සිලිලාර | COMPLETE

52 කොටස

මට කඩිකුලප්පුව වගේ... අද මම ගෙදර යනවා.. දෙයියනේ මට දැනෙන සහනය.. ඒක හරි අමුතුම දෙයක්.. මම මීට කලිනුත් ඉස්පිරිතාලවල ඉදල ගෙදර යනකොට මෙහෙමයි ඒත් අද සයාන් අයියම මාව එක්කන් යන්න එන හින්දා මම හිතාන ඉන්නේ එයාගේ ගාවට දුවන් ගිහින් බොහ් ගාලා බෙල්ලෙ එල්ලෙන්න...

අනේ මට සතුටුයි.... එයාව දකින්නේ ගොඩක් කාලෙකින්.. පෙරේදා එයා කඩචෝරු මල්ලක් දෙන්න ආපු ගමන මම බැල්කනි එකක් ගාවට ගිහිල්ලා එයාට අත වැනුවා..ඒත් අනේ මාස්ක් එක දාගෙනනේ අප්පා. මමත් මාස්ක් එකක් දාගෙන කොණ්ඩෙත් පෝනිටේල් එකක් දාගෙන හිටියේ , කොණ්ඩෙ දික් වෙලා කිව්වාම එයා මට කලු පාට බූල් බෑන්ඩ් දෙක තුනකුත් ගෙනල්ල දුන්නා..

දැන් එයා පහළ ඇති......!!!! 

මාව එක්කන් යන්න මේ ඇතුළට එන්නෙ නෑ . මම මේ ලිෆ්ට් එක එනකල් ඉන්නේ ඇඳුමුයි ඉතුරු කඩචෝරුයි දාපු බෑග් එකත් බිම  එල්ලන්.. ඒක බිම දිගේ අරන් එන බෑග් එකක් නෙවෙයි මට  උස්සලා කරට දාගන්න තියෙන කම්මැළිකම. 

අනේ මාවත් අද කොවිඩ් හැදිල හොඳ වෙලා යන ලැයිස්තුවේ ඇති.. 

ලිෆ්ට් එක ආවාම මම දඩබඩ ගාලා ඒකට ආවම ඇතුළේ හිටිය නර්ස් කෙනෙක් පහළට යන්න බොත්තම එබුවා. මම මේ වැඩකෑලි පොඩ්ඩක් පොඩ්ඩක් දන්නවා, කොටින්ම හැඳි ගෑරොප්පු වලින් කෑම කන්න පවා.

"You're doing better than you think. Take extra good care of yourself...."

"thanks. Thanks for the service and.. blessings.."

ඒ නර්ස් මට හිනාවක් දුන්නද කොහෙදෝ ඇස් හීනි වුනා. මෙහෙ ඉන්න ගොඩක් අය ඉංග්‍රීසියෙන් කතාකරන්නේ.  වෙනම ලෝකයක් වගේ ඇත්තමයි.. අර රජයේ ඉස්පිරිතාල වලට වඩා පහසුකම් තියෙනව වගේම සෙනඟත් නෑ නේ.. රජයට බැනල බෑ අපේ රටේ අධ්‍යාපනයයි සොඛ්‍ය පහසුකමුයි නිකන් දුන්නට ගොඩක් රටවල් වල එහෙම නෑ නේ.. 

දෙයියනේ මගේ මැටි පැටියා....!!!!!! එයා කලුපාට කාර් එකකට හේත්තු වෙලා  මං එන දිහා බලාන ඉදලා මගේ ඉස්සරහට ඇවිදන් ආවා.... මම ඇවිදන් ගියෙ නෑ හිතන් හිටිය වගේම ගිහින් බොහ් ගාලා එයාගේ කරේ එල්ලුන. අයියත් මාව උස්සලා අරන් අර වාහනේටම හේත්තු වුනා...