Varoluş

Yeliz (7)

YELİZ (7)

Bir ışık göreceklerini söylemişlerdi ona bir keresinde. Bu karanlığın içinde bir ışığın kendiliğinden oluşabileceğine hiç ihtimal vermemişti. Ama gerçekten de oradaydı ışık. Cebinden Poyraz'ın ona verdiği yanmış fotoğraf düşüvermiş ve havaya doğru yükselmişti. Tam ışığın karşısında duruyordu fotoğraf ve fotoğraf görüş açısını terk edince ışığın içinden ona birilerinin gülümsediğini gördü.

Babasını gördü. Gözlüklerini çıkartmamaya kararlıydı her zaman olduğu gibi. Annesi ona lenslerini takması için ısrar ederdi, gözlüksüz daha yakışıklı olduğunu söylerdi. Ama o bu tür konularda tembel biriydi. Laboratuvar önlüğünü giymişti. Dökülmeye başlayan saçı en son gördüğü şekildeydi, daha fazla azalmamıştı ama yeni saç da çıkmamıştı.

Annesini gördü, babasının yaşam kaynağını. Güler yüzünü hiç kaybetmemişti. Kıpkırmızı bir elbisesi vardı, en sevdiği renkti kırmızı ve her şeyinin bu renk olmasına özen gösterirdi. Kakülleri duruyordu, uzadıkça onları kendisi özenle keserdi. Mis gibi kokular yayılıyordu, yeni banyo yaptığında burnuna gelen o mis gibi kokunun ta kendisiydi. Ama sadece o da değildi, elinde bir kâse dolusu, kızının sevdiği tatlı olan çilekli puding vardı.

Sonra minik bir kız daha gördü. Aynı kendisine benziyordu. Ona elini uzatıyordu küçük kız. Kızın kim olduğunu anlamıştı. Poyraz'ın kızına gülümsedi ve uzatılan eli tuttu. Poyraz'a dönüp baktı: "Bak beni almaya kim geldi..."

En son hissettiği şey dudaklarına konan soğuk tanelerdi. Kar yağmaya başlamıştı. Doğa küçük kıza kendince veda ediyor olmalıydı. Yeliz kar tanelerini görememişti. Onun yerine tamamen kendisini ışığa teslim etti.

Yazarın Notu: Poyraz'ın karakter gelişiminin doruk noktasına gelmiş bulunuyoruz. Bu bölüm ta hikayeyi yazmaya başlamadan önce bile kafamda kurguladığım bir sahneydi, karakterlere ne kadar alışmış olsam bile planladığımdan sapmak istemedim. Böyle bir sahneyi yazmak benim için çok zor oldu, ama herkes hikayede kendi rollerini oynamak zorundalar.