Varoluş

Leyla (12)

LEYLA (12)

Işık gözlerini kamaştırmıştı. Silah seslerini duyunca korkmuştu, ama ne olduğunu öğrenemeden bulutların arasından süzülen bir ışık yüzünden gözlerini kapatmak zorunda kalmıştı. Kara bulutlar dağılıyordu ve aralarından güneş ışığı kendisine yol buluyordu. Devamında ise asıl sürpriz olan şey karın yağmaya başlamasıydı.

İnsanların uzaktan gelen birilerini izlediğini gördü. Alev'e sormak istedi neler olduğunu ama onu göremedi. Kendi gözleriyle görmek için ileriye doğru gitti ve gördüklerine bir süre inanamadı.

"Korhan!" diye haykırdı ve eşinin kanlar içerisinde kızlarına sarıldığını gördü. Her şeyi unutmuştu o anda: nerede olduklarını, hangi zaman diliminde olduklarını. Hiçbir şeyin anlamı yoktu onun için.

Kızlarını kaybettikleri o zaman dilimindeydi. Eşi yine vurulmuş kızının başında haykırıyordu. Poyraz eşinin onlara doğru koştuğunu görmüştü.

"Kızımızı öldürdüm... Kızımızı öldürdüm..." diye haykırıyordu Poyraz ona. Leyla eşine sarıldı, ona güç vermek istemişti ama bu işte ne kadar başarısız olduğu aklına gelmişti.

"Bir döngünün içinde hapsolduğunuzu hiç düşündünüz mü? Yaşadığımız bu evren aslında kendini tekrar edip duruyor, size de bu şekilde gelmiyor mu? Aslında hep tekrarlardan ibaretiz, nakaratlar arasında yaşayıp gidiyoruz.

Kızımı ilk seferinde kaybettiğimde kimi suçlayacağımızı bilemiyordum. Hiç kabahati olmamasına rağmen eşimi kendimden uzaklaştırmıştım. Acılar bizi birbirimize daha çok bağlamalıyken birbirimizden kopmuştuk. İkinci defa kızımızı kaybettiğimizde birbirimizi bulmuştuk ve acımızı beraber paylaşacaktık.

Kızımın belki de anlatmak istediği şey buydu bize: Siz birbirinize muhtaçsınız! Anlayın artık, siz beraber var olmalısınız!"