Strangers

Chapter 34

[Wilhelmina´s POV]

Di ko alam ang gagawin ko? Ang tagal dumating ng mga pulis. Kitang-kita sa sitwasyon ni Carlisle na di na talaga na di na siya magtatagal. "Wilhelmina…" bulong ni Carlisle.

"Ano yun?" sabi ko. "I love you." Sabi niya. Di ko alam ang isasagot ko.

Tinignan niya ako. Naghihintay ng sagot ko. Tumulo ang luha niya. Huminga siya ng malalim at pumikit. Wala na. "Carlisle? Carlisle!" I scream. I call his name again, giving him a little shake, but he´s unresponsive. I shake him harder, even resort to slapping his face, but it´s no use. His heart has failed. I am slapping emptiness. "Carlisle!" I scream again.

Wala pa ring response. Humagulgol ako at tumingin kay Lyndon. Tulala siya at lumuluha.

"Lyndon, do something! Irevive mo siya tulad ng ginawa mo sa akin. Please!" sabi ko. Desperado na talaga akong bumalik si Carlisle kahit na alam kong wala na talagang pag-asa.

"Susubukan ko pero di ko mapapangakong …"

"Lyndon! Please!" I interrupt him.

Sinubukan nga niyang irevive si Carlisle pero bigla siyang huminto. Hinihingal siya. He looks at me and starts sobbing. Pain shoots through me. It´s like someone actually hits me in the chest. No one has, of course, but the pain is so real.  

"It´s no use. Naubusan na siya ng dugo. I´m sorry." Sabi ni Lyndon.

"Shut up!" I scream. I feel Lyndon´s arms wrapped around me. "Hindi! Oh my God!" I say.

"I´m really sorry." Bulong ni Lyndon. Ganun lang kaming dalawa until we stop crying.

"Alis na tayo." Sabi ni Lyndon. Lumapit ako sa katawan ni Carlisle at hinalikan ko siya sa noo.

"I´m sorry." Binulong ko sa kanya.

Umalis na kaming dalawa ni Lyndon. Habang naglalakad kami palayo, di ko mapigilang maiyak. Di ako makapaniwalang tapos na ang lahat. Ilang sandali na lang makakabalik na kami sa mga pamilya namin. Kami ni Lyndon ang natatanging survivors sa malagim na trahedya. Hindi ko alam kung paano haharapin ang kinabukasan ko. Paano namin haharapin ang mga pamilya ng mga biktima? Kakayanin ko ba? Tahimik lang si Lyndon. Ano kayang iniisip niya? Naiisip din ba niya ang naiisip ko?

Narinig namin ang patrol car ng mga pulis. Napahinto kaming dalawa ni Lyndon. We stare at each other for a while. Bigla niya akong niyakap ng mahigpit. Niyakap ko rin siya. Bumitaw na siya at paglingon namin nandun na ang mga patrol cars. Nakita ko si dad na bumaba galing sa isang patrol car.

"Wilhelmina!" sigaw ni dad.

"Dad!" sigaw ko. Tumakbo siya papunta sa amin at sinalubong ko siya. Di ko mapigilang umiyak.

"Akala ko ba kasama niyo si Carlisle." Sabi ni dad.

"Wala na siya, dad." Sabi ko.

Isinakay kami sa patrol cars. Napapagitnaan ako nila daddy at Lyndon sa likuran ng sasakyan. Tahimik lang kami habang palabas na kami sa liblib na lugar na ito. Tinignan ko si Lyndon. Tulog na siya. Napakaamo ng mukha niya kapag natutulog. Nakatulog na rin sa kakatingin sa kanya. Pagdilat ko nasa harapan na kami ng isang police station. Ito na. Iimbestigahan na nila kami. Natatakot ako.