HÜZÜNLÜ KALPLER DURAĞI (Tamamlandı)

«H.K.D.~1

YAZAR: Meh-Pare

BÖLÜM:1(Kalp Sancıları...)

İki yanı ağaçlar ile çevrili yolda ilerliyordu genç kız. Ancak adımları tedirgindi. Etrafındaki çiçeklere kayıyordu ara ara hayranlık dolu bakışları.

İlerledikçe artan aydınlığa doğru yürümeye devam etti. Orad kendisini neyin beklediğini bilmese de içindeki merak ve hissettiği umut ile yürümeye devam ediyordu. Yanından geçmekte olduğu ağacın kovuğundan akan suyu görünce şaşırdı. Durup o tarafa ilerledi. Ellerini altına soktuğunda serin su ile ferahladığını hissetti.

Avucuna doldurduğu sudan birkaç yudum içti. Birkaç kez de yüzüne çarptı. Tekrar yola döndüğünde önünden geçen mavi bir kelebeğe baktı ku kez hayranlıkla. İçinde doğan istek ile onu takip etmeye başladı. İlerideki papatyalardan birine konduğunda yaklaştı ve yere eğilerek daha yakından inceledi. Üzerindeki simlere vuran ışık parlamasına neden oluyordu.
-Sen ne güzel şeysin, diye mırıldandı.

Tekrar uçmaya başlayan kelebek ile eğildiği yerden doğrulup ayağa kalktı. O sırada yüzüne vuran ışık ile gözleri kamaştı. Elini gözlerine siper edip bir süre öylece durdu. Eline değen başka bir elin varlığını hissetti önce. Sonra eli çekildi gözlerinin önünden. Genç kız gözlerini yavaşça araladığında karşısında gördüğü adam ile affalladı.

Genç adamın yüzündeki kocaman gülümseme ile kendisine bakması görülmüş şey değildi.
-Yiğit... Diye mırıldandı. Ancak devamını getiremedi. Şaşkınlığı o kadar büyüktü ki doğru kelimeleri bulup konuşamıyordu.

Kalbi heyecanla atıyordu. Neredeyse göğsünü delip dışarı fırlayacak kadar şiddetliydi atışı...

-Burası senin diyarın. Sen beni burada, bu güzellikler ile yaşatıyorsun, dedi sesi ilahi bir tınıyla çıkıyordu. Konuşmak için ağzını aralayan kızın dudaklarına parmağını koyarak konuşmasını engelledi.

-Ben senin diyarını gördüm. Şimdi sıra sende... Sende benim diyarımı göreceksin, dedikten sonra genç kızın elini tutarak ilerideki aydınlığın tam tersi yönüne yürümeye başladı. Gittikçe aydınlık azalıyor. Etraftaki kuş sesleri sanki yok oluyordu. Çiçeklerin kokularını artık duyumsayamadığını fark etti genç kız.

-Dur, dedi. Genç adam onun komutuyla yürümeyi bıraktı.
-Burası karanlık! Ben karanlıktan korkarım, dedi titreyen sesiyle. Genç adamın bakışlarındaki koyuluk onu korkutuyordu.
-Ben karanlığın ta kendisiyim, diyen adam kızı kendisine çekip kolunu beline sardı.
-Karanlığımda yok olmaya hazır mısın Melek?
-Hayır dur, dediği sırada az olan ışık tamamen yok oldu. Belindeki kol onu sıkmaya başladı ve genç kız korku dolu bir çığlık attı.
* * *

Genç kız korkuyla yerinden sıçradı. Gözlerinin ışığa alışması için birkaç kez kırptı. Çalan alarmı kapatıp yüzüne dağılan saçları geriye attı.
-Oh rüyaymış, diye mırıldandı. Gözü tekrar saate kaldığında,
-Mükemmel daha ilk günden okula geç kalıyorum, diye mırıldandı. Aceleyle elini yüzünü yıkayıp üzerine dolaptan eline geçen beyaz bir gömlek ve siyah kotunu giyindi. Saçlarını da sıkı bir at kuyruğu yaparak çantasını alıp odasından çıktı. Hülya Zümra'nın kurtarıcı meleği.. kahvaltıyı çoktan hazırlamış oturup yemeğe başlamıştı bile..

-Sabah şerifleriniz hayır olsun hülya sultan..

Diyerek yanağına bir öpücük kondurdu. Mutfaktan kendine de bir bardak çay doldurup tekrar masaya döndü. Tam oturacağı sırada kapı çalmıştı. Kalkıp ağır adımlarla kapıya yürüdü. Açtığında karşısında iki çift gülen göz gördü, Rabia ve Mücahid.. İçeri buyur edip mutfaktan onlara bardak almaya gitti.. Çay onların ortamının en sevilen içeceğiydi.. 6 yıllık arkadaşlıkları boyunca çaysız hiçbir sohbete girmemişlerdi.. Rabia'nın sabırsız sesiyle düşüncelerinin arasından çıkıp yüzünde o güzel gülümsemesiyle yanlarına döneceği sırada tekrar kapı çalınca adımlarını kapıya çevirdi. Açtığında bu sefer karşısında Rana Hale ve Selin'i buldu. Onlara da masaya geçmelerini söyleyip tekrar mutfağa girdi. Ne güzel arkadaşlara sahipti. Ev arkadaşı olan Hülya, Rabia ve Mücahid ya da Rana, Hale veya Selin ve de diğerleri hepsinin ayrı birer anlamı ayrı bir değeri vardı kalbinde.. Bu sefer düşüncelerini bölen Rana'nın sesi oldu;