Het begon lichtjes te schemeren. 'Ik denk dat het tijd is voor de verrassing',zei Jonas. 'Denk je?! Ik weet het zeker!', zei mila ongeduldig. Ze vertrokken naar de rand van het meer. Daar wandelden ze op een pad verlicht door kaarsen. Ze haakten hun armen in elkaar. Mila kon pas iets zien toen ze een paar stappen verder waren. Er was een klein hout bootje, er hingen lampjes aan de boot. Jonas hief mila op en zette haar in de boot. Jonas stapte er ook in. 'Dit word de rit van je leven', zei Jonas. 'Zorg jij er maar voor dat ik niet in het water beland', zei mila glimlachend. Jonas nam de peddels vast en roeide stevig. Toen ze iets verder waren geroeid en achter de bomen zaten nam mila Jonas zijn handen vast. Ze vroeg om de boot even te laten drijven zodat hij niet meer moest peddelen. Jonas liet de peddels los. Mila ging voorzichtig rechtstaan en viel in de armen van Jonas. Ze namen elkaars handen vast. 'Nog is bedankt',zei mila. 'Je moet niet zoveel dank u zeggen', zei Jonas. 'Als je zoveel liefs voor me doet is dat vrij normaal', zei mila. 'Moet ik dan minder met je doen?', zei Jonas plagend. 'Dat heb ik niet gezegd', zei mila terwijl ze glimlachte.
Charlie was zaterdag langs mila's thuis geweest maar zag haar toen niet dus ging ze naar het huis van Jonas maar daar was ook niemand te bespeuren. Charlie dacht om vandaag nog is te gaan kijken of mila er was. Zonder succes. 'Dan zal het maar voor morgen zijn, hé' dacht Charlie.
Mila kon niet ophouden met glimlachen. Gewoon al door naar Jonas te kijken kwam er een glimlach. Ze keek heel de tijd naar z'n lippen en luisterde niet naar wat hij zei. Jonas kreeg al snel door dat ze niet aan het luisteren was maar aan het staren was naar z'n lippen. Mila zat nog steeds met een glimlach op haar gezicht. Al gauw drukte Jonas een zoen op de glimlach. Mila kon er niks aan doen maar ze bleef gewoon maar glimlachen. Jonas zette z'n hand op haar wang. Die van mila zat in z'n nek. De andere hand van Jonas zat in mila haar zij, de andere hand van mila lag op die van Jonas. Mila ging zachtjes naar achter. Ze keken elkaar in de ogen. Jonas ging liggen in de boot. Mila kwam er naast liggen. Ze legde haar hoofd op zijn borstkas aan de kant van het hart. Haar hand legde ze op de andere kant van de borstkas. Ze vielen zo in slaap. Er waren al uren voorbij gevlogen zonder dat ze het wisten. 'Mila?!', zei Jonas. 'Ja?', zei ze. 'We zijn in slaap gevallen en het is al..' Jonas keek op z'n horloge ' 5u!', zei hij geschrokken. 'Dat kan niet' dacht mila. Jonas nam snel zijn gsm en belde zijn moeder. 'Hallo?!',zei Jonas. 'Jonas waar zit je? ik zit al in de auto en heb jullie rugzakken al gemaakt', zei ze. 'We zijn op het meer', zei Jonas. 'Op het meer? Laat maar, komen jullie, ik sta voor het hotel', zei ze en ze haakte af. Jonas nam de peddels en peddelde zo snel hij kon tot hij aanmeerde. Hij liet mila eruit stappen. Daarna volgde hij. Ze liepen hand in hand naar het hotel. Toen ze aankwamen zagen ze Jonas' moeder in de auto zitten. Ze stapten razendsnel in. 'Ik vrees dat jullie een beetje te laat op school zullen zijn', zei z'n moeder. 'Dat regelen we wel', zei Jonas. Jonas zijn moeder starte de auto en trok de autostrade op. Mila viel op Jonas schouder in slaap. Jonas wilde ervoor zorgen dat ze het niet koud zou krijgen dus haalde hij een trui uit z'n zak en deed die over hun twee. Mila kroop zo dicht mogelijk tegen Jonas aan. Jonas viel ook in slaap. 'Het was precies..', wilde Jonas z'n moeder zeggen maar zag net op tijd dat ze aan het slapen waren.
