'Hoe warm je dit op?', vraag ik gefrustreerd. 'Weet je serieus nog niet hoe je eigen microgolf werkt?', lacht Jonas. Ik rol met m'n ogen. 'Help me in plaats van me hier zo te zitten uit te lachen!', zeg ik. Jonas staat recht en neemt de pot met soep vast. 'Ten eerste; dit is plastic en dat mag niet in een microgolf en ten tweede; soep moet je koken op het vuur en niet opwarmen', legt hij uit. Ik kijk naar de grond. Wat was ik weer slim. 'Ik zal het wel doen', stelt hij voor. Ik glimlach dankbaar naar hem. Hij doet wat hij moet doen en ik wil de keuken verlaten. Maar hij houdt me tegen. 'Het is niet omdat ik het nu maak., dat jij het de volgende keer niet moet maken', zegt Jonas. Hij heeft gelijk. Ik moet dit kunnen. Aandachtig let ik op wat hij doet. Het is eigenlijk zo simpel als logisch. Na een korte tijd is het al klaar. Ik dek de tafel voor twee. Jonas zet de soep op tafel. Hij schenkt de kommetjes in. Eerst die van mij en dan die van hem. Gentleman. We nemen plaats aan tafel. 'Smakelijk' , zeggen we tegen elkaar voordat we de soep aanvallen. Ik wapper met m'n handen in de lucht en neem snel een slok water. 'WARM', zeg ik hysterisch. Jonas begint luidop te lachen. 'Ooit gehoord van blazen?', zegt hij alsof ik dom ben. Ik rol met m'n ogen. We eten verder van onze soep.
Zorgvuldig zetten we alles in de vaatwasser. Niet echt mijn favoriete taakje. We leggen ons neer in de zetel. Die woorden van Elvira hebben me aan het denken gezet. 'Elvira heeft gelijk, we moeten ons beter focussen op de lessen anders eindigt het niet goed met onze schoolcarrière', zeg ik. 'Dit is m'n laatste kans, ik wil deze kans niet verspillen'. Hij gaat met z'n hand door m'n haar. 'Dat begrijp ik, ik moet me beter focussen op de lessen', zegt hij. Hij glimlacht zwakjes. 'Maar hey, tussen ons zal alles hetzelfde blijven, we zullen altijd het verliefde stel zijn', bemoedigend leg ik m'n hoofd op z'n schouder. 'Toch?', vraag ik voor de zekerheid. Hij draait z'n gezicht naar me toe. Een stralende glimlach staat op z'n gezicht. 'Absoluut', grinnikt hij. 'En trouwens, die dansles was de leukste les die ik ooit heb gehad en ook de moeilijkste om me in te houden', fluister ik in z'n oor. 'Ja, want wij zijn zo serieus als we dansen', lacht hij. Ik 'hmm' dat ik er akkoord mee ben. 'Bewijs het', zeg ik uitdagend. Ik spring uit de zetel en zet de radio aan. Jonas komt met moeite uit de zetel. Hij neemt m'n handen vast en swingt met mij de kamer rond. Ik houd me niet in en laat me volledig gaan. Dansen is m'n passie, ik kan er helemaal in los gaan en als ik dans voel ik me onzeker, dan kan ik zijn wie ik wil zijn, terwijl ik anders heel onzeker ben, maar dat laat ik niet graag merken. Dan lachen ze je uit. Maar als er iemand is die me nooit zou uitlachen is dat Jonas. Dat hoop ik dan toch. Als hij zou lachen zou ik dat eigenlijk niet zo erg vinden. Hij zou nooit iets slechts bedoelen. Ik hoor hem iets mompelen voordat hij zijn armen om m'n middel doet en me tegen zich aanduwt. 'Het is nu geen les dus hoeven we niet serieus te doen', zegt hij. Ik giechel een beetje. 'Wat is serieus?', vraag ik hem met een grote glimlach. Hij haalt z'n schouders op. Onze neusjes tikken elkaar. Mijn ogen worden groot als ik aan iets denk. Ik maak me los uit zijn armen en zoek wild naar m'n rugzak. 'Wat doe je?', hoor ik Jonas achter me vragen. Ik zoek snel verder tot ik m'n boek van biologie in m'n handen heb. 'Ik heb nog een taak tegen morgen', zeg ik in paniek. Ik sla m'n boek open op de juiste pagina. Ik neem een pen uit m'n zak. Er zijn mensen die hun bureau gebruiken om huiswerk te maken, ik doe dat op bed. M'n boek en pen neem ik mee naar m'n bed waar ik languit op ga liggen. Jonas komt de kamer in en gaat naast me liggen. 'Ik moet me concentreren', mompel ik. Ik hoor Jonas grinniken. 'Moet ik helpen?', vraagt hij. 'Als jij dat wilt mag jij dat', zeg ik. Het volgende moment lukt het me vlotter dan ooit. Hij heeft het super goed uitgelegd! Wel handig, een vriendje die je met je huiswerk kan helpen. Maar hij is en blijft van mij dus aan alle andere meisjes: zoek je zelf een vriendje. 'Bedankt', zeg ik. Ik sla m'n boek dicht en gooi het van m'n bed. 'Ik help je graag', zegt hij. Cutie! Hij gaat op z'n rug liggen. Ik ga bovenop hem liggen en kijk genietend naar z'n gezicht. Hij blaast in m'n gezicht. Kleine haartjes vliegen alle kanten op. Ik kijk zo ver mogelijk omhoog om het resultaat te bekijken. Dan valt me iets op. 'Waar is m'n muts?', vraag ik lichtjes paniekerig. 'Heb je die dan nodig? Zo ben je ook prachtig hoor', hij haalt z'n hand door m'n haren. Ik rol met m'n ogen. 'Dat zal wel, nu ja, bij jou kan het geen kwaad, zolang je m'n muts nooit verstopt is het goed', zeg ik. Jonas begint te giechelen. Dat maakt hem nog schattiger! Er komen kuiltjes in z'n wangen als hij lacht. Dat maakt hem super knap. 'Wat als ik je muts wel verstop?', vraagt hij uitdagend. Ik kom dichter naar hem toe hangen. 'Je zou niet durven', zeg ik met een zwoele ondertoon. Hij trekt z'n wenkbrauwen op. 'Wie zegt dat ik dat niet durf?'. Ik trek m'n mondhoek omhoog. 'Ik'. Hij wikkelt z'n vingers rond een lok van m'n haar. Ik volg met m'n vingers z'n kaaklijn. Ik ga zachtjes met m'n vingers over z'n lippen. Ze zijn zacht en een beetje droog. Hij kust m'n vingers. Wat niet echt moeilijk is want ze liggen op z'n lippen. M'n nek begint pijn te doen. Ik leg zachtjes m'n hoofd neer op z'n borstkas. Jammergenoeg kan ik nu z'n mooi gezichtje niet zien. Ik neem z'n hand vast en bekijk de lijnen erop. Toen ik een klein meisje was wou ik altijd de toekomst kunnen voorspellen door handen te lezen. Ik heb vaak boeken gelezen om het ook te kunnen, maar het is me nooit echt gelukt. Uiteindelijk ga ik met m'n rug op z'n buik liggen. Dat ligt gemakkelijker. Jonas slaat z'n armen om me heen en we verstrengelen onze handen ik elkaar. Het is zalig om zo te liggen. Geen zorgen. Enkel de stilte met een licht gebons van twee harten die een ritme slaan. In m'n oor klinkt zacht geneurie. Jonas z'n warm geluid doet m'n hart sneller slaan. Ik sluit m'n ogen en krijg een glimlach op m'n gezicht. Ik nestel me nog een beetje steviger tegen hem aan. Ik laat een zucht van vreugde ontsnappen. Het zalige moment wordt verbroken door een gebonk op de deur. Met tegenzin sta ik recht. Ik zoek m'n muts, maar vind hem nergens. Zou Jonas hem nu echt verstopt hebben? Stiekemerd! Ik doe de deur open. Als ik zie wie het is glimlach ik vriendelijk. Jonas komt bij me staan. 'Hey mama', zegt Jonas en geeft haar een kus op haar wang. Oh maar dat wil ik ook wel hoor. Hoe weet ze eigenlijk waar ik woon? Maakt niet uit. Ik doe de deur verder open nadat ik even rondkeek of er niet te veel rommel ligt. 'Kom binnen', zeg ik vriendelijk. 'Dat hoeft niet hoor, ik kwam gewoon wat kleren brengen voor Jonas, ik heb het gevoel dat hij hier wel vaker zal blijven dus dan kan hij moeilijk altijd hetzelfde aandoen', legt ze uit. Ze overhandigt Jonas een zak met kleren. 'Bedankt', zegt Jonas. 'Sorry als ik stoorde', verontschuldigt ze zich. Ik zeg dat ze nooit stoort. Ze zegt nog even gedag en vertrekt dan weer. Ik doe de deur weer dicht. Ik kijk Jonas met puppy-oogjes aan. 'Kijk niet zo', zegt Jonas. Ik zucht diep. 'Jij snapt ook niet veel', ik sla m'n armen over z'n hals, 'is het nu duidelijker?'. Hij doet alsof hij nadenkt. Ik rol nog een keertje met m'n ogen voordat ik op m'n tippen ga staan en m'n lippen tegen de zijne druk.
Mannen verstaan ook niks van vrouwen éh.
