Ze kwamen aan bij het park en wandelden naar het bankje, daar zette ze zich neer. Mila ging in Jonas zijn armen liggen. Ze luisterde naar het ritme van zijn hart. Jonas nam mila's handen vast. Ze deden hun ogen dicht. 'Wat is dit toch zalig', zei mila. Jonas knikte. 'Wie we hier hebben', zei een stem. Mila deed haar ogen open. Ze schrok en trok zich uit Jonas' armen. Jonas keek. 'Brandon!', zei mila geschrokken. Brandon en Lauren stonden voor hun. 'Heb je al een leuke vakantie gehad?', vroeg mila. Ze hoopte dat Brandon niet te veel had gezien. 'Ja heel leuk! En jij?', vroeg Brandon. 'Niks bijzonder', zei mila,'en jij lauren?'. 'Ik heb ook al een leuke vakantie gehad', zei Lauren. 'We gaan verder, tot na de vakantie!', zei Brandon. 'Ja tot dan', zei mila. Brandon en Lauren gingen verder. Mila was blij dat ze niks gezien hadden. Dat hoopt ze toch. Het begon al wat donker te worden. Maar dat maakten hun niet uit. Ze bleven gewoon zitten. Mila in de armen van Jonas. Ze stonden op en gingen in het gras liggen. Ze legden hun hand op elkaar en keken naar elkaar. Ze kusten. Na de kus keek mila naar de lucht. Het was volle maan. 'Zal de volle maan een betekenis hebben?', vroeg mila. 'Misschien wel', zei Jonas. 'Misschien dat dat geluk brengt in de liefde', zei mila. 'Ja wie weet', zei Jonas. Jonas deed zijn arm om mila. 'Ik hou tot de maan en terug veel van jou!', zei mila. ( zo cliché ). 'Ik oneindig veel van jou!', zei Jonas. 'Onze liefde is onbeschrijflijk!', zei mila. Jonas vond het leuk om dat te horen. Ze houdt van mij. Hij kon het nog altijd niet vatten dat ze nu eindelijk samen zijn. 'Weet je de eerste keer dat ik je zag', vertelde Jonas,'toen wist ik direct dat jij de ware was, ik ben blij dat dat ook zo is, toch?'. 'Ja zeker!', zei mila. 'En de eerste keer dat we samen speelden in de kelder!', somde Jonas op. 'Ja dat was zo raar maar ook zo leuk', zei mila,'en toen in het café toen je mijn hand vast nam en zij dat alles in orde zou komen!'. 'Ja dat is zo', zei Jonas. Ze dachten aan al die herinneringen. 'Je bent het beste wat mij ooit overkwam', zei mila en dit meende ze. Jonas begon lichtjes te blozen. 'Jij ook voor mij!', zei Jonas. 'Jij bent in mijn leven gekomen wanneer ik je het hardst nodig had!', zei mila, 'jij bent nu een deel van mijn leven!'. Jonas knikte. Jonas stond recht en trok mila in zijn armen. Hij zwierde haar van de grond. Mila lachte. Wat was dat leuk om te doen. Ze keken naar boven naar de volle maan. Dit is een perfect moment dachten ze. Deze volle maan, zij met z'n tweetjes. Ze kusten. Dit was echt een moment waar je van droomt. Samen met z'n tweetjes kussen onder het maanlicht. Smoorverliefd zijn ze. Daarna gingen ze hand in hand terug naar huis. Ze kwamen aan bij mila's thuis en gingen binnen. 'Moet je nog iets hebben om te drinken?', vroeg mila. 'Nee bedankt', zei Jonas. 'Dit zouden we meer moeten doen, zo in het park!', zei mila. 'Ja dat zouden we nog is moeten doen!', zei Jonas.
Er kwam even een stilte. Er was iets met mila. Jonas wist niet wat. 'Wat scheelt er?', vroeg Jonas bezorgt. Mila zweeg. Jonas keek haar in haar ogen. Mila begon te vertellen: 'Soms zijn er momenten die super leuk zijn, maar wanneer ik even begin na te denken komt het beeld van mij en m'n moeder boven, al die leuke momenten dat we hebben beleefd en dan ineens een maand later is ze er niet meer'. Jonas luisterde aandachtig en begrijpend. 'Dat gemis is zo erg', zei mila. Jonas wist niet wat zeggen. Wat moet je ook zeggen. Je kunt ze niet terugkrijgen. 'Ik vind het echt verschrikkelijk voor je', zei Jonas. Jonas was bezorgt om mila. Kon hij maar weten hoe ze zich nu voelde. Jonas deed zijn arm rond mila. Ze nam hem extra dicht tegen haar. Mila had tranen in haar ogen maar door dat ze Jonas vast had voelde ze zich al beter.
Het was al laat. Jonas zijn moeder vroeg om naar huis te komen. Hij nam afscheid van mila en beloofde haar om morgen terug naar haar te gaan.
