De ochtend viel over Spanje. De vogels waren aan het fluiten. Mila werd wakker. Geluidloos stapte ze uit het bed en kleedde haar aan. Toen ze aangekleed was boog mila haar over Jonas. 'Goedemorgen schat', zei mila en gaf hem een kusje op z'n voorhoofd. Jonas nam mila vast en trok haar naar hem zodat ze op hem viel. 'Vandaag gaan onze valiezen hopelijk arriveren', zei mila. 'Dat gaan ze doen! Ik beloof het!', zei Jonas. 'En wat als ze vandaag niet aankomen? Ik zou wel dingen willen kopen maar m'n portemonnee zit in m'n valies', zei mila. 'Niet zo negatief! En ik geef je dat dan wel', zei Jonas. 'Nee dat wil ik niet! De valiezen zullen wel aankomen', zei mila, ze wilt niet dat Jonas dat zal betalen. Jonas dacht wel dat ze dat niet wou, maar hij zou het wel doen als het echt moest. 'Zo mag ik het horen! Ik zal me aankleden en dan gaan we vertrekken naar de luchthaven', zei Jonas. Mila en Jonas stonden recht. Als Jonas in de badkamer was ging mila op het bed liggen en ondersteunde ze haar hoofd met haar handen. Mila keek richting de badkamer deur. De deur stond op een kier. Zo kon ze nog een beetje zien wat er gebeurde. De deur ging open. Jonas kwam uit de badkamer. Hij kwam voor mila staan, boog zich en gaf haar een kus. 'We zullen vertrekken en onderweg een broodje nemen', zei Jonas. Mila knikte dat ze akkoord was. Ze verlieten het hotel. Op naar de luchthaven.
Onderweg
'Wat zijn jou drie belangrijkste dingen in het leven?', vroeg mila.'van minst belangrijk naar meest', voegde ze nog toe. 'Op drie; vrienden op twee; familie en op één; mila Santiago', zei Jonas lief. 'Voor mij sta jij ook op één, ik heb juist hetzelfde maar dan zonder nummer twee', zei mila. 'Jij gaat boven alles voor mij, ook al heb ik niet zoveel, jij bent mijn alles', zei mila er nog bij. 'Jij bent ook alles voor mij', zei Jonas.'of toch na...', zei Jonas plagend. 'Oh! Dat was lelijk! Plager!', zei mila al lachend. 'Stap maar wat sneller, anders geraken we er nooit op zo'n tempo', zei Jonas met een grijns. 'Ik?! Sneller?!', zei mila en duwde Jonas op de grond. Ze liep verder. Jonas stond recht en veegde het zand van z'n kleren. Hij liep mila achterna. Mila ging trager. Jonas liep tot bij mila. 'Dat was niet lief van jou', zei Jonas. Mila kuste Jonas. Na de kus knipoogde mila. Jonas zei niks. 'Nu weet je niet meer wat zeggen hé?!', zei mila.'als je niet weet wat zeggen kan je altijd zeggen dat je van me houdt', voegde mila eraan toe. Mila nam Jonas hand vast. Ze wandelden weer verder. 'Dan zal ik dat veel moeten zeggen, telkens als ik bij jou ben geraak ik niet uit m'n woorden, m'n hart begint automatisch sneller te slaan als je tegen me aankomt liggen, daardoor weet je wel zeker, m'n liefste mila, dat ik ontzettend veel van je hou', zei Jonas. 'Zo poëtisch en zo lief', zei mila. 'Alles wat ik net zei is alleen maar wat er gebeurt, ik hou er wel van om je is te
plagen maar weet dat dat niet echt bedoelt is', zei Jonas. 'Dat weet ik hoor, zoals sommige zeggen; meisjes plagen is liefde vragen, maar mijn liefde heb je al', zei mila. 'Inderdaad ik doe het alleen omdat ik van je hou', zei Jonas. 'Schat, ik zou nog heel veel liefs tegen je willen zeggen maar ik heb nu echt wel honger', zei mila. 'Wat kies je? Op de luchthaven of hier ergens in de buurt?', vroeg Jonas. 'Hier', zei mila. Jonas was ermee akkoord. Ze gingen naar de dichtstbijzijnde broodjes bar en bestelde daar een broodje doormiddel van gebaren. Anders zouden ze niet zover komen met hun "fantastisch" Spaans. Ze gingen daarna terug naar het strand om daar hun broodje op te eten. Mila deed haar geruit hemdje uit en ging daarop zitten in het zand. Ze deed teken dat Jonas naast haar moest gaan zitten. Jonas ging naast haar zitten. Ieder had een ander broodje genomen. 'Zou ik eens mogen proeven?', vroeg mila. 'Tuurlijk!', zei Jonas. Hij liet mila een hap van z'n broodje nemen. 'Bedankt', zei mila terwijl ze aan het kauwen was. Ze aten hun broodje op, dronken wat en vertrokken daarna terug. Na een klein uur stappen kwamen ze aan op de luchthaven. Ze schoven aan aan een balie. Het was na een tijdje hun beurt. Jonas vroeg naar de valiezen. De mevrouw zei in haar microfoon dat er iemand moest komen voor hun naar de valiezen te leiden. Er kwam een mevrouw af. Zij zou hun de weg tonen. Ze kwamen in een ruimte met heel veel valiezen. 'Nu zoeken zeker', zei mila. Ieder ging een kant op. Na zeker een kwartier zoeken vonden ze eindelijk hun valiezen. Ze bedankten de mevrouw en gingen de luchthaven, deze keer met valies, uit.
