Jonas wekker ging af. Mila schrok wakker. 'Gaat het?', vroeg Jonas. 'Ja, ik was gewoon aan het dromen', zei mila. 'Over wat?', vroeg Jonas. 'Over...euhm...dat weet ik niet meer', zei mila en glimlachte. Vandaag was het de grote dag, Jonas zal voor twee weken weg zijn. Er viel een stilte. Ze maakten zich klaar om te vertrekken. Mila was niet boos hoor, maar ze wist niet goed wat zeggen. Dat was ook het probleem bij Jonas. Toen ze klaar waren ging mila naar Jonas toe. 'Sorry dat ik zo weinig zeg...', ze kon niet alles meer zeggen. Jonas hield z'n hand voor mila's mond. 'Je hoeft geen sorry te zeggen', zei Jonas. Hij deed z'n hand weg en kuste haar. 'Wat zal ik dit toch missen', zei mila. 'Ik ook', zei Jonas terwijl ze tegen elkaars voorhoofd leunde. 'Jonas, mila we gaan vertrekken!', riep Jonas moeder van beneden. Jonas nam mila's hand vast en trok haar mee naar beneden. 'Zijn jullie klaar?', vroeg Jonas moeder voor de zekerheid. 'Ja', zeiden ze in koor. De taxi stond voor de deur. De valiezen zaten al in de koffer. 'Mila? Zou je als we weg zijn voor het huis willen zorgen?', vroeg de moeder van Jonas. 'Ja! Natuurlijk!', zei mila direct. De moeder van Jonas overhandigde de reservesleutel aan mila. Dit was een teken dat ze mila vertrouwde. Mila stopte snel de sleutel goed weg, zodat ze die hoe dan ook niet kon verliezen. Nadat ze die had weggestopt klemde ze zich aan Jonas arm vast. Jonas mocht alles proberen maar ze zal hem niet loslaten. Samen stapten ze in en gingen op de achterbank zitten. Tijdens de rit zat mila allerlei lieve woordjes in Jonas z'n oor te fluisteren. 'Lieverd, beloof je me dat je niet met vreemde mannen omgaat, dat je braafjes bij de rest van de groep blijft en dat je geen domme dingen doet?', vroeg Jonas. 'Ja hoor, je kent me toch', zei mila. 'Juist daarom dat ik het zeg', zei Jonas plagend. 'Seg! Dat plagend karaktertje maakt je ook best aantrekkelijk', zei mila. 'Vind je dat?', vroeg Jonas en trok een wenkbrauw op. Mila knikte. Ze legde haar hoofd op Jonas z'n schouder. Voorzichtig gaf Jonas haar een kusje op haar voorhoofd. Mila sloot haar ogen. De warme, zachte lippen raakten haar voorhoofd. Er ging een warm gevoel door haar lichaam zoals zo vaak gebeurd maar dit was een van de laatste keren dat dat zou gebeuren voor de komende weken. Jonas streelde over haar wang. Haar spanden op. Een glimlach verscheen. Jonas zag haar wondermooie ogen glinsteren. 'Wat ben jij toch een mooi meisje', zei Jonas lief. 'Wat ben jij toch een lieve jonge', zei mila. Ze kwamen dichterbij en kusten. Een paar minuten later kwamen ze aan bij de luchthaven. Ze stapten uit. Jonas en Tori namen hun valiezen. Samen gingen ze naar binnen. Ze zetten de valiezen op de rekken voor de valiezen naar het vliegtuig te brengen. Daarna gingen ze op een bankje zitten want ze waren iets te vroeg. Niet dat mila dat erg vond. Het werd weer erg stil. Een stem vertelde dat het vliegtuig binnen tien minuten zou vertrekken. Jonas schrok dat het al zo snel zou zijn. Hij sprong recht en hief mila op. Zo moeilijk was dat niet want mila is zo licht als een veertje. Ze kusten snel nog even. 'Vergeet niet dat ik van je hou', zei Jonas. 'Dat zou ik nooit doen', zei mila. 'Sorry Jonas, maar we moeten echt gaan', zei Tori. 'Je mag me altijd bellen, wanneer je maar wilt', zei Jonas. Mila kreeg tranen. Dit was dan hun laatste zoen. 'Het vliegtuig vertrekt binnen vijf minuten', zei de stem. Jonas moest haar lossen en vertrekken. Voor hij de bocht om was keek hij nog naar mila. Ze gooide een kusje. Jonas zag dat nog maar moest verder. Mila ging terug zitten op de bank en staarde voor zich uit. Ze besefte nog niet dat hij nu weg zou zijn. Tranen vormde zich. Haar wimpers knipperde en een traan ging aan het rollen. 'We zien elkaar snel weer terug', mompelde ze. Als een zombie verlaatte ze het gebouw. Al wenend. Maar zonder snikken. Alleen rollende tranen. Mila herinnerde zich plots dat ze geen geld bij had. Dus ze kan geen taxi nemen. Het eerste wat haar te binnen kwam was Charlie. Ze nam haar gsm en sms'te haar. "Zou je me willen komen halen?". Al snel kwam Charlie met een antwoord. "Zou wel willen maar ik zit momenteel in de les". Mila was dat helemaal vergeten. "Binnen een paar minuten is het middag pauze dan zal ik zien wat ik kan doen, kan je geen taxi nemen?". "Nee, ik heb geen geld mee". Mila zag een vliegtuig opstijgen. Ze was bijna zeker dat Jonas erin zat. Het zou misschien raar lijken maar ze zwaaide. Toen het vliegtuig tussen de wolken verdween ging mila naar een parkje in de buurt. Op de grasvlakte ging ze languit liggen. Ze voelde haar eenzamer dan ooit. Mila wreef met haar hand door het gras. Nu was haar hand leeg. Geen andere hand die onze vingers in elkaar haakten. Geen lichaam waar ze dicht tegen kan gaan aanliggen. Geen liefde. Niks. Gewoon alleen. Charlie belde. Mila nam op. "Hey mila, we zijn onderweg!", zei Charlie. "Bedankt", zei mila. Dat was levenloos gezegd. Charlie kon horen aan haar stem dat ze niet zo blij was. "Ohja Charlie, ik zit in een parkje dichtbij de luchthaven". "Oké! Binnen een kwartier zullen we er zijn!", zei Charlie enthousiast om mila iets vrolijker te krijgen ook al wist ze dat het niet veel zou helpen. Ze hoorde mila zuchten door de gsm. "Het komt wel goed", zei Charlie. "Jij bent een sterke meid!". Mila glimlachte. "Tot straks", zei mila om af te sluiten. "Doei bever", zei Charlie. Ze legden af. Mila wist dat ze Charlie altijd kon bellen of om raad vragen. Zij zou de komende dagen haar opvrolijken.
Charlie zat in het park rond te kijken op zoek naar mila. Ze lag haar liggen en rende er als een wilde ernaartoe. Mila zag in haar ooghoeken dat er iemand kwam aangelopen. Ze ging rustig rechtop zitten. Charlie ging de grond op. Ze knuffelde mila. Mila was een beetje geschrokken maar had wel nood aan een knuffel. Charlie verbrak de omhelzing. Ze zag mila haar tranen. Mila kreeg een berichtje. Het was van Jonas. "Ik mis je nu al X ". Weer rolde een traan. Ze stuurde terug. "Je moest is weten hoe hard ik jou mis!x". Charlie keek mee op haar gsm. 'Kom we gaan!',zei Charlie. Ze hielp haar recht. Samen gingen ze naar de auto en vertrokken naar huis. Ze kwamen aan bij mila's lege huis. Mila deed de deur open. Ze ging naar de koelkast en deed die open. Dat was zinloos. Mila bleef staren maar had eigenlijk geen honger. Ze deed de koelkast terug dicht en besloot in bed te kruipen. Ze hoopte op nog een sms'je van Jonas. Die zou niet voor snel zijn. Hoe laat was het eigenlijk in Australië? Dat zou ze wel te weten komen.
