De schooldag loopt ten einde. De bel luid het einde van de dag. Mila en Jonas lopen samen het kantoor van de directrice in. Mila was bang dat ze dit jaar zou moeten overdoen. Maar het is nog maar een maand school dus hopelijk is dat een voordeel. Maar ergens in oktober gaat het meisje pas komen. Twee maanden maken toch niet zoveel verschil, toch? 'Wat is jullie vraag?', vroeg Van Der Donck. 'Ik zal deze maand niet meer naar school kunnen komen en de twee eerste maanden van het volgend schooljaar ook niet, misschien zelfs drie maanden', zei mila. 'Oei? En waarom kan je niet meer naar school komen?', vroeg Van Der Donck. Mila keek naar Jonas. 'Omdat ik zwanger ben', zei mila kortaf. Van Der Donck was geschrokken. 'Dat is inderdaad moeilijk om naar school te gaan en daarom mag je niet meer dansen, nu begrijp ik het', zei Van Der Donck. 'Ben ik er dit jaar dan niet meer door?!', vroeg mila ongerust. 'Jawel, je gaat door, op één maand gaat het niet komen', zei Van Der Donck. 'En begin volgend jaar?', vroeg mila. 'Als je u heel goed inzet en een goed eindexamen aflegt is het goed en als je dan ook je kindje kan opvoeden dan ben je fantastisch', zei Van Der Donck. 'Dat is ze al', zei Jonas zacht. 'Bedankt', zei mila. 'Een prettig weekend en veel succes nog met de zwangerschap', zei Van Der Donck. Jonas en mila gingen naar de deur. Ze hoorden nog vaag zeggen: binnenkort weer een nieuw talentje voor op het DAM. Jonas en mila lachten en gingen naar het DAM uit.
In het park
'Vanaf nu moet ik dus thuisblijven', zuchtte mila. 'Je hebt elke dag wel iets om naar uit te kijken', zei Jonas. Mila keek hem vragend aan. 'Ik die thuiskom', zei Jonas. Mila lachte. 'Niet dan', zei Jonas teleurgesteld. 'Seg, liefje, ik ben altijd blij om jou
te zien, je hebt gelijk, dan heb ik elke dag iets om naar uit te kijken', zei mila. 'Ik heb altijd gelijk', grapte Jonas. Mila draaide met haar ogen. 'Eigenlijk wel, je hebt gelijk over dat ik zo mooi en leuk ben', zei mila. 'Jij?! Mooi en leuk?! Maak dat de kat wijs', zei Jonas plagend. Mila sloeg Jonas zacht op z'n schouder. 'En ze is ook zo agressief!', lachte Jonas. Mila nam jonas bij z'n hand en liep naar een kiosk. 'Wat zijn jouw plannen?', vroeg Jonas. 'Ik wil dansen', zeurde mila. -oké dan, als het dat is wat je wilt- dacht Jonas. Hij nam mila haar armen vast en legde die om z'n hals. Jonas legde z'n handen rond haar middel. Mila liet haar hoofd op z'n schouder rusten en sloot haar ogen. Ze vertrouwde volledig op Jonas. Voetje voor voetje zette hij een stap vooruit. Hij walste met haar onder de kiosk. Het geheel was ongelofelijk mooi. Mila kon zo in slaap vallen. Ze hief haar hoofd op en keek in Jonas ogen. Jonas was al de hele tijd mila aan het bestuderen. Hoe ze loopt. Hoe ze ademhaalt. Het ritme van haar hart. Mila gaf Jonas een kus. 'Ik ben moe', zei ze stil. 'Kom, we gaan naar huis, dan kan je rusten', zei Jonas.
Mila knikte. Ze knuffelden nog eens stevig en wandelden naar huis.
Mila liet haar in de zetel ploffen. Haar hoofd barste van de vermoeidheid. Jonas kwam naar haar toe en nam haar hand vast. Hij knielde naast haar neer. 'Wil je iets drinken?', fluisterde hij. Mila knikte. 'Water?', vroeg Jonas. Mila glimlachte dat het correct was. Jonas stond recht en ging naar de keuken.
-hoeveel dikker kan m'n buik worden in vier maanden?- dacht mila. Jonas kwam weer naar mila gewandeld met een glaasje water in z'n handen. Mila zette haar echt en nam het glaasje water in haar handen. Ze nam enkele slokken en zette haar glas op het tafeltje. Ze ging languit liggen en legde haar benen op die van Jonas. Jonas deed haar schoenen uit. -wel gemakkelijk met zo'n man in huis- dacht mila en zei het per ongeluk luidop. 'Alles wat ik doe is uit liefde', zei Jonas en boog hem over haar heen. Mila wou haar optrekken met haar buikspieren zoals ze vroeger altijd deed, maar nu ging dat nogal moeilijk dus deed ze het op een andere manier. Ze greep met haar beide armen om Jonas hals, maar Jonas viel daardoor naar voor. Ze lachten enorm luid. Jonas lag met z'n hoofd aan haar buik. 'Het lijkt erop dat je verdikt bent', plaagde Jonas. 'Sorry, m'n klein meisje, als ik je bezeerd heb, het was mama haar schuld'. Mila draaide met haar ogen. 'Seg, papa, wat was de bedoeling weer om dichter bij mij te komen?', vroeg mila alsof ze dat was vergeten. Jonas gaf haar buik nog even een kusje voordat hij naar haar hoofd kroop. Wanneer hij haar lippen bereikte kwam hij dichter met zijn lippen. 'Een kus dacht ik', fluisterde hij tegen haar lippen. 'Dat lijkt me een heel leuk idee', zei mila. Jonas zette z'n lippen op die van mila. Jonas legde hem naast mila in de zetel. Ze viel in nog geen minuut in slaap. Dat kleine meisje kost veel energie.
Het weekend was voorbij. De wekker ging af. Mila stond mee op en dekte voor Jonas de tafel. Ze wou graag dat ze samen met hem ontbeet. Voor een groot deel van de dag zal ze hier toch eenzaam en alleen zijn. Niet helemaal alleen... Ze ontbeten samen. Jonas deed z'n jas aan en nam z'n rugzak bij de hand. Mila deed de deur open. Jonas wilde de deur uitgaan, maar werd door mila tegengehouden. 'Vergeet je niet iets?', vroeg ze. Jonas gaf haar een kusje en vertrok. Ze keek hem nog na tot ze hem niet meer zag. Ze deed de deur dicht. Zin om te slapen had ze nu niet meer. In haar gedachte klonk er maar één ding. -als Jonas thuis komt dan gaat dit huis schitteren-. Het huis zal nog nooit zo proper zijn geweest. Ze nam een emmertje, sponsjes en alles voor een huis mooi te maken. Ze begon er dan maar aan. Halverwege moest ze wel even stoppen om te rusten. Daarna ging ze er weer stevig tegen aan. Toen ze klaar was zette ze al haar gerief weg. Het was half vier. Normaal eindigde het school nu. Binnen een paar minuten zou hij voor de deur staan. Mila ging nog voor die paar minuten in de zetel liggen. Ze viel weer in slaap zonder dat te beseffen.
Jonas kwam thuis en keek rondom hem. Het huis leek net de hemel. Alles was spic en span. Hij sloop voorzichtig naar de zetel. Mila lag daar uitgeput te slapen. Jonas legde het dekentje over haar heen. Jonas zette zich in de andere kleine zetel. Hij studeerde enkele partituren vanbuiten. Mila haar ogen gingen langzaam open. 'Wat vind je ervan?', vroeg mila vermoeid. 'Dat jij te hard werkt', zei Jonas. Hij nam zijn gitaar op z'n schoot. 'Speel jij maar wat op je gitaartje', zei mila bits. Jonas trok z'n schouders op. Hij tokkelde op z'n gitaar. Mila genoot van het geluid met haar ogen dicht. Ze keek stiekem even naar hem. Hoe dat hij zo geconcentreerd op z'n gitaar bezig was. Alsof hij alleen met z'n gitaar was. Z'n vingers die over de snaren glijden. Het was zo mooi om te zien. Plots hield het gitaarspel op. Hij zakte diep in zijn gedachten. Hij begon iets te spelen wat hij nog nooit had gespeeld. Mila vond het al direct van de eerste klank goed. Jonas begon er ook bij te neuriën. 'Weet je, ik heb gelezen dat je een liedje moet zingen al vanaf dat je kindje in de buik zit en dat die dan altijd dat liedje zou herinneren en dat die dat meteen zou herkennen als je het zingt, dus ik dacht. Waarom maken wij geen liedje over haar?', vroeg Jonas. 'De titel van het liedje is haar naam', zei mila. Jonas knikte. Het idee op zich was al schitterend. Mila stond recht en stapte naar Jonas toe. Jonas legde z'n gitaar van z'n schoot. Mila ging op z'n schoot zitten. Ze overlegden en brainstormden. Uiteindelijk kwamen ze op een mooie tekst. Mila zong het op Jonas z'n gitaarspel. Het was een heel mooi geheel. Haar stem was niet meer van de beste. 'Ik zal voor jou spaghetti maken, dan kan je energie krijgen', zei Jonas. Hij ging de keuken in. 'Wel niet te veel rommel maken, he? Ik heb dat allemaal opgeruimd, dus laat het zo netjes', zei mila. Ze zou graag mee gaan koken maar haar buik zegt dat ze moet blijven liggen. Ze staarde naar haar buik. Minuten lang. Elke kleine beweging merkte ze op. Haar aandacht was volledig op haar buik gericht. Nog nooit was ze zó blij met haar buik. Haar buik was niet meer te dik of te mager. Het was perfect. Ze zou het de hele wereld willen laten zien. Wat hun reactie ook mocht zijn. Ze bezat een wonder dat niet iedereen overkomen kan. Dat je maar zelden kan hebben. Dat wonder zou je hele leven veranderen. Haar aandacht voor haar buik verdween door de geur van tomatensaus. Het rook heerlijk. In een vloeiende beweging stond ze recht en ging ze de geur achterna. Ze kwam naast Jonas staan. Hij roerde door de spaghetti. Hij verschoot toen hij mila zag. 'Je hebt precies een spook gezien', zei mila. 'Ja, en dat spook heet mila', zei Jonas speels. Mila keek naar de keuken. Er was geen vuiltje te zien. 'Je hebt het dan toch proper gehouden', zei Mila keek rondom haar. Jonas gilde. Mila draaide haar meteen naar hem toe. Jonas toonde z'n vinger. Bloed. Was het eerste aan wat mila dacht. Mila nam z'n hand vast en bekeek het goed. Jonas drukte z'n vinger op haar neus. Het was tomatensaus. Jonas lachte. 'Hahaha grappig', zei mila droog. 'Je hebt ons wel bang gemaakt hé', zei mila zielig en wreef over haar buik. 'Ik denk dat ons kleine meisje even hard aan het lachen is als ik', zei Jonas al lachend. 'Is het niet, m'n meisje?'. Jonas nam mila haar buik in z'n handen. Mila keek er geamuseerd naar. 'Ik weet niet of je het doorhebt, maar je hebt iets op je neus, het lijkt op tomatensaus', knipoogde Jonas. Mila draaide met haar ogen. Ze drukte haar neus tegen Jonas z'n neus. Jonas wreef z'n neus af en gooide de keukenhanddoek in mila haar gezicht. 'Wees blij dat je zwanger bent, anders kwam je er niet zo gemakkelijk vanaf', zei Jonas. 'Nee, m'n liefje, wees blij dat ik zwanger ben anders zou het niet met een neusje met tomatensaus gebleven zijn', zei mila duivels. Jonas zette een stap naar achter. 'Seg, dat was maar een grapje hoor, ik zou jou nooit pijn doen, niet letterlijk en ook niet figuurlijk', zei mila en wilde een stap naar voorzetten maar...
