'Mevrouw, krijgen de ghost rockers een aparte kamer om te slapen bij de bosklasse?', vroeg mila als ze in het kantoor van de directrice is. 'Het is niet omdat jullie de ghost rockers zijn dat jullie daarom meer krijgen als de rest, iedereen gelijk voor de wet Santiago', zei mevrouw van der donck. 'Oké dan, bedankt', zei mila en verliet het kantoor. 'En?', vroeg Jonas. Mila schudde haar hoofd. 'Ik kom dan wel bij jouw liggen', zei mila met een knipoog. Ze meende wel wat ze zei. 'Dat is goed voor mij', zei Jonas.
Maandag, vertrek
'Iedereen zet zijn valies in de bus!', riep van der donck. De vijf bevers hadden dat al gedaan. Mila zat naast Jonas, Charlie naast Jimmy en Alex zat achter Charlie en Jimmy om een beetje mee te luisteren. Het was heel vroeg in de ochtend. 'Waar gaan we weer naartoe?', vroeg Alex. 'Naar Durbuy', antwoordde Jonas. Mila zetelde haar in de armen van Jonas. Zo zouden ze nog even kunnen slapen. De buschauffeur stak de sleutel erin en liet de bus starten. Mevrouw de directrice keek nog voor de zekerheid of iedereen er was. Ze deed teken naar de buschauffeur om te vertrekken. Alex legde z'n benen op de lege stoel naast hem en lag comfortabel in de bus te slapen. Er was bij Charlie en Jimmy een kleine afstand maar Jimmy beloofde zichzelf dat als hij terug thuis kwam dat hij zijn gevoelens aan Charlie heeft vertel en dat ze hopelijk samen zijn. Het was al een goed teken dat ze naast hem in de bus wou zitten. Voor hetzelfde geld ging ze naast Alex zitten. Opeens schoof Charlie dichterbij en legde haar hoofd op Jimmy z'n schouder. Jimmy was verast. Maar hij was ook heel blij dat ze dat deed. Hij legde z'n hand op de hare. Charlie haar ogen waren gesloten. Ze glimlachte enkel. Waarschijnlijk kwam het door Jimmy. De rit naar Durbuy ging snel voorbij. 'Binnen vijf minuten komen we aan', zei mevrouw de directrice door de micro. Iedereen in de bus schrok wakker. Mila kon haar ogen niet geloven. Het zicht voor ze haar ogen sloot en nu was zo verschillend. Er was zoveel natuur. De bus stopte aan een houten herberg. Er was iets verder een wandelweg en een bos. Aan de andere kant van het straat ligt de Ourthe. 'Haal jullie valies, breng hem naar boven en daarna mogen jullie Durbuy verkennen, jullie zij oud en wijs genoeg om de weg terug te vinden, we verwachten jullie om zeven uur terug', zei Dora. Jimmy wist dat hij nu zijn kans kreeg. 'Charlie, zou je anders even met mij willen rondkijken?', vroeg Jimmy. 'Ja, tuurlijk', zei Charlie. Alle vijf namen ze hun valiezen en gingen naar boven. 'Meisjes rechts, jongens links', zei Dora. 'M'n valies wel...', zei mila stilletjes tegen haarzelf. Charlie en mila gingen binnen in de meisjes slaapkamer. Er waren overal stapelbedden. Altijd per twee tegen elkaar geschoven of tegen een muur. Mila en Charlie besloten de twee onderste bedden te nemen die tegen elkaar waren geschoven. Jonas dacht aan wat hij zocht. Hij nam een stapelbed tegen de muur. Jimmy wilde uiteraard in hetzelfde stapelbed slapen. Naast of boven anderen zou hij het niet vertrouwen of niet durven. 'Wil jij boven?', vroeg Jonas. 'Ja...nee, eigenlijk liever niet, ik ben bang ervan af te vallen', zei Jimmy. 'Oké, ik zal boven slapen', zei Jonas. Ze legden hun valies neer en gingen naar de meisjes. 'Zijn jullie klaar?', vroeg Jonas. Mila en Charlie knikte. Ze namen de hand van hun jongen waarmee ze Durbuy zouden verkennen.
Charlie en Jimmy, in het bos.
Ze gaan op de grond zitten. Jimmy praatte zichzelf moet in. Je kan het. 'Charlie', zei Jimmy. Charlie keek op. 'Ik moet je iets vertellen', zei Jimmy serieus. Charlie werd er een beetje bang van. 'Ik vind je echt geweldig, het is al van het moment dat ik je tegenkwam', zei Jimmy. Hij slikte even. 'Ik ben verliefd op je', zei hij snel en kneep z'n ogen dicht voor de reactie. Hij voelde warme handen zijn handen vastnemen. Hij opende zijn ogen. 'Ik ben ook verliefd op jou en vindt het heel fijn dat je het me zegt', zei Charlie. Ze kwam dichter en kuste hem. Het leek voor Jimmy wel een droom. Maar het was echt. Z'n eerste kus.
Jonas en mila, bij de Ourthe
Mila en Jonas lagen op het gras. Hun hand hadden elkaar gevonden. Het water hoorde je in de zachte stroming glijden. Ze keken naar boven. Naar de wolken. Ze waren aan het zeggen wat ze zagen in de wolken. Iets wat vroeger elk kind wel deed. 'Zie je die wolk daar', zei mila. Jonas knikte. 'Die lijkt op een hartje', zei mila. 'Zie je die?', vroeg Jonas en wees. Mila knikte. 'Die lijkt op een gezinnetje, met een wondermooie vrouw, een schat van een kind en een held als vader', zei Jonas. 'Noem je jezelf nu een held?!', zei mila geamuseerd. 'Seg! Als je wil dat ik je in de Ourthe gooi moet je zeker zo verder doen', zei Jonas. 'Zoiets doe jij niet', zei mila uitdagend. 'Ah nee?! Dat zul je wel zien', zei Jonas. Hij stond recht en hief mila in z'n armen. Hij ging aan de rand staan. Één stap verder en ze lagen in het water. 'Doe maar, maar je moet me er dan wel uit komen "redden", zei mila. 'Tuurlijk', zei Jonas en met veel amusement gooide hij mila in het water. Jonas trok z'n t-shirt uit en sprong mila achterna. Hij nam haar mee naar de kant. Mila kon niet stoppen met lachen. 'Dat was leuk! Zullen we nog een keer', zei mila om te lachen. 'Bedankt, je bent wel een held! Je bent mijn held die mij wel meerdere keren uit het water mag komen redden om dat mooi gespierd lichaam nog is te zien', zei mila met zen knipoog. 'Nu heb ik toch wel een kus verdient', zei Jonas. 'Ja, inderdaad', zei mila. Ze nam Jonas' gezicht in haar handen en kuste hem teder. 'Hoe moeten wij dit uitleggen aan Dora?', vroeg Jonas. 'Maak je maar niet druk om haar, wat kan zij doen?', vroeg mila. 'Wel, we zijn kleddernat en zwommen juist in de Ourthe en dat mag helemaal niet', zei Jonas. 'Er mag zoveel niet en trouwens mensen die kajakken en uit de kajak vallen moeten dan toch ook zwemmen en worden dan toch ook nat', zei mila. 'Ja, maar wij kajakten niet', zei Jonas. Mila draaide met haar ogen. 'Jonas...tegen zeven uur zijn we al lang opgedroogd', zei mila. 'Jij hebt nog een droog t-shirt dus jij moet niet klagen', voegde mila eraantoe. 'Anders moet jij je kleren te drogen hangen', zei Jonas doodserieus. 'Voor mij hoef je u niet te schamen in ondergoed en je kan ook mijn droge t-shirt aandoen', zei Jonas. 'Dat zou je wel willen he, maar goed idee! Dat ga ik doen! Dank je schatje voor het idee', zei mila. Ze gaf hem een kusje en begon haar uit te kleden. Ze nam zijn t-shirt en deed die aan. 'Staat je mooi!', zei Jonas. 'Dank je, nu al bevalt Durbuy me, ik denk dat we hier veel plezier gaan beleven', zei mila. 'Denk ik ook', zei Jonas. 'Ik ben er zeker van', voegde Jonas eraantoe. 'Hoezo ben je zeker?', vroeg mila. 'Het is samen met jou dus ga ik zeker plezier hebben, niet met jou lachen ofzo maar gewoon omdat jij erbij bent', zei Jonas. 'Ik snap wat je bedoelt en dat is kei lief!', zei mila. Jonas kletste met z'n handen op zijn benen als teken dat mila moest gaan zitten op z'n schoot. Mila deed dat met alle plezier. 'Eigenlijk, mevrouw van der donck zei dat we niet in het DAM mochten kussen maar de herberg is het DAM niet, dus in de herberg mag het wel', zei mila. 'Jij bent een slimme, we zouden dat kunnen doen en als Dora het verbied dan is dat toch niet erg want we komen toch heel vaak buiten', zei Jonas. Mila knikte. 'Ohja, is het erg dat we vanboven in het stapelbed slapen, want Jimmy wilde persé beneden, hij was bang uit het stapelbed te vallen', zei Jonas. 'Dat is niet erg, als hij doorheeft dat ik bij je lig dan is dat niet erg, hij is een vriend en ik denk niet dat hij dat erg vindt', zei mila. 'Dat denk ik ook niet en ik denk ook niet dat hij snel zal wakker worden want ik denk dat hij van plan was te vertellen aan Charlie wat hij voor haar voelt en dat zal denk ik heel goed afgelopen zijn', zei Jonas. 'Oh zo schattig, wij zijn gelukkig al heel ver, als ik het zo mag zeggen, in onze relatie', zei mila. 'Gelukkig?', vroeg Jonas. 'Ja, nu zijn we altijd bij elkaar en zouden we niet zonder elkaar kunnen', zei mila. Ze friemelde aan haar t-shirt. Jonas legde z'n hand op de hare zodat ze daarmee stopte. Hij nam haar hand vast en legde haar hand op z'n hart. Mila sloot haar ogen. Ze voelde z'n hart rustig en kalm slaan. 'Alleen bij jou voel ik me zo op m'n gemak, ik hou van jou', zei Jonas. Mila ging dicht tegen hem aan languit op de grond liggen. Nog steeds met haar hand op zijn hart. 'Hoelang is het nog tot zeven uur?', vroeg mila. 'Nog vijf uur', zei Jonas. 'Nog vijf uur opgescheept zitten met jou?!', zei mila. Jonas wees met z'n vinger naar mila. 'Als je weer in het water wilt belanden...! Vijf uur samen met twee deugnieten, dat is pas erg! Zeker de oudste van de twee, die is zo bazig!', zei Jonas en hield van de blik die mila hem schonk. 'Oh! Wat ben jij toch een gemene Van Loo!', zei mila. 'Nog iets dat we dan gemeen hebben', zei hij. 'Je hebt het zelf gezocht, een gevecht staat op je te wachten', zei mila. 'Waar wacht je op, mietje!', lachte Jonas. Mila ging op hem zitten. 'Wat soort gevecht is dit?', vroeg Jonas. 'Het kusjesgevecht', knipoogde mila. 'Die verlies ik altijd', zei Jonas met een glimlach. Mila boog zich naar voor. Ze viel meteen zijn lippen aan. Het moment liet hen allebei veroveren.
