Jonas dacht er aan om een wandeling te gaan maken in het bos. Jonas ging naar mila's thuis. Mila deed de deur open. Ze was verrast om Jonas zo vroeg te zien. 'Wel..ik dacht..dat we misschien een wandeling zouden maken in het bos..wij met z'n twee?', vroeg Jonas. 'Vraag je mij nu mee uit?', vroeg mila verbaast. Jonas zei verlegen: 'Ja'. Mila begon te blozen. Ze is nog nooit mee uit gevraagd. Maar dit was veel beter dan ze ooit al had gedacht. Natuurlijk want Jonas vraagt haar. 'Ja, dat zal ik heel leuk vinden', zei mila. Jonas juichte in zichzelf. 'Kom, dan vertrekken we!', zei Jonas blij. Jonas nam mila's hand. Ze gingen naar de bushalte. Te voet was het te ver. De bus kwam. Ze stapten in. Er was veel volk op de bus. Vanachter in de bus was er nog maar een plaatsje vrij. 'Ga maar zitten', zei mila. 'Zeker?', vroeg Jonas. Mila knikte. Jonas ging zitten. Jonas deed teken naar mila om op zijn schoot te gaan zitten. Mila ging zitten op zijn schoot. Ze leunde tegen hem aan. Jonas deed zijn armen rond haar. Mila genoot ervan. Even later moesten ze afstappen. Ze kwamen aan bij de ingang van het bos. Ze wandelden hand in hand het bospaadje op. Zonder wat te zeggen genoten ze van de natuur rondom hun. Zij alleen samen in de stilte. Plots onderbrak Jonas de stilte. 'Ik heb nog een kleine verrassing', zei Jonas. Mila keek verbaasd. Jonas nam twee tickets uit zijn zak. 'Vanavond is er een feestje en ik dacht dat jij misschien zin had om samen met mij daar naartoe te gaan?', vroeg Jonas. 'Ja tuurlijk!', zei mila enthousiast. Ze wandelden samen terug verder. Superblij voor wat er die avond zal gebeuren. Mila nam Jonas zijn handen vast. 'Wat wil je doen?', vroeg Jonas. 'Dansen, samen met jou!', zei mila. Jonas nam haar dan vast en danste vrolijk. Mila moest lachen om de gekke 'move' van Jonas. Jonas nam haar dan vast. Ze slowde in een vierkantje. Dit was leuk. 'Denk je dat ik al goed ben opgewarmd voor vanavond?', vroeg Jonas. 'Ik weet het nog niet hoor', zei mila plagend. Mila gaf Jonas een duw. Jonas viel tussen de struiken. Mila moest lachen . 'Lach maar!', zei Jonas speels boos. Mila liep weg. 'Je vangt me toch niet!', zei mila speels. Als twee kinderen liepen ze achter elkaar aan. Mila verstopte haar achter een boom. Jonas zag haar niet meer. Hij hoorde een krak van een tak. Hij zag iets aan de boom. Dit was zeker mila. Jonas besloot om stilletjes dichterbij te komen. Mila zag Jonas niet meer. Ineens nam Jonas mila langs achter vast. Mila schrok. Maar toen ze wist dat het Jonas was was ze niet meer bang. Ze draaide zich om en ze keken recht in elkaars ogen. Ze zaten super dicht tegen elkaar aan met als gevoel dat ze kusten. Jonas zag de boswachter komen en ze verstopten zich. Ze gingen daarna terug op het pad. Op weg naar huis.
