Να μ' αγκαλιάζεις-TYS_GR

είναι αργά

Τις επόμενες μέρες απέφευγα συστηματικά να πάω σπίτι τους. Με είχε πάρει κάμποσα τηλέφωνα τα οποία αγνοούσα. Ένιωθα προδομένη και εξευτελισμένη από την συμπεριφορά του. Μετάνιωνα την στιγμή που επέτρεψα στον εαυτό μου να τον ερωτευτεί. Ήταν πολύ καλύτερα όταν ήξερα ότι με αντιπαθεί και τί να περιμένω από την συμπεριφορά του.

Σε λίγες μέρες θα έφευγε, θα ξεκινούσε η εξεταστική κι έτσι θα ήταν ευκολότερα για μένα τα πράγματα. Όταν η Μελίνα με πήρε να πάω από το σπίτι της ζορίστηκα να βρω μια πιστευτή δικαιολογία. Η φίλη μου δεν ήξερε για το φιλί που είχαμε ανταλλάξει το καλοκαίρι αλλά κάτι είχε υποψιαστεί και σίγουρα η βραδιά στο καραόκε επιβεβαίωσε τις υποψίες της. Θα έπρεπε να μιλήσω κάποια στιγμή όχι όμως τώρα που ένιωθα όλα μέσα μου να έχουν διαλυθεί. Έτσι άρχισα να αποφεύγω κι εκείνη μέχρι εκείνο το πρωί που με έκοψε στα δυο.

Καθόμουν στο πίσω μπαλκόνι του σπιτιού μας κι έπινα καφέ έχοντας για συντροφιά ένα βιβλίο. Τίποτα σοβαρό, μια ρομαντική ιστορία που τόσο μου άρεσαν να διαβάζω. Ταξίδευα λοιπόν μαζί με τους ήρωες μου ζώντας μαζί τους το κάθε συναίσθημα και βρίσκοντας παρηγοριά στον δικό μου πόνο και το κουδούνι που χτυπούσε με ενοχλούσε. Το κουδούνι, το κουδούνι...

«Το κουδούνι» αναφώνησα όταν κατάλαβα ότι κάποιος ήταν στην πόρτα και πετάχτηκα ρίχνοντας όλο το φραπέ πάνω μου.

Ξεστόμισα μια βρισιά και σκούπισα το βρεγμένο μου χέρι, στο ήδη λερωμένο παντελόνι μου. Άνοιξα την πόρτα κοιτώντας τα χάλια μου, μέχρι που είδα ένα γνώριμο αθλητικό παπούτσι να κάνει ένα βήμα προς τα μέσα. Σοκαρισμένη σήκωσα τα μάτια και συνάντησα εκείνα του επισκέπτη.

«Γιώργο;»

«Γιατί δεν απαντάς στις κλήσεις μου» είπε μπαίνοντας με ορμή κάνοντας με να υποχωρήσω προς τα πίσω. «Και καλά εμένα να το καταλάβω ότι δεν θέλεις να μου μιλήσεις. Η Μελίνα τι σου φταίει που κλαίει και χτυπιέται και δεν καταλαβαίνει γιατί ξαφνικά δεν την θέλεις»

«Εγώ... Δεν...»

Δεν είχα καταλάβει ότι με την συμπεριφορά μου έδειχνα στην κολλητή μου ότι δεν θέλω να τη δω. Απλά να ηρεμήσω ήθελα και μετά θα της μιλούσα. Κι εκείνη...

«Λυπάμαι», κατάφερα μόνο να πω.

«Και πολύ καλά κάνεις», είπε εκείνος όντας έξαλλος.

«Εντάξει Γιώργο είπες ότι ήθελες να πεις. Θα μιλήσω στη Μελίνα και θα της εξηγήσω. Τώρα μπορείς να φύγεις» είπα και άνοιξα την πόρτα.