Να μ' αγκαλιάζεις-TYS_GR

Θεσσαλονίκη

Φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη και αποφασίσαμε να παρκάρουμε λίγο έξω από το κέντρο για να περπατήσουμε ώστε να δούμε την πόλη.

Αυτό που μου άρεσε ήταν πως στο κέντρο της, συγκεντρώνονταν τα περισσότερα καταστήματα. Ήμουν πανευτυχής βλέποντας τα μέρη. Ήμουν σίγουρη ότι από άποψη διασκέδασης θα περνούσα καλά.

«Πάρε και βγάλε με μια φωτογραφία» είπα στη μητέρα μου, δίνοντας της το κινητό μου. Στήθηκα να φωτογραφηθώ με φόντο τον μεγαλοπρεπή και επιβλητικό Λευκό Πύργο.

Περάσαμε λίγο ακόμα χρόνο κάνοντας βόλτες, χαζεύοντας την περιοχή και στη συνέχεια πήγαμε στο πανεπιστήμιο. Πραγματοποίησα την εγγραφή μου, μαζί με τους δεκάδες νέους φοιτητές, υπό το βλέμμα και τις οδηγίες των παλαιοτέρων και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προκειμένου να δούμε τα διαμερίσματα που είχαμε κανονίσει.

Το πρώτο ήταν πολύ κοντά στο πανεπιστήμιο αλλά αποδείχτηκε παλιό και κακοσυστημένο οπότε το απορρίψαμε αμέσως.

Το δεύτερο ήταν στην ίδια γειτονιά. Ένα σχετικά άνετο δυάρι. Μεγάλο σαλόνι με ξεχωριστή άνετη κουζίνα, μπάνιο και ένα υπνοδωμάτιο μεγαλύτερο από αυτό που είχα έως τώρα στο πατρικό μου. Το σπίτι ήταν πλήρως επιπλωμένο, το μόνο που έπρεπε να φέρω ήταν τα ρούχα μου και τα προσωπικά μου είδη.

Η γειτονιά ήταν όμορφη και ήρεμη. Όπως κάναμε βόλτες για να δούμε το μέρος και τι υπήρχε τριγύρω μέτρησα τουλάχιστον τριάντα άτομα στην ηλικία μου. Κάποιους του είχα δει νωρίτερα στο πανεπιστήμιο. Αυτό σημαίνει ότι η περιοχή είχε πολλούς φοιτητές, κάτι που για μένα αποτελούσε ένα επιπλέον θετικό χαρακτηριστικό του σπιτιού.

Το τρίτο διαμέρισμα ήταν το ομορφότερο, αλλά βρισκόταν αρκετά μακριά από τη σχολή. Δεν θα μπορούσα να πηγαινοέρχομαι με τα πόδια και παρά το ότι ήταν όμορφο, μεγάλο και καινούργιο το ότι θα έπρεπε να παίρνω λεωφορεία και να βρίσκομαι μακριά από τους υπόλοιπους φοιτητές ήταν για μένα ο λόγος να το απορρίψω.

Κλείσαμε το δεύτερο διαμέρισμα και πήραμε το κλειδί. Θα μέναμε σήμερα στο ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει δωμάτια και την επόμενη θα επιστρέφαμε σπίτι μας. Σε λίγες μέρες θα ανέβαινα πάλι με την μητέρα που θα με βοηθούσε να τακτοποιηθώ κι θα ξεκινούσα την καινούργια μου ζωή εδώ. Καινούργια ζωή, νέα αρχή, έλεγα μα δεν το πίστευα...

Μου έλειπε η κολλητή μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχαν περάσει μόνο λίγες εβδομάδες από τότε που όλα όσα είχα ως δεδομένα στη ζωή μου άλλαξαν. Η Μελίνα για μένα ήταν σημείο αναφοράς. Από τη στιγμή που είχα αποφασίσει σε ποιά σχολή θέλω να περάσω, ονειρευόμασταν τη μέρα που θα ερχόμουν Θεσσαλονίκη. Πιο πολύ θα έμενε σε μένα παρά σπίτι της είχε πει. Το τι πάρτι θα κάναμε και το πόσο θα ξεσαλώναμε ήταν οι κουβέντας μας τον τελευταίο καιρό. Και να που εγώ ήμουν στην Θεσσαλονίκη χωρίς εκείνη...