Να μ' αγκαλιάζεις-TYS_GR

Μελίνα

Την ίδια μέρα στην Αθήνα...

Μελίνα.

Το πρωί με βρίσκει πάλι άυπνη. Από την μέρα που η Λυδία βγήκε από τη ζωή μου, έμαθα να ζω με ελάχιστο ύπνο. Δεν έχει νόημα να προσπαθώ να χαλαρώσω. Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια η μορφή της είναι μπροστά μου. Πονάω... Τόσοι μήνες έχουν περάσει και ακόμα την σκέφτομαι, ακόμα μου λείπει. Πως μπορώ να πάω παρακάτω ;

Η μνήμη μου είναι σαν παλιό άλμπουμ. Ξεφυλλίζω τις σελίδες των αναμνήσεων και βλέπω εμένα σε διάφορες φάσεις τις ζωής μου. Δίπλα μου πάντα οι γονείς μου, ο Γιώργος κι εκείνη... Στις χαρές μου, στις λύπες μου, στους τσακωμούς με τους δικούς μου, στις απογοητεύσεις, στον έρωτα, στους χωρισμούς.

«Γιατί έφυγες έτσι ρε Λυδία;» μονολογώ και κλείνω τα μάτια με το χέρι μου. Τα δάκρυα μαζεύτηκαν πάλι και δεν μπορώ να τα συγκρατήσω.

Ακόμα με στοιχειώνει η μέρα που της είπα τα νέα. Είχα αυτό το κακό προαίσθημα... Σκέφτηκα να πάω και να της μιλήσω από κοντά. Τώρα μετανιώνω. Δεν ξέρω ποιος θεός με φώτισε και την πήρα τηλέφωνο. Κατάλαβα από τον κρότο που άκουσα, ότι της έπεσε το κινητό από το χέρι. Έτρεξα μέχρι το σπίτι της. Ήξερα... Την στιγμή που έφτασα έξω από την πόρτα της, ήξερα, που να πάρει. Το είχα καταλάβει. Έπρεπε να είχα επιμείνει. Ώρες χτυπούσα το κουδούνι ενώ καλούσα στο σταθερό του σπιτιού της. Άκουγα τους ήχους να διαπερνούν την πόρτα. Ήξερα ότι ήταν μέσα και με άκουγε. Τα δάκρυα θόλωναν την ματιά μου μα δεν με ένοιαζε. Ήθελα να βρεθώ κοντά της. Να την παρηγορήσω. Να της πω πως ήμουν εκεί για ότι χρειαζόταν.

Δεν θα της συγχωρέσω ποτέ αυτή την συμπεριφορά της. Με ξέγραψε με ένα μήνυμα. Έτσι απλά με πέραξε από τη ζωή της. Τόση λίγη αξία είχα για εκείνη λοιπόν; Προσπάθησα επανειλημμένα να της μιλήσω στο τηλέφωνο αλλά δεν μου έδωσε την ευκαιρία...

«Γιατί δεν μου έδωσες μια ευκαιρία;» αναφώνησα πικραμένη... Είχε πάρει μια φορά εκείνη.Το είχε σηκώσει ο Γιώργος και φυσικά το έκλεισε. Σκοτώθηκα εκείνη τη μέρα μαζί του. Δεν μιλιόμασταν καιρό. Δεν μπόρεσα όμως να του κρατήσω κακία. Κι αυτός χάλια είναι. Τον βλέπω που υποφέρει και τον λυπάμαι. Έχει όμως επίγνωση των λαθών του. Εγώ τι φταίω; Ποιλος θα μου πει γιατί την πλήρωσα εγω;

«Γιατί Λυδία;»

Η μαμά της, μου είπε ότι θα πήγαιναν Θεσσαλονίκη αυτές τις μέρες. Πόσα όνειρα είχαμε κάνει για τις σπουδές της εκεί... Άραγε ξέρει ότι αύριο είναι ο γάμος; Η μητέρα της το γνωρίζει. Αποκλείεται να μην της το έχει πει.

«Σε μισώ Λυδία. Για όλα όσα με έχεις κάνει και νιώθω σε μισώ. Γιατί με ξέγραψες. Γιατί με πονάει ακόμα η απουσία σου.» κάνω μια παύση και μετά ξεσπάω «Όχι που να με πάρει, δεν σε μισώ. Θέλω, αλλά δεν μπορώ να σε μισήσω. Γύρνα πίσω ρε Λυδία και θα τα ξεχάσω όλα. Μου λείπεις γαμώτο...» φωνάζω...

Ένα μικρό κεφάλαιο με τις σκέψεις της Μελίνας. Προσπάθησα να κάνω ότι καλύτερο μπορώ για να δώσω μια εικόνα, χωρίς να καθυστερήσω την υπόλοιπη ιστορία. Ελπίζω να σας αρέσει! Ακολουθεί ακόμα ένα με τον Γιώργο.