Να μ' αγκαλιάζεις-TYS_GR

Σε θέλω

Κι ήταν τόσο ωραία η αίσθηση του φιλιού του που αφέθηκα να χαλαρώσω ξεχνώντας τα πως και τα γιατί και τον έπιασα από τα μαλλιά τραβώντας τον ακόμα περισσότερο προσπαθώντας να ενσωματωθώ, να γίνω ένα μαζί του.

Και ξαφνικά συνήλθα και το μυαλό μου έτρεξε στο παρελθόν και τα αμέτρητα φιλιά που είχαμε μοιραστεί και στο τίποτα που πάντα ακολουθούσε. Τον έσπρωξα μακριά μου χτυπώντας τον με τις γροθιές μου στο στήθος, θέλοντας να τον πονέσω όσο με πονούσε κι εκείνος κάθε φορά.

«Είσαι ηλίθιος, είσαι ένας ξεφτίλας. Άφησε με ήσυχη επιτέλους» ούρλιαξα και ανοίγοντας την πόρτα πετάχτηκα έξω από το αυτοκίνητο και άρχισα να τρέχω. Με πρόλαβε φτάνοντας στην πλατεία, με άρπαξε από τη μέση και από την φόρα που είχα καταλήξαμε να ξαπλώσουμε στο χορτάρι του πάρκου. Είχα ήδη αρχίσει να κλαίω γι' αυτό κάλυψα τα μάτια μου με το χέρι μου.

«Λυδία κοίταξε με» είπε εκείνος απαλά με την γνωστή βραχνάδα στη φωνή του που με μάγευε κάνοντας με να θέλω να παραδοθώ σε εκείνον ολοκληρωτικά. Όμως όχι αυτή τη φορά.

«Άφησε με» είπα πιο αδύναμα απ' ότι θα ήθελα.

Έπιασε το χέρι μου και το έβγαλε αποκαλύπτοντας τα μάτια και τα δάκρυα μου. Έσκυψε και φίλησε ένα δάκρυ που κυλούσε στο μάγουλο μου. Βόγκηξα από αγανάκτηση.

«Γιατί μου το κάνεις αυτό; Τι προσπαθείς να αποδείξεις; Το ξέρουμε κι οι δυο ότι σε θέλω γιατί με παιδεύεις; Αφού δεν σκοπεύεις να χωρίσεις τη Ράνια γιατί παίζεις μαζί μου; Άφησε με σε ικετεύω, δεν αντέχω άλλο να με βασανίζεις πετώντας με από την φωτιά των χειλιών σου στο κρύο της εγκατάλειψης σου» είπα, παρατώντας την προσπάθεια να βγω τουλάχιστον αξιοπρεπής από αυτή την ιστορία. Άφησα τον εαυτό μου να τσαλακωθεί μπροστά του ελπίζοντας να με λυπηθεί κι αν μη τι άλλο να με αφήσει ήσυχη.

«Λυδία εγώ...»

«Τι; Εσύ τι; Τίποτα. Με μισείς δεν εξηγείτε αλλιώς, με μισείς και έχεις βάλει σκοπό της ζωής σου να με βασανίζεις» είπα και σηκώθηκα απότομα παίρνοντας το δρόμο για το σπίτι.

Περισσότερο τον ένιωσα να με ακολουθεί παρά τον άκουσα. Στράφηκα προς το μέρος του τόσο ξαφνικά που τον ανάγκασα να πέσει πάνω μου.

«Σταμάτα να με ακολουθείς. Σταμάτα να με ενοχλείς»

«Δεν μπορώ»

«Γιατί; Γιατί στο διάολο τα κάνεις όλα αυτά;» φώναξα έξαλλη.

Κόντευε να με τρελάνει με την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του και δεν έλεγε να το καταλάβει.

«Γιατί σε θέλω» είπε με φυσικότητα και μείναμε να κοιτιόμαστε χωρίς να μιλάμε για λίγο.

Κόντεψα να τον πιστέψω και να τον συγχωρέσω έτσι όπως με κοιτούσε με αυτό το θλιμμένο υφάκι λες και ήταν κουτάβι που παρακαλούσε για λίγη τροφή.

«Και τι θέλεις Γιώργο; Λες με θέλεις αλλά είσαι με τη Ράνια. Με φιλάς σε κάθε ευκαιρία, εκμεταλλευόμενος την αδυναμία να σου αντισταθώ αλλά στο τέλος γυρνάς πάλι σ' εκείνη. Δεν ξέρω τι έχεις μέσα στο κεφάλι σου αλλά σε προειδοποιώ. Άλλη μια φορά να με φιλήσεις και θα με δεις όπως δεν με έχεις δει ποτέ» είπα κουνώντας το δάχτυλο απειλητικά μπροστά του και είχα τέτοιο μένος μέσα μου που όλο αυτό διοχετεύτηκε στις εκφράσεις μου και το στήσιμο μου που τον ανάγκασε να οπισθοχωρήσει.

Τον παράτησα εκεί στην μέση του πάρκου και έφυγα με το κεφάλι ψηλά. Είχε υπάρξει μια εποχή που πίστεψα ότι εγώ κι εκείνος είχαμε μέλλον αλλά δεν είχε έρθει η ώρα να το ζήσουμε ακόμα. Πλέον ήμουν πεπεισμένη ότι αυτό ήταν απλά μια οφθαλμαπάτη κι εγώ έπρεπε να δώσω επιτέλους ένα τέλος.