Να μ' αγκαλιάζεις-TYS_GR

Η γνωριμία

Πλησίασα το παράθυρο του ισόγειου διαμερίσματος και κοίταξα μέσα. Ένα αγόρι, καθόταν παίζοντας κιθάρα σε έναν διθέσιο καναπέ. Αφαιρέθηκα και χάθηκα στην μελωδία, τόσο που ξαφνικά άρχισα κι εγώ να τραγουδάω από το πεζοδρόμιο. Αυτό του τράβηξε την προσοχή κάνοντας τον να σταματήσει και να γυρίσει προς τη μεριά μου. Ντράπηκα πολύ που με έπιασε να τον κατασκοπεύω κι ένιωσα τα μάγουλα μου να γίνονται κατακόκκινα. Το έντονο βλέμμα του και το παιχνιδιάρικο χαμόγελο του με υπνώτισαν. Σηκώθηκε και πλησίασε στο παράθυρο.

«Καλημέρα» με χαιρέτησε εύθυμα.

«Καλημέρα» είπα και δάγκωσα το κάτω χείλος μου από αμηχανία.

«Χάρης» συστήθηκε.

«Λυδία» αποκρίθηκα.

«Λοιπόν Λυδία το ξέρεις ότι έχεις πολύ ωραία φωνή» είπε και κοκκίνισα ακόμα πιο πολύ.

«Ευχαριστώ και συγνώμη που σε παρατηρούσα. Παίζεις πού ωραία και αφαιρέθηκα» ομολόγησα.

«Θέλεις να έρθεις για έναν καφέ;» με προσκάλεσε.

«Ε, ναι» απάντησα αμήχανα, χώνοντας τα χέρια στις πίσω τσέπες του τζιν μου.

Το επόμενο λεπτό μου άνοιγε την πόρτα χαρίζοντας μου ένα μαγευτικό χαμόγελο. Πραγματικά αυτό το παιδί ήταν το κάτι άλλο. Θα μπορούσες να το ερωτευτείς και μόνο από το μυστήριο που εξέπεμπε το βλέμμα του. Ήταν στην ηλικία του Γιώργου. Είχε καστανά μαλλιά, σηκωμένα με ζελέ σε ατίθασα καρφάκια, μάτια ανοιχτό μπλε σαν πολύτιμοι λίθοι. Κάτω από το αμάνικο μπλουζάκι του διακρίνονταν μέρη από τα τατουάζ που είχε (στα χέρια και στο στήθος) ενώ όταν χαμογελούσε δυο λακκάκια έκαναν την εμφάνιση τους στα μάγουλα του.

Αχ αυτά τα λακκάκια πόσο μου άρεσαν και πόσο μου θύμιζαν τον Γιώργο. Αυτή η σκέψη ήταν αρκετή για να μελαγχολήσω, κάτι το οποίο δεν πέρασε απαρατήρητο από τον Χάρη.

«Γιατί τέτοια φάτσα, όμορφη; Ποιος σε πείραξε και μελαγχόλησες;» ρώτησε.

«Που να σου εξηγώ, είναι μπερδεμένο» απάντησα.

«Γκομενοδουλειά;» αστιεύτηκε εκείνος.

«Πες το κι έτσι» αποκρίθηκα.

«Λυδία ποτέ μην σκας για ένα γκόμενο» σταμάτησε και με κοίταξε σοβαρός κάνοντας με να περιμένω την συνέχεια «τράβα στον επόμενο» είπε τελικά γελώντας και με έκανε κι εμένα να βάλω τα γέλια.

«Άντε βρε Χάρη και νόμιζα ότι θα πεις τίποτα φιλοσοφημένο» είπα χωρίς να μπορώ να σταματήσω τα χάχανα.

«Δεν είναι φιλοσοφημένο αυτό που είπα; Κουκλίτσα είσαι πολύ μικρή για να σκας για έναν άντρα. Έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου να ζήσεις.»

«Δεν ήταν ο οποιοσδήποτε.»

«Για να σε παράτησε είναι σίγουρα βλάκας.»

«Δεν με παράτησε.» αμύνθηκα.

«Εσύ τον χώρισες; Και τότε τι κάθεσαι και στεναχωριέσαι;» απόρησε.

«Ούτε εγώ τον χώρισα.»

«Κάτσε βρε όμορφη γιατί τώρα μπερδεύτηκα. Δεν σε χώρισε, δεν τον χώρισες, αλλά δεν είστε και μαζί, σωστά κατάλαβα;»

«Ναι.»

«Άρα;» Είχε πάρει την πιο αξιολάτρευτη έκφραση απορίας που είχα δει σε άνθρωπο.

«Άλλη μέρα θα στα πω. Τώρα θέλω να τραγουδήσω» είπα και εκείνος πήρε την κιθάρα του και άρχισε να παίζει.

Ένα μικρο κεφάλαιο για να δείτε ποιος την μάγεψε!! Ο Χάρης!! Άλλο μην ζητήσετε δεν προλαβαίνω να βάλω. Καληνύχτα!!

Ενημέρωση 3-11-2016: Ξέρω πως θα σας φανεί παράξενο που δημοσιεύτηκε ξανά το κεφάλαιο! Έκανα κάποιες αλλαγές στην περιγραφή του Χάρη γιατί άλλαξα το cast! Πολύ σύντομα μπορεί να συναντήσουμε και πάλι το αγαπημένος μας ζευγάρι μέσα από τα μάτια του Χάρη και της Γιώτας οπότε ετοιμάζω λίγο το ζευγαράκι μου!!! Σας φιλώ!