Λυδία, Μελίνα, Γιώργος. Μια φιλία κι ένας έρωτας δοκιμάζονται. Περίληψη στο 1ο κεφάλαιο.
Text copyright Ευαγγελία Κελαϊδή.Όλα τα δικαιώματα ειναι νομικα κατοχυρωμενα. Κανένα μέρος του κειμένου δεν μπορεί να αναπαραχθεί σε οποιαδήποτε μορφή ή οποιοδή...
Έκλεισα το τηλέφωνο και το άφησα να γλιστρήσει από τα χέρια μου. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια, ήταν η μόνη σκέψη μέσα μου. Αποκλείεται. Μόλις μου είχε ανακοίνωσει το νέο ο Στράτος. Η Λυδία, η δική μου Λυδία, ήταν άρρωστη. Σοβαρά. Ήξερα ότι δεν μου έλεγε αλήθεια όταν μου είπε ότι υπάρχει άλλος αλλά δεν περίμενα ποτέ αυτό που άκουσα... Καλώ τον χάρη...τη μάνα της... είναι αλήθεια...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
«Πεθαίνει.» ήταν η κουβέντα του φίλου μου.
Πετάχτηκα πάνω. Οι συνάδελφοι με κοιτούν σαστισμένοι. Δεν με νοιάζει. Φοράω το σακάκι μου, αρπάζω τον χαρτοφύλακα μου και ρίχνω μέσα τα πράγματα μου. Φεύγω τρέχοντας. Πρέπει να προλάβω το αεροπλάνο. Μπαίνω σπίτι και μαζεύω βιαστικά δυό-τρία ρούχα. Τηλεφωνώ παράλληλα στο αεροδρόμιο. Κλείνω ένα εισιτήριο για την επόμενη πτήση. Το μεσημέρι θα είμαι Ελλάδα. Αρκεί να προλάβω την πτήση.
«Θα προλάβω» μονολογώ και βγαίνω στο δρόμο. Σταματάω ένα ταξί και τάζω στον οδηγό ένα καλό ποσό αν με πάει εγκαίρως στο αεροδρόμιο. Δίνει αγώνα και τα καταφέρνει. Τον πληρώνω με το παραπάνω και συνεχίζω να τρέχω. Νιώθω ότι δεν έχω ανάσα. Αισθάνομαι τα μάτια μου να καίνε.
«Πεθαίνει.» επαναλαμβάνεται η λέξη μέσα στο κεφάλι μου.
«ΟΧΙ» ουρλιάζω και σωριάζομαι στο πάτωμα. Ο υπεύθυνος ασφαλείας με πλησιάζει. Έχω πέσει στα γόνατα και κλαίω αλλά δεν με νοιάζει.
«Πεθαίνει» του λέω μα δεν καταλαβαίνει. «Πεθαίνει. Η αγάπη μου πεθαίνει.» Του εξηγώ στη γλώσσα του και βλέπω την συμπόνια στο βλέμμα του.
Με βοηθάει να πάω στην σωστή πύλη. Δεν με αφήνει να περιμένω στην ουρά. Εξηγεί χαμηλόφωνα στους υπόλοιπους εργαζομένους και όλοι σπεύδουν να με βοηθήσουν. Δεν ξέρω πως κατάφεραν και ενημέρωσαν τις αεροσυνοδούς. Κι αυτές με προσέχουν. Νιώθω την κατανόηση στις ματιές τους. Η μια μου πιάνει την κουβέντα. Της μιλάω για την Λυδία. Ανοίγω το στόμα και οι λέξεις ξεπηδάνε μόνες τους. Δεν μπορώ να σταματήσω. Της λέω τα πάντα. Σε λίγες ώρες χώρεσε μια ζωή. Τότε το κατάλαβα. Μια ζωή κι όμως τίποτα δεν ζήσαμε. Όλα τα αφήναμε για μετά. Πως το κάναμε αυτό στους εαυτούς μας ρε Λυδία; Σκέφτομαι και η καρδιά μου με πονάει.
Θέλω αναμνήσεις. Θέλω μια ζωή μαζί της. Πως θα ζήσω χωρίς αυτήν; Μέχρι να φτάσω σπίτι της έχω επιβληθεί στον εαυτό μου. Δεν πρέπει να λυγίσω μπροστά της. Πρέπει να την στηρίξω. Πρέπει να την κάνω ευτυχισμένη. Αργότερα αν χρειαστεί θα έχω μια ζωή να θρηνώ.
Η πόρτα ανοίγει.
«Γεια σου Λυδία.» λέω κι εκείνη σαστίζει. Την αγκαλιάζω.
Θεέ μου, πεθαίνω τώρα αν είναι να γίνει καλά εκείνη.
Προσπαθώ να συγκρατηθώ, όμως δεν αντέχω. Το παράπονο με πνίγει. Γιατί δεν ήθελε να μάθω; Δεν με αγαπάει πια; Την ρωτάω ευθέως. Μου ανοίγει τη καρδια της. Γαμώτο πως σκέφτηκα ότι δεν με αγαπάει; Λες και δεν την ξέρω. Δεν θέλει να δει τις ελπίδες μας να γκρεμίζονται. Καταλαβαίνω τις σκέψεις τώρα. Δεν συμφωνώ. Ελπίζω να αλλαξει γνώμη.
Την ακούω να λέει πως δεν θέλει να με αφήσει. Να πάρει ούτε κι εγώ θέλω. Της λέω πως δεν θα την αφήσω ότι κι αν μου πει. Το βλέπω πως υποχωρεί. Είμαι ευτυχισμένος. Τώρα το μόνο που θέλω είναι να ζήσω όσα περισσότερα μπορώ μαζί της.
Την σηκώνω στα χέρια μου και την πάω στο δωμάτιο της. Τα έχω κανονίσει όλα με τους γονείς της. Δεν θα μας ενοχλήσει κανείς. Αν χρειαστεί θα μείνουν στο πατρικό μου. Κάνουμε έρωτα σαν να μην υπάρχει αύριο. Προσπαθώ να αποτυπώσω κάθε χιλιοστό του κορμιού της στο μυαλό μου. Το άρωμα της, τις ανάσες της. Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα.
Μου λέει πως με αγαπάει. Κι εγώ την αγαπώ και της το λέω. Σηκώνεται. Τρομάζω, δεν θέλω να φύγει μακριά μου. θα επιστρέψει, λέει. Την περιμένω. Έρχεται και ξαπλώνει δίπλα μου. Το γυμνό κορμί της ακουμπάει στο δικό μου. Πόσο ταιριάζει στο σώμα μου. Σαν κομμάτι πάζλ.
Σκέφτομαι την πρόταση γάμου που ήθελα να της κάνω κάποτε... Η τώρα ή ποτέ... Θα το κάνω. Της λέω για τον όρκο που είχα δώσει στον Στράτο. Καταλαβαίνει και φοβάται. Το βλέπω στα μάτια της. Παρακαλάει να μην το ζητήσω. Αστειεύεται ότι δεν θέλει από ζωντοχήρο να με κάνει και χήρο. Δεν μου αρέσει το αστείο της αλλά δεν μιλάω. Θέλω να επιμείνω στην πρόταση αλλά δεν με αφήνει.
«Εντάξει Λυδία.» υποχωρώ αν και δεν θέλω.
Προσωρινά Λυδία! Σύντομα θα σε κάνω να αλλάξεις γνώμη!
Αυτό το κεφάλαιο βγήκε το καλύτερο όλων για μένα. Οι σκέψεις του Γιώργου... τι να πω... αλλαξατε γνωνη για εκεινον ή όχι;;;γιατί εγώ απλά τον λάτρεψα. ♡♡♡
