Να μ' αγκαλιάζεις-TYS_GR

2009

Τις επόμενες μέρες απέφευγα να πηγαίνω στο πατρικό του Γιώργου για να μην συναντήσω και πάλι την Μελίνα. Δεν ήθελα να την πιέζω. Ήξερα πως αλλαγή του χρόνου θα κάναμε οικογενειακώς στο σπίτι της οπότε θα την έβλεπα. Μετά την αλλαγή είχαμε κανονίσει, για ακόμα μια φορά, να βγούμε στο Νυχτερινό. Γνώριζα από τον Γιώργο πως η Μελίνα είχε αρχικά αρνηθεί αυτή την κοινή έξοδο. Λίγο οι πιέσεις του αδελφού της όμως λίγο του Στράτου, είχαν καταφέρει να της αλλάξουν γνώμη.

Μετά τις γιορτές θα έπρεπε να επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη και έτσι δεν θα είχα τη δυνατότητα να μιλήσω ξανά με τη φίλη μου για αρκετό καιρό. Ο χρόνος μετρούσε σε βάρος μου και σε βάρος της φιλία μας. Άφηνα λίγο περιθώριο να συνηθίσει στην ιδέα πως θα με έβλεπε και σκόπευα να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία που μου δινόταν. Θα προσπαθούσα να της μιλήσω. Θα ζητούσα να μου δώσει μια ακόμα ευκαιρία. Φοβόμουν. Έτρεμα την αρνητική της απάντηση αλλά θα το τολμούσα. Αν δεν είχε αλλάξει τόσο δραματικά ο χαρακτήρας της φίλης μου αυτούς τους μήνες, τότε ήξερα πως θα μου την έδινε. Μου είχε λείψει. Χωρίς την φιλίας της ένιωθα μισός άνθρωπος και ήξερα, βαθιά μέσα μου γνώριζα, πως κι εκείνη έπρεπε να νιώθει το ίδιο.

Οι μέρες πέρασαν σαν το νερό και η παραμονή ήρθε. Από νωρίς η μητέρα μου ετοίμαζε καλούδια που θα πηγαίναμε στο σπίτι του Γιώργου για το εορταστικό τραπέζι. Έτσι γινόταν κάθε χρόνο, από τότε που γνώρισα τη Μελίνα. Πότε μαζευόμασταν στο ένα σπίτι και πότε στο άλλο, αλλά πάντα μοιράζονταν οι ετοιμασίες. Τα ταψιά και οι πιατέλες πηγαινοέρχονταν και φέτος φυσικά δεν ήταν η εξαίρεση.

Βοήθησα όσο μπορούσα τη μητέρα μου και στη συνέχεια αποφάσισα να βγω να ψωνίσω τα τελευταία δώρα. Είχε μείνει το δώρο του Γιώργου από μένα και φυσικά της Μελίνας. Η μητέρα μου είχε ήδη πάρει κάτι για τους γονείς των παιδιών και για εκείνα, αλλά εγώ ήθελα να δώσω τα δικά μου.

Κατέληξα σε ένα μαγαζί με ρολόγια όπου βρήκα ένα όμορφο αντρικό ρολόι για τον Γιώργο. Για τη Μελίνα δυσκολεύτηκα πολύ να αποφασίσω ποιο θα ήταν το δώρο μου. Κοίταξα στο αγαπημένος της κατάστημα ρούχων μα τίποτα δεν μου άρεσε. Ήθελα κάτι που να δείχνει πως ένιωθα για εκείνη. Κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Μια ματιά στο κοσμηματοπωλείο της γειτονιάς και πάλι έφυγε χωρίς δώρο στα χέρια. Πήρα το δρόμο της επιστροφής απογοητευμένη που δεν είχα καταφέρει να βρω αυτό που έψαχνα. Αυτό το κάτι διαφορετικό... Καθώς περνούσα έξω από το βιβλιοπωλείο της περιοχής η ματιά μου ταξίδεψε στα δεκάδες βιβλία που υπήρχαν στην βιτρίνα και σταμάτησαν σε ένα μικρό βιβλίο, ενός ξένου ποιητή. Ήταν μια συλλογή με ποιήματα ύμνους στην φιλία. Ήταν ο αγαπημένος της φίλης μου και αμέσως στα χείλη μου σχηματίστηκε ένα χαμόγελο. Μπήκα γρήγορα στο κατάστημα και ζήτησα να δω τα περιεχόμενα του συγκεκριμένου. Και ναι ήταν εκεί. Το ποίημα, που από το γυμνάσιο , είχε ανακαλύψει η κολλητή μου και το είχε συνδέσει άρρηκτα με την φιλία μας. Το ποίημα εκείνο που την έκανε να αγαπήσει την ποίηση και να ερωτευτεί τα έργα του συγκεκριμένου ποιητή. Έσφιξα το μικρό βιβλίο στα χέρια μου με λαχτάρα. Δανείστηκα ένα στυλό και έγραψα μια αφιέρωση για την Μελίνα πριν το παραδώσω στον βιβλιοπώλη να το τυλίξει. Αυτό ήταν το δώρο μου για εκείνη. Ένα δώρο που έκλεινε μέσα του όλα όσα ήθελα να πω, όλα όσα σήμαινε για μένα και την κρυφή μου ελπίδα και επιθυμία να την έχω και πάλι στη ζωή μου.