Να μ' αγκαλιάζεις-TYS_GR

Αναμνήσεις

Οι διακοπές κύλησαν πιο γρήγορα απ' όσο θα ήθελα και η επικείμενη επιστροφή στην Αθήνα και την γειτονιά μας, φάνταζε εφιαλτική. Και μόνο η σκέψη να τους πετύχω στο δρόμο με ανάγκαζε να κρύβομαι στο σπίτι. Αν έπρεπε να βγω, φρόντιζα να τσεκάρω μερικές δεκάδες φορές τον δρόμο, ψάχνοντας τις γνώριμες μορφές της Μελίνας και του Γιώργου. Ενώ για κάθε ενδεχόμενο φορούσα πάντα ένα καπέλο και μεγάλα μαύρα γυαλιά, για να μην διακρίνονται τα χαρακτηριστικά μου.

Τη μέρα που ανακοινώθηκαν οι βάσεις και είδα πως είχα περάσει στην Θεσσαλονίκη, ήταν το καλύτερο νέο που είχα, από τη μέρα που είχα μάθει για την εγκυμοσύνη της Ράνιας.

Περίμενα να περάσουν οι μέρες για να βρεθώ στη νέα μου πόλη, στο νέο μου σπίτι, στη νέα μου γειτονιά. Εκεί που δεν υπήρχε Γιώργος, Ράνια και Μελίνα. Εκεί που δεν θα με κυνηγούσαν οι αναμνήσεις μια ζωής και τα φαντάσματα τους σε κάθε στενό. Σε κάθε πλάκα του πεζοδρομίου. Ήταν μια νέα αρχή, που ερχόταν την πιο κατάλληλη στιγμή.

Την προηγούμενη από τη μέρα που θα φεύγαμε οικογενειακώς, για Θεσσαλονίκη προκειμένου, να κάνω την εγγραφή μου και να δούμε μερικά διαμερίσματα που είχαμε βρει στο ιντερνέτ, αποφάσισα να βγω μια τελευταία βόλτα στη γειτονιά. Κάτι σαν αποχαιρετιστήριο πάρτι. Φυσικά ήταν η χειρότερη ιδέα που είχα...

Άρχισα να βαδίζω στους δρόμους και τα στενά που από μικρή όργωνα καθημερινά με την Μελίνα. Κάθε σημείο του δρόμου ήταν πλημμυρισμένο αναμνήσεις. Δυο μικρά, φαφούτικα κοριτσάκια, με τα σαχλά κοτσιδάκια και τις τεράστιες ροζ τσάντες τους ξεπρόβαλαν από παντού.

Αναμνήσεις με μένα και την κολλητή μου στην εφηβεία, να βαδίζουμε χέρι-χέρι και να μιλάμε ώρες ατελείωτες για τα πάντα. Χαζά και σοβαρά θέματα.

Κι εκεί στους ίδους δρόμους ξεπρόβαλε η μορφή του Γιώργου. Πότε παιδάκι να με πειράζει και να με κοροϊδεύει, πότε σαν το όμορφο αγόρι που έκλεψε την καρδιά μου, κάνοντας με να το ερωτευτώ, για εκείνο το μυστηριώδες βλέμμα και τα υπέροχα λακκάκια στα μάγουλα του. Μπορεί η σχέση μας να μην διήρκησε παραπάνω από μερικές εβδομάδες, η ιστορία μας όμως μετρούσε χρόνια. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας, η λαχτάρα, η επιθυμία υπήρχαν μέσα μας καιρό. Κι όλα αυτά διογκώθηκαν το διάστημα που ήμασταν μαζί. Και τώρα η έλλειψη πονούσε...

Περπατούσα βυθισμένη στις σκέψεις, μέχρι που μια γνωστή, τσιριχτή φωνή με έφερε στο παρόν. Δεν πρόλαβα να κρυφτώ. Σχεδόν έπεσα πάνω στον Γιώργο και τη Ράνια.

Μαρμάρωσα σοκαρισμένη κοιτώντας τους πρώτα στα πρόσωπα, μετά στα ενωμένα χέρια τους κι ύστερα το βλέμμα μου ανέβηκε πληγωμένο και στάθηκε στο γεμάτο συγνώμες πρόσωπο του Γιώργου. Υστέρα γύρισα στη Ράνια. Θα περίμενε κανείς η εγκυμοσύνη να έχει μαλακώσει τα χαρακτηριστικά της αλλά δεν ήταν έτσι. Με κοιτούσε ακόμα μια φορά με το μίσος να χύνεται από τα μάτια της κι εκείνο το βλέμμα του νικητή που συνοδευόταν από το χαιρέκακο χαμόγελο της. Είχε δίκιο αυτή τη φορά. Με είχε νικήσει. Με είχε ισοπεδώσει, με είχε κομματιάσει. Μου τα πήρε όλα. Τον Γιώργο, τη Μελίνα, όλα...

«Λυδία» ήταν το μόνο που άκουσα καθώς άρχισα να τρέχω σαν τρελή προς το σπίτι. Φοβόμουν ότι θα με έπαιρνε στο κατόπι αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ. Ακόμα κι αυτό με πονούσε. Παράλογα φυσικά. Δεν είχα κανένα δικαίωμα να περιμένω από έναν άνθρωπο που ετοιμαζόταν να παντρευτεί, τη μητέρα του παιδιού του, να τρέξει ξωπίσω μου.

Την επόμενη μέρα, μην έχοντας κοιμηθεί καθόλου, ξεκινήσαμε το πολύωρο ταξίδι προς την ελευθερία. Έτσι ένιωθα. Ότι ήμουν φυλακισμένη στην Αθήνα κι η Θεσσαλονίκη ήταν η λύτρωση μου. Αγνοούσα ότι η πραγματική φυλακή ήταν μέσα μου. Σε όλα αυτά που ένιωθα και όσα με πονούσαν. Στις χιλιάδες αναμνήσεις που δεν σβήνονται μαγικά πατώντας ένα κουμπάκι. Όμως δεν μπορούσα να μην ελπίζω ότι σύντομα ο πόνος θα ήταν παρελθόν. Δεν μπορούσα να μην περιμένω να ξημερώσει μια νέα, καλύτερη μέρα για μένα.

Τι συνάντηση και αυτή;;; Πως σας φάνηκε;;; Το κορίτσι μας φεύγει. Ο Γιώργος νιώθει άσχημα. Το τσόκαρο... Ωχ, συγνώμη... η Ράνια χαίρεται! Χαμούλης η καταστάση δεν νομίζεται;;