Να μ' αγκαλιάζεις-TYS_GR

το φιλί

Λυδία.

Τραγούσα μαζί με τον Χάρη ώρες. Στο τέλος μου ζήτησε να μπω στο συγκρότημα του.

«Δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Παίζουμε μερικές φορές στα μπαράκια, κάνουμε και καμία συναυλία αν μας ζητηθεί κυρίως για τους φοιτητές. Είχαμε μια κοπέλα που τραγουδούσε αλλά τελικά τα παράτησε και πήγε στην Αθήνα να δουλέψει και κάποια μαγαζιά»

«Σοβαρά τώρα βρε Χάρη εγώ να γίνω τραγουδίστρια; Δεν ξέρω καν αν μου ταιριάζει» αποκρίθηκα. Τελικά όμως κατάφερε και με έπεισε.

«Οι πρόβες γίνονταν στο υπόγειο του μπασίστα μας, του Σάββα, δυο στενά κάτω από δω. Ντραμς παίζει ο Σπύρος και κιθάρα εγώ. Τραγουδάω κιόλας» , με ενημέρωσε ο Χάρης. «Το απόγευμα θα περάσουν τα παιδιά από δω. Αν θέλεις έλα να τους γνωρίσεις. Να σε ακούσουν κι εκείνοι κι αν συμφωνούν μπορούμε από αύριο να αρχίσουμε τις πρόβες» είπε κι εγώ συμφώνησα. Χρειαζόμουν ένα αντιπερισπασμό, να ξεφύγει το μυαλό μου από τον Γιώργο και τον επικείμενο γάμο. Από την Ράνια και το παιδί τους, που θα γεννιόταν σε λίγους μήνες. Ήθελα να ξεχάσω τα πάντα. Ήθελα να ξεχάσω και την Μελίνα που δεν μπορούσα πια να θεωρώ κολλητή μου.

Άφησα τον Χάρη και ανέβηκα στο δικό μου διαμέρισμα, συνεχίζοντας να ξεπακετάρω κάποια ρούχα που είχαν απομείνει στις κούτες. Μια κορνίζα με την φωτογραφία μου και της Μελίνας ήταν μέσα στο κουτί. Ήμουν σίγουρη ότι αυτό ήταν έργο της μάνας μου. Παρ' όλα αυτά την κράτησα λίγο στα χέρια μου και την κοίταξα. Ήταν τραβηγμένη στα δέκατα-όγδοα γενέθλια μας. Λίγο καιρό πριν από όλο αυτό το χάος. Τα χαμόγελα μας άστραφτερα... τίποτα δεν μας είχε προϊδεάσει για αυτό που επακολούθησε. Μου έλειπε. Μου έλειπε οικτρά. Πήρα το τηλέφωνο μου, επέλεξα από τις ρυθμίσεις κλήσεων την απόκρυψη αριθμού και κάλεσα τον αριθμό της.

«Παρακαλώ;» ακούστηκε η φωνή της γεμάτη αγωνία. «Λύδια; Λυδία εσύ είσαι» πήγα κάτι να πω όταν άκουσα τη φωνή του από μέσα να ρωτάει «Είναι εκείνη;» κοκάλωσα κι αμέσως πάτησα την διακοπή της κλήσης... Όσο κι αν προσπαθούσα δεν κατάφερνα να αγνοήσω το γεγονός ότι ο Γιώργος ήταν αδελφός της. Αυτό από μόνο του καταδίκαζε την φιλία μας. Όσο κι αν με πονούσε δυστυχώς έτσι ήταν.

Το βράδυ κατέβηκα στο σπίτι του Χάρη. Είχα ανάγκη να μην είμαι μόνη μου. Είχα ανάγκη από την συντροφιά του. Μου έφτιαχνε την διάθεση κι ας τον ήξερα μόλις λίγες ώρες. Ήθελα να ξεχαστώ κι αυτό μου το πρόσφερε ο Χάρης και οι φίλοι του.