Να μ' αγκαλιάζεις-TYS_GR

είχαμε γίνει πρώην

Ο Γιώργος έμεινε μαζί μου μέχρι την τελευταία μέρα των μαθημάτων. Στις μέρες αυτές μας δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσουμε για όσα είχαν συμβεί στις ζωές μας το διάστημα που ήμασταν χώρια. Μπόρεσε να γνωριστεί καλύτερα με τους νέους φίλους μου και βοήθησε κι εκείνος στην μετακόμιση της Γιώτας αφού είχε ήδη ενημερωθεί για την κατάσταση με τον πατέρα της. Την μέρα πριν φύγουμε για Αθήνα την περάσαμε με τον Χάρη και τη Γιώτα στο διαμέρισμα που πλέον μοιράζονταν οι δυο τους.

«Ωραίο το κάνατε παιδιά.» επιβράβευσα τις αλλαγές στο χώρο. Πριν δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα στο χώρο του σαλονιού. Ένας καναπές και ένα μικρό τραπεζάκι τόσο παλιού που φοβόσουν να αφήσεις ποτήρι για να μην καταρρεύσει από το βάρος. Μια τηλεόραση στον τοίχο, και δυο- τρεις καρέκλες εδώ κι εκεί. Οι τοίχοι και τα πατώματα γυμνά. Ούτε κουρτίνες καλά- καλά δεν είχε βάλει ο φίλος μου.

Τώρα ο χώρος ήταν αγνώριστος. Γκρι κουρτίνες είχαν κρεμαστεί στο παράθυρο και οι τοίχοι είχαν διακοσμηθεί. Στην μια μεριά ένας μεγάλος καθρέφτης ντυμένος με μια βαριά κορνίζα έδινε την ψευδαίσθηση ότι ο χώρος είχε μεγαλώσει. Στην άλλη πλευρά μερικά ράφια με βιβλία και μουσικά cd. Ο καναπές ήταν σκεπασμένος με ένα γκρι ριχτάρι που έδενε πολύ όμορφα με το μωβ χαλί. Ένα καινούργιο γκρι τραπεζάκι, απλό αλλά καλοστεκούμενο βρισκόταν μπροστά από τον καναπέ. Μερικές μαξιλάρες σε γκρι και μωβ βρίσκονταν γύρω προσφέροντας ένα μαλακό κάθισμα σε όποιον τις επέλεγε για να κάτσει. Ένα έπιπλο με ντουλάπια στο χρώμα του τραπεζιού είχε τοποθετηθεί για να μπει η τηλεόραση πάνω. Ξαφνικά το σπίτι είχε αποκτήσει τη ζεστασιά που του έλειπε. Είχε αποκτήσει άποψη και έδειχνε κατοικήσιμο. Ήταν πανέμορφο. Μια αλλαγή που χρειαζόταν τόσο ο χώρος όσο και η ζωή του φίλου μου. Η Γιώτα ήρθε να συμπληρώσει όσα του έλειπαν και έβλεπα πως είχε ηρεμήσει ο Χάρης. Ο τρόπος που την κοιτούσε, εκείνο το λάγνο, μα συνάμα αγαπησιάρικο βλέμμα του, γεμάτο οικειότητα και αγάπη. Ήταν ερωτευμένος και πολύ-πολύ ευτυχισμένος.

Και η Γιώτα δεν πήγαινε πίσω. Παρά τα όσα είχε περάσει, από τη μέρα που μετακόμισε στο σπίτι του Χάρη έδειχνε πιο ήρεμη. Που και που τιναζόταν φοβισμένη από κάποια ανάμνηση, ή όταν χτυπούσε το κουδούνι έβλεπες πως έτρεμε μέχρι να δει ποιος ήταν στην πόρτα, όμως όσο περνούσαν οι μέρες αυτές οι αντιδράσεις έτειναν να υποχωρούν και ήμουν σίγουρη πως ήταν θέμα χρόνου να χαλαρώσει.

Καθίσαμε, παραγγείλαμε κινέζικο και αποφασίσαμε να παίξουμε. Αρχικά ξεκινήσαμε με επιτραπέζια αλλά γρήγορα βαρεθήκαμε οπότε το γυρίσαμε στο καραόκε.