Να μ' αγκαλιάζεις-TYS_GR

φτάσαμε

Στη διαδρομή παίζαμε διάφορα παιχνίδια για να περάσει η ώρα. Μετρούσαμε χρώματα αυτοκινήτων. Παιχνίδια γνώσεων και το αγαπημένο μου. Συνέχισε το τραγούδι. Ξεκίναγε δηλαδή κάποιος ένα τραγούδι και τη συνέχιζε ο επόμενος και αν κάποιος δεν ήξερε την συνέχεια έχανε.

«Έλα Λυδία η σειρά σου», είπε η φίλη μου κι εγώ χρειάστηκα μερικά δευτερόλεπτα να διαλέξω τραγούδι.

«Ακόμα κι αν φύγεις, για το γύρω του κόσμου, θα' σαι δικός μου, θα' μαστε πάντα μαζί», ξεκίνησα να τραγουδάω απαλά και ο Γιώργος με κοίταξε από τον καθρέφτη.

«Και δεν θα μου λείπεις γιατί θα'ναι η ψυχή μου το τραγούδι της ερήμου που θα σ' ακολουθεί» συνέχισε εκείνος.

«Γιώργο κλέβεις . Ήταν η σειρά μου» είπε η Μελίνα αλλά εμείς φάνηκε να μην την ακούμε καθώς τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν μέσα από τον καθρέφτη και για λίγο όλα τα άλλα χάθηκαν

Στην υπόλοιπη διαδρομή είχα χάσει την διάθεση μου και συμμετείχα με το ζόρι, ώσπου προφασίστηκα ότι ζαλίστηκα και δεν με ξαναενόχλησαν. Έγειρα πίσω στο κάθισμα και έκλεισα τα μάτια. Όταν τα άνοιγα, έπιανα πάντα το βλέμμα του να με κοιτάει από τον καθρέφτη. Τα έκλεισα πάλι και προσπάθησα να ηρεμήσω την καρδιά μου που χτυπούσε ξέφρενα.

Το μυαλό μου, αρνιόταν πεισματικά να σταματήσει να τον σκέφτεται κι έτσι γρήγορα παραιτήθηκα και αφέθηκα στην σκέψη του. Δεν μπορούσα να αποκρυπτογραφήσω το βλέμμα του όσο και αν το προσπάθησα. Κι έτσι στράφηκα στα δικά μου συναισθήματα. Τι είχα πάθει ξαφνικά και όταν τον έβλεπα ένιωθα χιλιάδες πεταλούδες να φτερουγίζουν στην κοιλιά μου; Γιατί το μυαλό μου δεν έλεγε να σταματήσει να τον σκέφτετα; Τι ήταν αυτό που με κρατούσε δέσμια του βλέμματος του και όλα γύρω χάνονταν αφήνοντας μας μόνους; Και τότε μου ήρθε πάλι η κεραμίδα στο κεφάλι, μα αυτή την φορά δεν μπορούσα να την πετάξω από πάνω μου. Ήρθε και ρίζωσε εκεί και είχε δίκιο ο εαυτός μου. Μου αρέσει ο Γιώργος. Ναι ο Γιώργος που είναι απλά ο Γιώργος. Ούτε που κατάλαβα πότε μου έγινε από αντιπαθής τόσο μα τόσο συμπαθής. Αναστέναξα καθώς ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τον έχω ποτέ δικό μου και άνοιξα τα μάτια, βλέποντας ακόμα μια φορά τα δικά του να με κοιτάζουν μέσα απ' τον καθρέφτη.

Κάναμε κάποιες στάσεις στο δρόμο για να ξεπιαστούμε και φυσικά χαθήκαμε λίγο στη διαδρομή, γιατί οι άντρες της παρέας δεν καταδέχονταν να ρωτήσουμε πως θα πηγαίναμε στο σωστό μέρος. Φτάσαμε επιτέλους στο κάμπινγκ μετά από πέντε ώρες.