Να μ' αγκαλιάζεις-TYS_GR

Θέλω χρόνο

Πάσχιζα να βρω μια λύση. Μια άλλη λύση από αυτή που είχα ήδη βρει, αλλά δεν υπήρχε τίποτα. Πολεμούσα τον εαυτό μου γιατί αυτό που είχα αποφασίσει με πονούσε διπλά.

Προσπάθησε πολύ αλλά τίποτα. Το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο. Υπήρχε μόνο ένας τρόπος να διαφυλάξω τον εαυτό μου και την ψυχική μου ισορροπία. Μόνο ένας κι αυτός ήταν να χάσω και τη Μελίνα. Έκλαιγα ακόμα όταν άρχισε να χτυπάει το κουδούνι. Ήξερα πως αν άνοιγα θα έβρισκα εκείνη πίσω από την πόρτα και δεν άντεχα να την αντικρύσω.

Ο ήχος του κουδουνιού ερχόταν σε συνδυασμό με τους χτύπους του σταθερού τηλεφώνου. Απελπισμένα βαριύσαν και τα δυο. Η Μελίνα σίγουρα γνώριζε τις αποφάσεις μου πριν από μένα γι' αυτό είχε έρθει, μα δεν είχα το κουράγιο να της μιλήσω. Σκέπασα το κεφάλι με το μαξιλάρι και ξέσπασα σε λυγμούς, μέχρι που οι ήχοι σταμάτησαν και με πήρε ο ύπνος. Ξύπνησα όταν γύρισε η μαμά από τη δουλειά και με βρήκε στο κρεβάτι.

«Λυδία τι έχεις μωρό μου είσαι άρρωστη;» ρώτησε ανήσυχη.

Σηκώθηκα νιώθοντας το κεφάλι μου έτοιμο να σπάσει.

«Θέλω να πάω στο χωριό» παρακάλεσα.

«Θα πάμε παιδί μου, σε δυο βδομάδες θα φύγουμε» μου υπενθύμισε το πλάνο για τις καλοκαιρινές μας διακοπές.

«Θέλω να φύγω τώρα» είπα και άρχισα να κλαίω. Η μαμά με πήρε στην αγκαλιά της.

«Τι έχεις παιδάκι μου; Γιατί κλαίς;» ζήτησε να μάθει.

«Πονάω μαμά, δεν αντέχω άλλο. Έχω κουραστεί, τον αγαπώ αλλά ποτέ δεν θα είμαστε μαζί»

«Τι λες μωρό μου; Δεν σε καταλαβαίνω, σε παρακαλώ ηρέμησε και εξήγησε μου»

Χρειάστηκα αρκετή ώρα να εξηγήσω τα βασικά μόνο στην μητέρα μου για το τι είχε συμβεί. Κάθε φορά που προσπαθούσα να της πω ότι η Ράνια ήταν έγκυος και πως είχα αποφασίσει να ξεκόψω από την Μελίνα, ξεσπούσα σε κλάματα κι αναγκαζόμουν να σταματήσω.

«Βρε Λυδία μου η Μελίνα τι φταίει;» ρώτησε όταν της αποκάλυψα τις αποφάσεις μου.

«Δεν μπορώ μαμά. Δεν αντέχω να τον δω μαζί της. Δεν υπάρχει άλλος τρόπο. Μόνο να απομακρυνθώ κι από εκείνη»

«Εσείς είστε φίλες από κοριτσάκια. Δεν ξέρω τι να σου πω, κάνε ότι νομίζεις καλύτερο για σένα. Μόνο σε παρακαλώ κοίτα να ηρεμήσεις μην πάθεις τίποτα κι έχουμε άλλα».

Με το ζόρι κατάφερα να την πείσω να με αφήσει να φύγω στο χωριό. Τους Άγιους Αποστόλους, στην Βόρεια Εύβοια. Εκεί ζούσαν οι γονείς της μητέρας μου. Αν όλα πήγαιναν καλά το Σεπτέμβρη ευχόμουν να βρίσκομαι στην Θεσσαλονίκη. Η σχολή που είχα δηλώσει ως πρώτη επιλογή, ήταν η Καλών τεχνών, του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Παρά τις όποιες αμφιβολίες είχα, αρχικά, λόγο της σχέσης μου με τον Γιώργο, πλέον ήθελα μόνο να ξεφύγω από την Αθήνα.