Να μ' αγκαλιάζεις-TYS_GR

Δεν θεραπεύεται.

'Ένιωθα ψυχολογικά ράκος. Ήξερα ότι δεν θα άλλαζε τίποτα όσους γιατρούς κι αν βλέπαμε. Δεν ήθελα να ακούω ξανά και ξανά την σκληρή αλήθεια. Αποφάσισα να τους κάνω την χάρη, ελπίζοντας μετά από αυτό να μην επέμεναν για οτιδήποτε. Λυπόμουν για εκείνους. Ήταν σκληρό αυτό που τους ζητούσα, όμως ήξερα πως οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος μου. Δεν ήθελα να τους ξεγελάω. Δυστυχώς το ανακάλυψα αργά... Δεν έφτιαγε κανείς άλλος παρά μόνο εγώ... Δεν ήθελα να δω τις ελπίδες τους να εξανεμίζονται. Δεν ήθελα να με δουν να υποφέρω για το τίποτα. Ήξερα πως δεν θα άλλαζε κάτι όμως θα ζητούσα μια δεύτερη γνώμη...

Μέχρι την επόμενη μέρα, οι γονείς μου, είχαν βρει τον καλύτερο γιατρό για την περίπτωση μου, στην Αθήνα. Παρακάλεσαν και κατάφεραν να κλείσουν ραντεβού την ίδια κιόλας μέρα. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να απογοητευτούν. Ο γιατρός επιβεβαίωσε τα λεγόμενα του δικού μου και μάλιστα τα είπε χειρότερα. Σας γιατρός, έλεγαν οι πληροφορίες πως ήταν καλός, αλλά ψυχρός. Δεν έκρυψε τίποτα. Σαν να μιλούσε για κάποιον άλλον και όχι για μένα που ήμουν μπροστά.

«Η εξέταση γιατρέ; Δεν είναι σίγουρο ότι υπάρχει και το πολλαπλούν μυέλωμα σωστά;»  ρώτησε αγχομένα μητέρα μου.

«Σύμφωνα με τις εξετάσεις που έχω στα χέρια μου, θα μιλάμε για θαύμα αν δεν υπάρχει. Παρ' όλα αυτά θα συνιστούσα την βιοψία μυελού των οστών, για να το επιβεβαιώσουμε και να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε θεραπεία. Καταλαβαίνετε ότι στο κομμάτι της αμυλοείδωσης μιλάμε για ανακούφιση των συμπτωμάτων και όσο αναφορά στο πολλαπλό μυέλωμα, εφόσον επιβεβαιωθεί, δεν αναφερόμαστε σε πλήρη ίαση. Γίνονται αρκετά βήματα μεν, αλλά ακόμα δεν έχουμε κάτι αποτελεσματικό.»

«Μα οι θεραπείες που υπάρχουν;» ρώτησε η μητέρα μου σε μια τελευταία προσπάθεια να κρατηθεί από κάπου.

«Προσωπικά θα τις πρότεινα. Είναι η μόνη λύση που έχουμε αυτή τη στιγμή. Τα μόνα μας όπλα για να παρατείνουμε το χρόνο ζωής. Αρκετοί από τους ασθενής που υποβάλλονται σε θεραπεία δυστυχώς υποτροπιάζουν ή γίνονται ανθεκτικοί σε αυτή και πρέπει να περάσουν σε άλλη. Δεν είναι εύκολα τα πράγματα στην περίπτωση της Λυδίας, όμως μπορούμε να προσπαθήσουμε» παραδέχτηκε με τον αδιάφορο τόνο του. Φύγαμε από το ιατρείο με τις τελευταίες ελπίδες των γονιών μου να έχουν εξανεμιστεί. Στο σπίτι η μητέρα μου κατέρρευσε. Αρνούταν να δεχτεί όσα μας είπε.

«Θα πάμε κι αλλού.» είπε.

«Μαμά τέλος. Σταμάτα. Αποδέξου την πραγματικότητα. Πεθαίνω. Συμβαίνουν κι αυτά στον κόσμο.» φώναξα.