Οχιά

3.5K 371 16
                                    

Οι μέρες τις εβδομάδας που ακολούθησε περνούσαν με δυσκολία. Ένιωθα καταβεβλημένη σωματικά και ψυχολογικά. Στο σχολείο και το φροντιστήριο το πρόγραμμα ήταν αρκετά φορτωμένο καθώς φέτος ήταν η τελευταία μας χρονιά. Από τις τελικές εξετάσεις εξαρτιόταν το μέλλον μας.

Ένα απόγευμα που γυρνούσαμε με τη Μελίνα από το φροντιστήριο συζητούσαμε αυτό ακριβώς.

«Μου φαίνεται εξωφρενικό αυτό το άγχος φιλενάδα. Είναι δυνατόν να ξέρω στα δεκαεπτά μου τι θέλω να κάνω την υπόλοιπη ζωή μου; Κι άντε και ήξερα πως είμαι σίγουρη ότι θέλω να το κάνω για πάντα;» έλεγα.

«Γιατί το ότι μπορεί να περάσουμε κάπου μόνο και μόνο για να είμαστε άνεργοι που το πας;»

«Τι να σου πω είναι αγχωτικό. Μα το χειρότερο είναι ότι ακόμα δεν έχω κατασταλάξει στο τι θα ήθελα να κάνω στη ζωή μου» εξήγησα.

«Καλά εγώ ξέρεις ότι αυτό το γνωρίζω από τα επτά μου» αποκρίθηκε εκείνη.

Και ήταν αλήθεια. Από τότε που γνώριζα την Μελίνα ήθελε να γίνει δασκάλα. Πάντα αυτό ελεγε και ποτέ δεν άλλαξε γνώμη. Αντίθετα εγώ ήθελα τα πάντα και τίποτα. Με τραβούσαν τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα. Γι' αυτό και έπαιρνα μέρος στις θεατρικές παραστάσεις του σχολείου. Θέατρο, χορός και τραγούδι ήταν η τρέλα μου. Αλλά ήξερα ότι στην Ελλάδα αυτά τα επαγγέλματα ήταν άπιαστο όνειρο. Γι' αυτό αναζητούσα την κλήση μου στο χάος των επιλογών με στόχο τι άλλο; Την επαγγελματική αποκατάσταση. Και παρά το ότι βρισκόμουν ένα βήμα από τις πανελλαδικές ήμουν ακόμα στο τίποτα. Καμία επιλογή δεν μου κινούσε το ενδιαφέρον. Κι αυτό με άγχωνε περισσότερο από τις ίδιες τις πανελλήνιες.

Κι ενώ είχα χαθεί ακόμα μια φορά στους λαβύρινθους του μυαλού μου αναζητώντας μια διέξοδο, μα περισσότερο μια επιλογή και έναν στόχο να επικεντρώσω το ενδιαφέρον μου, χτύπησε το κινητό μου.

«Έλα Σταμάτη, τι έγινε;»

«Καλά μωρό, εσύ;»

«Μόλις τελείωσα το φροντιστήριο»

«Να περάσω να σε πάρω για μια βόλτα;»

«Δεν ξέρω, είναι λίγο αργά κι έχω μια εργασία να τελειώσω για αύριο»

«Για λίγο μόνο μωρό, έχουμε τόσες μέρες να βρεθούμε»

«Καλά καμία ωρίτσα το πολύ εντάξει;»

«Έγινε. Ξεκινήσω σε περίπου ένα τέταρτο θα είμαι εκεί»

Έκλεισα το τηλέφωνο και αναστέναξα.

Να μ' αγκαλιάζεις-TYS_GRDonde viven las historias. Descúbrelo ahora