Λυδία, Μελίνα, Γιώργος. Μια φιλία κι ένας έρωτας δοκιμάζονται. Περίληψη στο 1ο κεφάλαιο.
Text copyright Ευαγγελία Κελαϊδή.Όλα τα δικαιώματα ειναι νομικα κατοχυρωμενα. Κανένα μέρος του κειμένου δεν μπορεί να αναπαραχθεί σε οποιαδήποτε μορφή ή οποιοδή...
Σηκωθήκαμε όταν πια ο ήλιος είχε δύσει και κινήσαμε για το πατριό του. Εκεί διαπίστωσα πως είχαν μαζευτεί όλοι. Οι γονείς μας, οι γονείς του Στράτου, εκείνος και η Μελίνα. Ενώ περίμενα να τους βρω να κλαίνε, με χαρά διαπίστωσα πως είχαν ετοιμάσει μια μικρή γιορτή.
Τρώγαμε, πίναμε και όταν άναψε το κέφι αρχίσαμε τους χορούς. Πόσο γέλασα. Πόσο το χάρηκα. Έτσι έπρεπε να είναι η ζωή μας καθημερινά. Μια γιορτή. Γιατί ξεχνάμε να ζούμε; Γιατί μας καταπίνει η καθημερινότητα και ξεχνάμε όσα έχουν πραγματική αξία; Αναρωτιόμουν από τότε που έμαθα πως είμαι άρρωστη.
Το βράδυ ο Γιώργος έμεινε μαζί μου.
«Λυδία κοιμάσαι;» τον άκουα να λέει πάνω στο αυτί μυ.
«Όχι.» απάντησα και γύρισα μέσα στα χέρια του να τον κοιτάξω.
«Τι θέλεις να κάνουμε από' δω και πέρα;» ζήτησε να μάθει εκείνος. Το σκέφτηκα λίγο πριν απαντήσω.
«Θέλω να ταξιδέψω Γιώργο. Να πάω στο Παρίσι. Θυμάσαι; Πάντα σου έλεγα ότι το ήθελα και ποτέ δεν πήγα.» είπα μελαγχολικά
«Αύριο κιόλας θα μας κλείσω εισιτήρια.» αναφώνησε.
«Και η δουλειά σου;» ρώτησα.
«Η δουλειά μου; Δεν έχω πια δουλειά Λυδία. Όταν με πήρε ο Στράτος δεν έκατσα να σκεφτώ τίποτα. Τα παράτησα κι έφυγα. Η δουλειά, το Λονδίνο, η ζωή μου... Τίποτα από όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Μόνο εσύ. Δεν φεύγω από δίπλα σου Σοκολατάκι.»
«Μα αγαπούσες τη δουλειά σου.» είπα.
«Όχι όσο αγαπώ εσένα Λυδία. Εσύ είσαι πάνω από όλα. Εσύ είσαι το σημαντικό στη ζωή μου. Μόνο εσύ έχεις σημασία. Έπρεπε να τα έχω παρατήσει από καιρό. Σπαταλήσαμε άσκοπα τόσα χρόνια μάτια μου. Αφήναμε πάντα το 'εμείς' για την επόμενη μέρα. Νομίζαμε ότι έχουμε μια ζωή μπροστά μας και έρχεται τώρα η ίδια η ζωή να μας πετάξει στα μούτρα το λάθος μας. Γι' αυτό μετανιώνω μάτια μου. Για τον χρόνο που χάσαμε.» η φωνή του ράγισε. Τα λόγια του εξέφραζαν και τις δικές μου σκέψεις. «Δεν ξέρω πόσο χρόνο έχουμε Λυδία όμως θέλω να τον περάσουμε μαζί.»
«Δεν μπορώ να στο κάνω αυτό...» είπα κλαίγοντας. Τα χέρια του έκλεισαν το πρόσωπο μου.
«Δεν μπορείς να μου αφιερώσεις το χρόνο σου Λυδία; Μόνο αυτό σου ζητώ. Να περάσεις το χρόνο σου μαζί μου, όπως θα έπρεπε να έχουμε κάνει από καιρό.» παρακάλεσε.
«Δεν θέλω να με δεις να σβήνω...» το δάχτυλο του ακούμπησε τα χείλη μου διακόπτοντας με.
«Η γνώση πως θα χρειαστεί να ζήσω τη ζωή μου χωρίς εσένα με σκοτώνει ήδη. Μην με διώχνεις Λυδία. Πες πως δεν το ξέραμε. Φαντάσου πως έχουμε μια ζωή μπροστά μας. Έλα να φτιάξουμε μαζί τις αναμνήσεις της. Δώσε μου ένα λόγο να κρατηθώ στη ζωή χωρίς εσένα. Τίποτα δεν έχει σημασία. Μην μου ζητάς να φύγω» παρακάλεσε και με φίλησε απελπισμένα.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Καλημέρα!!!! Λίγο μικρό αλλά θα βάλω κι άλλο σήμερα. Πως το βλεπετε το ζευγάρι μας;;; θα το κάνει το θαύμα του ο Γιώργος;;;
