Να μ' αγκαλιάζεις-TYS_GR

Μου φτιάχνεις το κέφι

Είχαμε φτάσει στα μέσα του Δεκέμβρη και η σκέψη πως σύντομα θα έπρεπε να γυρίσω στην πόλη μου, μου έφερνε τρομερή αναστάτωση. Προσπαθούσα να πείσω τους δικούς μου να ανέβουν εκείνοι να κάνουμε γιορτές στο σπίτι μου, αλλά δεν δέχονταν. Ήθελαν να είναι κοντά σε συγγενείς και φίλους. Το ίδιο όμως ήθελα κι εγώ.

Οι γονείς του Χάρη ήταν χωρισμένοι. Ζούσαν στην Θεσσαλονίκη. Μετά το διαζύγιο εκείνος έμενε με την μητέρα του. Όταν ενηλικιώθηκε έφυγε από το σπίτι και άρχισε να μένει μόνος του, δουλεύοντας περιστασιακά, ενώ έκανε μαθήματα σε μια σχολή πληροφορικής. Αργότερα έκανε κάποια σεμινάρια γραφιστικής. Είχα δει δουλειές του και ομολογώ ότι ήταν ταλέντο και σε αυτόν τον τομέα. Τις γιορτές προτιμούσε να μείνει σπίτι, παρέα με τους φίλους του παρά να διαλέξει ανάμεσα στον πατέρα ή την μητέρα του. Ο Σάββας και ο Σπύρος ήταν έτσι κι αλλιώς από την περιοχή, όπως και τα κορίτσια τους, η Μαρία και η Χριστίνα.

Μιλούσα με την μητέρα μου στο τηλέφωνο και τσακωνόμασταν ακόμα μια φορά για το θέμα των διακοπών όταν χτύπησε ο Χάρης.

«Καλημέρα» είπε. Του έκανα απλά νόημα να περάσει χωρίς να διακόψω την συνομιλία μου. Προχωρήσαμε προς την κουζίνα για να φτιάξω καφέ.

«Βρε μανούλα μου ελάτε εσείς, να γιορτάσουμε κάπως διαφορετικά. Δεν θέλω να έρθω, σε παρακαλώ κατάλαβε με» επέμενα εγώ στην θέση μου.

«Λυδία ανέχτηκα το πείσμα σου πολύ καιρό. Εδώ είναι το σπίτι σου και κάποια στιγμή θα πρέπει να επιστρέψεις. Δεν ακούω κουβέντα. Το θέμα έχει λήξει. Γιορτές θα κάνουμε στην Αθήνα. Πάρτο απόφαση και κοίτα να βγάλεις εισιτήρια μην έρθω και σε πάρω σηκωτή» είπε και μου έκλεισε το τηλέφωνο.

Βόγκηξα απελπισμένα και άφησα το κινητό απότομα στο τραπέζι της κουζίνας

«Δεν υποχωρεί με τίποτα;» ρώτησα ο φίλος μου.

«Τι θα κάνω Χάρη; Κάθε χρόνο περνάμε τις γιορτές μαζί με την οικογένεια της Μελίνας και του Γιώργου. Τι θα κάνω αν κανονίσουν πάλι κάτι τέτοιο; Ξέρω ότι εκείνοι μιλάνε κανονικά μαζί τους. Να πάρει είχαν πάει μέχρι και στο γάμο.» είπα και κοπάνησα νευριασμένη το ποτήρι στον πάγκο κάνοντας το να σπάσει και να γεμίσει ο τόπος καφέδες.

«Καταρχάς ηρέμησε» είπε ο φίλος μου και με έβαλε να κάτσω. «Σήμερα λέω να φτιάξω εγώ τον καφέ μας, γιατί έτσι όπως το πας δεν θα τον πιούμε ποτέ» με μάλωσε κι με έκανε να χαμογελάσω.