Λυδία, Μελίνα, Γιώργος. Μια φιλία κι ένας έρωτας δοκιμάζονται. Περίληψη στο 1ο κεφάλαιο.
Text copyright Ευαγγελία Κελαϊδή.Όλα τα δικαιώματα ειναι νομικα κατοχυρωμενα. Κανένα μέρος του κειμένου δεν μπορεί να αναπαραχθεί σε οποιαδήποτε μορφή ή οποιοδή...
Ο Διονύσης ακόμα μια φορά είχε δώσει τον καλύτερο εαυτό του με το στολισμό που είχε κάνει.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Όλο το ταβάνι είχε μικρά λαμπάκια που έβγαζαν ένα γλυκό κίτρινο φως. Κατά τόπους κρέμονταν κουκουνάρια και κόκκινες μπάλες. Στα τζάμια, σαν βροχή αστεριών, χύνονταν λαμπιόνια στο ίδιο φως με το ταβάνι. Πράσινες γιρλάντες πλαισίωναν τις τζαμαρίες και στα τραπέζια μικρές γλάστρες με Αλεξανδρινά, έδιναν μια γιορτινή ατμόσφαιρα. Στο βάθος μερικά τραπέζια είχαν αφαιρεθεί και στη θέση τους είχε τοποθετηθεί ένα μετρίου μεγέθους χριστουγεννιάτικο δέντρο, όμορφα στολισμένο, με κόκκινες μπάλες σε διάφορα μεγέθη και χρυσές κορδέλες εδώ κι εκεί. Λαμπάκια στους ίδιους τόνους με τα υπόλοιπα, συμπλήρωναν το όμορφο στόλισμα.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Πρόσεξα την Μελίνα να κάθετε με μια παρέα παιδιών από το σχολείο. Μόλις με είδε το χαμόγελο έσβησε από τα χείλη της. Σηκώθηκε λέγοντας κάτι στους φίλους της, με προσπέρασε και βγήκε από το μαγαζί. Απέμεινα σαστισμένη κάμποσα δευτερόλεπτά στην ίδια θέση. Τότε ο Διονύσης σήκωσε το βλέμμα και με είδε. Με χαιρέτησε και προχώρησα προς το μέρος του. Βγήκε από το μπαρ για να με αγκαλιάσει.
«Καλώς ήρθες όμορφη. Μας έλειψες.» είπε όταν με άφησε από τα χέρια του.
«Καλώς σας βρήκα Διονύση. Κι εσείς μου λείψατε πολύ. Τι όμορφο που είναι και φέτος το μαγαζί σου.» επιβράβευσα τις προσπάθειες του προσπαθώντας να μην σκέφτομαι τη φυγή της Μελίνας.
