Να μ' αγκαλιάζεις-TYS_GR

παρηγορητή

Η στιγμή που ο Στράτος θα παρουσιαζόταν στο στρατό είχε φτάσει. Μαζί με τους γονείς του, τη Μελίνα και το Γιώργο ξεκινήσαμε ένα πρωινό του Νοέμβρη να τον πάμε στο κέντρο εκπαίδευσης.

Η μαμά του και η Μελίνα συγκινημένες και αγχωμένες δεν σταματούσαν να κλαίνε.

«Άντε καλέ πως κάνετε έτσι; Σταματήστε γιατί γινόμαστε ρεζίλι» τις αποπήρε εκείνος και οι δυο γυναίκες προσπαθούσαν να ηρεμήσουν.

Τον χαιρετήσαμε και περιμέναμε να περάσει την πύλη του στρατοπέδου. Αμέσως μόλις το πόδι του βρέθηκε εντός του κέντρου η μάνα του άρχισε να κλαίει με λυγμούς και η Μελίνα από δίπλα να σιγοντάρει. Εγώ με τον Γιώργο προσπαθούσαμε να μην γελάσουμε ενώ ο πατέρας του Στράτου σήκωνε απελπισμένος τα μάτια στον ουρανό.

«Αμάν γυναίκα. Φαντάρος πήγε ο γιός σου, δεν έφυγε για πάντα. Σε δυο βδομάδες θα τον ξαναδείς. Πως κάνεις έτσι ; Τι να πούνε και οι δικές μας μάνες ; Στην εποχή μου έμπαινες φαντάρος και ξέχναγες να βγεις , όχι τώρα που πάνε λίγους μήνες και τους μισούς είναι έξω με τις άδειες.» Μάλωσε ο κύριος Θωμάς, ο μπαμπάς του Στράτου, την γυναίκα του, που αμέσως σταμάτησε τα κλάματα, αφήνοντας που και που κανέναν αναστεναγμό, αναγκάζοντας τον να την αγριοκοιτάξει.

Μαζί με εκείνη όμως, καθαρά και μόνο από ντροπή, προς τον πατέρα του αγοριού της, υποχρεώθηκε να αφήσει κατά μέρους την κλάψα και η Μελίνα. Αυτό μέχρι να φτάσουμε σπίτι της. Μόλις η πόρτα του δωματίου της έκλεισε πίσω μας, ξέσπασε σε λυγμούς, πέφτοντας με φόρα στην αγκαλιά μου. Ο Γιώργος μην αντέχοντας άλλο, με εγκατέλειψε με την κλαίουσα, να βγάλω το φίδι από την τρύπα.

«Κορίτσι μου, σε παρακαλώ μην κάνεις έτσι. Θα περάσει ο καιρός σαν πως κυλάει το νερό του ποταμού και πάλι κοντά σου θα τον έχεις. Σε παρακαλώ μην κλαίς άλλο, μου σπαράζεις την καρδιά.» προσπάθησα μάταια να την ηρεμήσω.

«Πως θα αντέξω τόσους μήνες χωρίς τον Στρατή μου, μου λες; Κι εκείνος; Όσο σκέφτομαι πως θα περνάει χάλια εκεί μέσα θέλω να πεθάνω.» είπε και επιδόθηκε σε νέο κύκλο μοιρολογιού.

«Μελίνα, καταρχάς ποιος σου είπε ότι θα περνάει χάλια; Εντάξει δεν είναι και ότι καλύτερο, αλλά θα γνωρίσει νέο κόσμο, θα πάει σε νέα μέρη, κι εδώ που τα λέμε περισσότερο έξω θα είναι παρά μέσα.»

«Τι θα κάνω χωρίς αυτόν; Μου λείπει ήδη» είπε με παραπονιάρικο ύφος.

«Αχ φιλενάδα, μπορώ να σε καταλάβω αλλά δεν έχεις και πολλές επιλογές. Υπομονή χρειάζεται μόνο για να περάσει ο καιρός να έρθει πάλι κοντά σου. Αφοσιώσου στη σχολή, θα έρχεσαι σε μένα, θα κατεβαίνω κι εγώ πιο συχνά, να ξεχνιέσαι με την παρέα και μέχρι να το καταλάβεις θα έχει τελειώσει κι αυτό.» συνέχιζα να προσπαθώ να την παρηγορήσω.

«Καλά τα λες εσύ, αλλά εσένα δεν χρειάστηκε να φύγει ο Γιώργος. Αν έφευγε δεν θα σε πείραζε;»

«Μελίνα παραλογίζεσαι. Ξεχνάς πως εμείς ζούμε έτσι κι αλλιώς μια σχέση εξ αποστάσεως; Εγώ Θεσσαλονίκη, εκείνος εδώ. Ποια η διαφορά;» της υπενθύμισα την δική μου καθημερινότητα.

«Ναι αλλά εσείς αν θέλετε να βρεθείτε παίρνετε ένα τρένο, ένα κτελ, ένα αεροπλάνο στην τελική και είστε μαζί. Ενώ Εμείς δεν μπορούμε. Δεν μπορώ να πάω να τον βρω στο στρατόπεδο όποτε θέλω. Φαντάσου να είχες ανάγκη να δεις τον Γιώργο και να μην μπορούσες, γιατί θα σας χώριζε η απόσταση ή μια κατάσταση που δεν θα σας το επέτρεπαν.» παραπονέθηκε εκείνη, θέτοντας τον εαυτό της σε χειρότερη θέση από την δική μου. Μόνο που τότε δεν γνώριζε κανείς μας, πως λίγες μέρες αργότερα, η κατάσταση θα άλλαζε κι εκείνη θα έπρεπε να πάρει τον ρόλο του παρηγορητή.

Γεια σας!!! Τι κανετε;;; ο Στράτος πήγε φαντάρος!!! Κάτι θα αλλάξει στη ζωή της Λυδίας και του Γιώργου!! Τι σκέφτεστε;;;