Λυδία, Μελίνα, Γιώργος. Μια φιλία κι ένας έρωτας δοκιμάζονται. Περίληψη στο 1ο κεφάλαιο.
Text copyright Ευαγγελία Κελαϊδή.Όλα τα δικαιώματα ειναι νομικα κατοχυρωμενα. Κανένα μέρος του κειμένου δεν μπορεί να αναπαραχθεί σε οποιαδήποτε μορφή ή οποιοδή...
Στο άκουσμα της φωνής του ένα κύμα αντιφατικών συναισθημάτων ξέσπασε στην ψυχή μου. Από την μια χαιρόμουν, γιατί παραδόξως μου είχε λείψει, από την άλλη πάγωσα και ένιωσα να βυθίζομαι στην άβυσσο, έτσι όπως άνοιξε το κουτί και ξεχύθηκε ο πόνος που προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να διώξω. «Λυδία το ξέρω ότι με ακούς, σε παρακαλώ πρέπει να μιλήσουμε, μην το κλείσεις» είπε και αμέσως συνήλθα. Πήρα μια μεγάλη ανάσα και με δάκρυα στα μάτια, πάτησα το κουμπί για τη διακοπή της κλήσης. Αμέσως μετά έσυρα το κορμί μου στο κρεβάτι όπου παραδόθηκα στους λυγμούς μου... Δεν θα κατάφερνα ποτέ να λυτρωθώ από αυτόν τον ανελέητο πόνο που έτρωγε το είναι μου διαρκώς. Ένιωθα πως έτρεχα να ξεφύγω αλλά πάντα με έβρισκε και με τραβούσε στο σκοτάδι. Άκουσα τον Χάρη να έρχεται κοντά μου.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
«Λυδία;» κούνησα μόνο το κεφάλι και κατάλαβε. «Θα κατέβουμε κάτω. Όταν θελήσεις ξέρεις που θα είμαι. Έλα να μιλήσουμε. Μην τα κρατάς μέσα σου ρε μάτια μου, δεν σου κάνει καλό» παρακάλεσε και με φίλησε στο κεφάλι. Λίγα δευτερόλεπτα μετά άκουσα την εξώπορτα να κλείνει οπότε κι επέτρεψα στον εαυτό μου να κλάψει ελεύθερα. Είχα ανακαλύψει πως όταν αφήνεσαι ολοκληρωτικά στην δυστυχία και τον πόνο να σε γονατίσουν ενώ κλαίς παραδομένος με λυγμούς, είναι τελικά λυτρωτικό. Προσωρινά μέσα από τα δάκρυα κατάφερνα να καθαρίσω την ψυχή μου και να ελευθερώσω ένα μικρό τμήμα από την θλίψη για να μπορέσω να συνεχίσω να ζω.
Όσος χρόνο και αν περνούσε η πληγή που είχα μέσα μου δεν θα έκλεινε. Ο Γιώργος είχε αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του πάνω στην ψυχή μου. Άνοιξα τον εαυτό μου σε εκείνον, του παρέδωσα την καρδιά μου και τώρα έπρεπε να μάθω να ζω με ότι είχε απομείνει από αυτή, μέσα μου. Είχα προσπαθήσει να τον μισήσω για τον πόνο μου, αλλά κατέληξα απλά να τον συμπονέσω. Δεν ξέρω ποιο παιχνίδι μας έπαιζε η μοίρα μας. Γιατί μας ένωσε προσφέροντας και στους δυο μας λίγες στιγμές πραγματικής ευτυχίας, για να μας της κλέψει τόσο αναπάντεχα λίγο καιρό μετά. Δεν μπορούσα να τον μισήσω. Έκανε το σωστό. Η Ράνια περίμενε το παιδί του και όφειλε να σταθεί δίπλα της. Ποτέ δεν θα μπορούσα να μπω στη μέση και να στερήσω από ένα παιδί τον πατέρα του. Αυτά ήταν καθημερινά οι σκέψεις μου. Όσο κι αν πονούσα, είχα πάρει τις αποφάσεις μου, αλλά ήθελα χρόνο να μπορέσω να δεχτώ την κατάσταση και να αντιμετωπίσω τα δικά μου συναισθήματα. Γι' αυτό δεν ήθελα να γυρίσω στην Αθήνα για τις γιορτές. Ακόμα δεν είχα ηρεμήσει μέσα μου, δεν θα άντεχα να τον δω με την γυναίκα του. Ήδη ο κόσμος μου είχε καταρρεύσει μια φορά. Τα κομμάτια μου δεν είχα ακόμα καταφέρει να τα ενώσω, όχι όλα τουλάχιστον. Δεν ήμουν σίγουρη ότι θα άντεχα σε μια συνάντηση μαζί τους. Φοβόμουν ότι δεν θα κατάφερνα να βγω αλώβητη από αυτό και να μαζέψω ξανά τα συντρίμμια του είναι μου.
