RÜZGÂRIN KIZI

30. BÖLÜM

Medya: Özlem Tekin - Dağları Deldim

***

Saçmalıklar içerisinde yaşayan bir ölüyüm...

Ailesi tarafından umursanmazken bir anda geçirdiği kaza sonucu ailesinin göz bebeği hâline gelen, hayatını, umudunu, var oluş sebebini yalnız bir erkeğe adayan ama sonrasında da acı bir şekilde terk edilen ve fizik tedaviye gittiği doktoru ile tedavi olabilmek için Amerika'ya giden ve döndüğünde âşık olduğu adamı kendine tekrar âşık ettiren bir kızım. En kötüsü ise, yüreğimle aklım arasında kalmış ama hâlen daha ne yapacağını bilmeyen bir zavallıyım.

Bana, rüzgârın kızı, dediğinden beri sanki içimdeki ölü ruha sahip kişi, nihayetinde kendini teslim etmiş ve yerini daha hilekâr düşüncelere sahip bir ruh doldurmuştu. Bedeni yarım ama inancı tam biri...  Kendimi o an öyle tuhaf hissettim ki... Bir anda öyle bir dejavu yaşadım ki... Öldüğüm ve Ozan'ın geleceği aklıma geldi. Sonra... Geçmişimiz aklıma geldi. Nasıl bir metafor üzerine kurulu hayatım vardı benim böyle? Her şeyin ucu bir kördüğüm...

Bazı şeyleri feda etmek gerekir. Aşk böyle bir şey işte: Kendinden feda ettiklerinle karşındakini ödüllendirirsin ama o karşılık vermezse, öylece terk edilirsin.

Şu an ise roller, karmakarışık...  Ondan kaçıyor ve ondan nefret ediyor olmamı umursamadan bana hâlâ daha âşık... Ve maalesef ben de ona...

Yüreğimi oyalamaktan ve kaçmaktan çok yoruldum. Sürekli köşeye sıkıştırılıyor ve susup öylece bekliyorum. Ben bu kadar ezik miyim? Bu kadar korkak mıyım?

Tamam, kaçan kovalanır. Ama ben zaten o günkü cesur kızın o cesaret kırıntılarını geçmişin elektrikli süpürgesi tarafından çekildiğini biliyordum. Neyin özgüveniyse bu?

Gerçekler acıdır, acıtır...

Burukça gülümserken derin bir nefes aldım ve bir damla, yol çizdi elmacık kemiğimin üzerinden.

Ozan her şeyi kafasında o derece kurgulamıştı ki... O senaristti, bense yönetmen... Elime senaryo verilmişti ve bana da o sahneyi çekmek kalmıştı. Figüran da olabilirdim. Gelip geçici, öylesine... Hani, olmasa da olur, dediklerimizden...

Artık neredeyse ağlayacak duruma gelmiş olan hıçkırıklarla dolu tiz sesimle o şarkıyı açtım ve kendi kendime mırıldanmaya, o güzel anılarımızı hatırlamaya çalıştım.

Her şey düşündüğümüz kadar basit değildir.

Sevgi, emektir.

Aşk öyle bir şey ki: Onu kusurlarıyla göre göre, bile bile seversin. Kara sevda ise: onu her şeyiyle, bir bütün olarak gözünde mükemmelleştirmek...

Gözlerimi sıkıca yumdum ve daha fazla ağlamamak için dudaklarımı birbirine bastırdım. Gözlerimi geri açtığımda ise kan çanağına döndüğünden emin olduğum gözlerimi, haddinden fazla parlak görünen sahile diktim. İçimde bir hırs ve bir öfke doğmuştu.

Hırsla ayağa kalktım. Odada volta atmaya başladım.

Kafamda birden fazla Ozan oluşmaya başlayınca hepten sıyırdım kafayı ve kendi kendime, kafamdaki Ozanlara kızmaya başladım.

"Bıktım artık! Özgürüm ben, özgür! Sizin himayeniz altında yaşayacak bir köle değilim. Nefret ediyorum. Çıkın gidin artık hayatımdan! Bitsin artık bu üzerimdeki hâkimiyetiniz!"

O an anlamıştım. Benim için aşk, esaretti. Bu adam da özgürlüğümü bir oyuncak gibi kullanıyordu. Şu hayattaki tek varlığım özgürlüğüm iken daha fazla bu saçmalıklara katlanamazdım.

"Evet! Senin sayende yürüyorum. Evet! Beni teşvik eden kişi sendin. Peki ya şimdi? Şimdi ben özgürlüğümü yaşayabilecekken neden size bağlı kalmak zorundayım? Yok mu sizden kurtuluşum?"

"Benim özgür olmaya ihtiyacım var; âşık olmaya değil. Bu hikâyede ezik bir kadın olmayacak. Bu masalın sonunda prensesi o ejderhalı kuleden bir prens kurtarmayacak. Hâkimiyetin iplerini iki elinize almanıza ve beni kukla gibi oradan oraya sürüklemeye devam etmenize izin vermeyeceğim. Çünkü ben bir insanım, bir şahsım. Ve benim de en az sizin kadar haklarım var."

"Okuyacağım. Kariyer yapacağım ve hiçbiriniz buna engel olamayacaksınız."

Kararlılıkla aynaya baktım.

"Çünkü bu hikâyede özgür bir kadının ruhu saklı... Her bir satırda, daha da güçlendi. Ve bu hikâyedeki ana karakter ben olduğuma göre, devamını da yazmak bana düşer."

Ve ben, o olmasa da bir başıma, kız başıma, bu aşkı yaşatacaktım.