RÜZGÂRIN KIZI

42. BÖLÜM

Medya: Christina Grimmie - Deception

***

Yalan dünya... Ölümsüz gibi yaşadığımızı düşündüğümüz bu dünya, yalanlarla dolu bir dünya aslında. Ama sanki bunun sonrası veya öncesi yokmuş da; sadece bir şeye devam ediyormuş gibiyiz. Bundan oldukça yoruldum. İki gün öncesinde, babamın prensesi iken şimdi; bir köpekten farkım yok. Buralardan uzaklaşıp, kariyerime ve fani hayatıma devam etmek istiyorum. Bir kez daha âşık olmak ve hata yapmak istemiyorum.

Gerçekten... Artık ne yüreğimin sesine ne de aklımın verdiği emirlere güveniyorum. O kadar çaresiz ve boşluğa düşmüş gibiyim ki...

Saatlerdir yatak odasında, karşımda duran boy aynasında, kırmızılar içerisindeki kadın yansımama bakarak gözlerime inanamıyordum. Çok iddialı ve kendim dışında bir başkasına benzemiş gibiydi karşımdaki. Rahatsız olduğumdan omuzlarım düşmüştü. Elbise oldukça kısaydı ve dekolteden yıkılıyordu. Ayrıca beni, olduğumdan daha büyük göstermişti.

Derin abi, ne düşünerek bu elbiseyi bana pardon, güçlü kadın bana lâyık görmüştü bilmiyorum ama giymiştim işte. Ve gördüğümden de hiç memnun değildim.

Kapı tıklatıldığında başımı hafifçe kapıya çevirdim. Derin abi, yavaş ve ürkek adımlarla içeri girdi. Hayranlıkla dolu yeşilleri, beni baştan aşağı süzmeye başlamıştı.

"Harika görünüyorsun."

Dudaklarımı birbirine bastırıp makyaj aynamın önündeki pufa oturdum.

"Derin abi... Ben gerçekten... Bu... Elbise için çok teşekkür ederim ama ben... Bunu giyemem. Bu ben değilim."

Sırtını dönüp pencereye yürüdü ve derin bir nefes verdi.

"Biliyorum, farklı biri gibi hissediyorsun ama Alara, aylardır bunun için savaşıyoruz."

Geri bana döndüğünde kocaman gülümsüyordu.

"Ve sen... Şu an hayatını, yaşadıklarını sorgulamak yerine kendin olamadığın için yakınıyorsun. Onu düşünüyorsun ve pişmanmış gibi hissediyorsun. Ama... Artık kendine gel ve ya bu şekilde devam et ya da cesur ol."

Sessizce onu dinledikten sonra yatağın kenarına oturdum ve aynadan kendimi süzmeye devam ettim. Evet, çok farklıydım ama elbisenin içindeki beden, o bedenin içindeki ruh, tamamen bana aitti. Bir elbise için kendimi değiştiremezdim ama cesur olabilirdim.

Onu onayladım ve duruşumu dikleştirerek ayakkabılarımı giydim. Evden çıkarken bir daha hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını bilmiyordum bile.

***

Yoğun bir trafik ile karşılaştığımızda, sessizce arabanın içini dolduran şarkıyı dinlemeye başladık. Ama bu sessizliği bozan, Derin abi olmuştu.

"Annenlere Ozan meselesini hiç açmayalım. Üzülmesinler daha fazla."

"Haklısın. Ben zaten annemlerin yanına taşınacağım. Okulu bitirene dek en azından... Sonrasında da... Bakacağım işte."

Elimi tuttu ve sıktı.

"Kendi ayakların üzerinde durabilmen çok hoş ama ben her zaman bir telefon kadar uzağında olacağım. Kendini kötü hissettiğin an, beni ara."

"Tamam."

"Söz veriyorum, her şey güzel olacak."

Burukça gülümseyip önüme döndüm ve yoğunluğunu yitiren trafikte ilerlemeye başladık.