Letters || H. S.

Part 8.

💎p.o.v. Gwenn💎

Als ik buiten door de straat loop kijk ik om me heen. Mensen zijn zorgeloos met hun hond of kind aan het lopen en als ik het park inloop zie ik kinderen met elkaar spelen. Wat moet dat toch fijn zijn, gewoon zo zorgeloos kunnen spelen. Als ik nu mag kiezen wat ik zou willen, ouder worden en zien hoe mijn leven later is of terug gaan naar mijn kindertijd zou ik terug gaan naar mijn kindertijd. Gewoon zonder zorgen, zonder huiswerk, zonder tijdsdruk en zonder verplichtingen. Nu is dat wel anders, nu moet ik zorgen dat ik op tijd thuis ben, en kan ik niet kijken naar de zon die onder gaat of de lantaren palen die aangaan waardoor ik weet dat ik naar huis moet. Nu moet ik huiswerk maken en heb ik verplichtingen met school.

Ik ga op het gras zitten en kijk naar de mensen om me heen, iets waardoor ik langzaam tot mezelf kan komen. Ik zie kinderen spelen, ouderen die een rondje door het park lopen, stelletjes van jong en oud en ouders met kinderen die de eendjes aan het voeren zijn.

1 speciaal persoon trekt mijn aandacht, ik weet niet waarom maar hij lijkt zo bekend. Ik wil naar hem toe en vragen of ik hem ken, maar ik weet dat het niet zo is. Alleen op een of andere manier voelt hij wel bekend.

Ik bekijk hem vanaf een afstandje en neem hem goed in me op. Hij is best lang, bruin krullend haar en redelijk gespierd. Voor de rest draagt hij een zwarte skinny jeans met een zwart shirt en zwarte schoenen, best duistere outfit maar het staat hem goed.

Hij kijkt mijn richting op en ik schrik er zo van dat ik uit schrik opsta. Ik probeer mijn rode wangen te verbergen voor hem door weg te kijken. Ik zie in mijn ooghoeken dat hij weer weg kijkt waardoor ik langzaam weer zijn richting op durf te kijken. Hij lijkt het gelukkig niet te merken maar om nu weer te gaan zitten word iets te opvallend.

Ik pak mijn telefoon om te kijken hoe laat het is en zie dat mijn telefoon 16:42 aangeeft waardoor ik besluit weer terug te gaan. Ik reageer op wat appjes van Niall waardoor we in gesprek raken. Ik begin te lopen naar de uitgang van het park en kijk af en toe om me heen of ik tegen niemand aanbots.

Ik ben zo druk met Niall bezig dat ik even niet om me heen kijk en vol tegen iemand aanbots waardoor ik op de grond val. "Sorry sorry, ik lette niet op" meld ik de persoon voordat ik mijn telefoon uitdoe en weg doe om op te kunnen staan. Als ik op kijk naar de persoon waar ik zojuist tegen aangebotst ben en zie ik dat het de jongen van zonet is. Hij kijkt me met een glimlach aan en steekt zijn hand naar me uit.

"Het is niet erg, kan iedereen gebeuren, kom ik help je even" Hoor ik zijn best wel zware stem zeggen. Ik pak zijn hand aan en hij helpt me langzaam omhoog. Als ik sta kijk ik recht in zijn prachtige groene ogen en moet ik even knipperen om niet te blijven staren in zijn ogen.

"Dankje..nogmaals sorry dat ik niet oplette" ik kijk naar hem en zie hem dan alweer glimlachen. "Het is echt niet erg" hoor ik hem zeggen.

"Ik ben Gwenn trouwens" Ik steek mijn hand uit en voel weer zijn sterkte hand om die van mijn. "Ik ben Harry" Glimlachend trekt hij zijn hand weer terug en ik zie hoe hij mijn lichaam grondig onderzoekt, maar niet op een ongemakkelijke manier of zoiets, meer of hij wilt kijken of ik helemaal oké ben.

"Heb je pijn?" Hoor ik dan waardoor ik zelf uit mijn gestaar kom. Ik schud mijn hoofd als antwoord. "Zou je ander wat mee willen drinken?" Ik schrik een beetje van zijn vraag, bedoelt hij dit als een soort date? Of gewoon uit beleefdheid? Wat moet ik doen?

Voor ik al mijn vragen die in mijn hoofd spoken heb kunnen beantwoorden zeg ik al 'ja' en begin ik te glimlachen als een of andere idioot. Samen lopen we naar het eerste cafétje dat we zien en besteld Harry wat te drinken voor ons. Hij komt terug met twee warme chocomel zo te zien en meteen moet ik weer glimlachen.

"Dankje Harry" zeg ik als hij het drankje aan mij overhandigd. Ik neem een likje van de slagroom dat erop zit en voel dat het op mijn neus komt waardoor ik begin te lachen. Ook Harry moet lachen en quasi gekwetst trek ik een pruillipje waardoor Harry nog harder begint te lachen. Ik doe stiekem wat slachroom op mijn vinger en smeer het dan op zijn neus waardoor ik weer begin te lachen.

"gemenerd" lacht Harry als hij scheel naar zijn neus kijkt. Ik begin zo hard te lachen dat er geen geluid meer uit mijn mond komt waardoor Harry ook weer begint te lachen. Het is raar hoe vertrouwd hij al voelt, terwijl ik hem eigenlijk helemaal niet ken, alleen zijn naam, maar iets in hem laat me vertrouwd voelen, alsof ik hem al ken.

Na ons drankje kijk ik op mijn telefoon en zie ik dat die 17:19 aangeeft. "Ik moet gaan, anders worden mijn ouders boos omdat ik niet op tijd ben voor het eten" meld ik Harry en ik zie hem naar de kassa lopen, ik loop achter hem aan om voor mijn drankje te betalen maar als ik hem een briefje van 5,- geef slaat hij die af.

"Ik betaal" hoor ik hem simpel zeggen, ik schud mijn hoofd en leg het briefje op de toonbank maar alweer geeft hij het briefje terug. Ik zucht als ik zie dat hij de betaling heeft afgerond en hij glimlach breed naar me. Ik schud lachend mijn hoofd en loop dan voor hem uit naar de voordeur.

"Dankje voor de gezelligheid" hoor ik hem zeggen als hij mijn hand pakt zodra we buiten staan. Ik draai me om en kijk hem glimlachend aan.

"Zou ik je nummer mogen?" Wacht... hij wilt mijn nummer? Hij is zo knap en lief en hij wilt mijn nummer? Of moet ik hier niet bij nadenken wat het zou kunnen betekenen? Misschien betekend het wel niets.

Heel mijn hoofd tolt met vragen maar toch pak ik zijn telefoon aan. Ik zet mijn nummer erin en geef mijn telefoon daarna aan hem. Ook hij zet zijn nummer erin en geeft daarna met een grote glimlach mijn telefoon terug.

"Uhm. Ik denk dat ik dan maar eens moet gaan.." zeg ik twijfelachtig. Ik ben op een of andere manier nerveus voor wat er nu gaat gebeuren. Gaan we praten hierna of blijven we gewoon doodstil?

Harry lijkt mijn nerveusheid niet te merken en trekt me in een afscheidsknuffel. Het voelt veilig, alsof hij me beschermd tegen al het kwaad van de wereld om me heen.

Langzaam trekt hij zich terug van de knuffel wat voor mij een teken is om aanstalten te maken om weg te gaan. Ik wil niet, want het voelt zo fijn om bij hem in de buurt te zijn. Maar ik weet dat ik geen andere mogelijkheid heb omdat anders mijn ouders laaiend worden.

"Doei" zeg ik zachtjes. Misschien een beetje bang, misschien een beetje verlegen en misschien zelfs een beetje nerveus maar hij lijkt het niet erg te vinden.

"Doei Gwenn" hij glimlacht lief en tegelijk lopen we weg van elkaar. Allebei de andere kant op. Ik kijk nog een keer om, hopend dat hij het ook doet. En als ik hem dan ook omgedraaid zie maakt mijn hart een soort sprongetje. Ik zwaai naar hem en zie hem ook nog zwaaien voordat we allebei onze eigen wegen gaan. Ik naar huis en hij weet ik veel waar naartoe.

💎💎
Speciale update voor CuteIrishBum   ik zou t gisteren doen i know i know maar ik was t vergeten😅 dus dan dacht ik. Lekker vroeg in de morgen want dan kan je hem lezen als je net wakker bent 🤗
Neem een kijkje op dr profiel want ze schrijft echt geweldig. Echt waard om te beginnen met lezen🙆🏼
Love u juul😘