Letters || H. S.

Part 44.

💎p.o.v. Gwenn💎

Wat pijn was is weg, plaatsgemaakt voor boosheid. Of misschien is irritatie een beter woord. Misschien stiekem is het ook om mezelf sterker te laten lijken als dat ik echt ben, maar dat is alleen iets wat ik weet.

Niall lijkt helemaal van slag te zijn door wat er met mij gebeurt is. Het is een paar dagen later en hij lijkt nog niet te beseffen wat er nou gebeurd is. Ik kan het begrijpen, want zelf besef ik nog niet hoe hij dit ooit heeft kunnen doen.

Louis daar in tegen probeert me van dit af te lijden. Hij probeert me op te vrolijken en als ik huil dan veegt hij mijn tranen weg. 'Als jongens zo met je omgaan moet je niet om ze huilen' zegt hij steeds. Maar hij zegt het alsof het zo makkelijk is. Hij houd geen rekening met de gevoelens die ik nog steeds heb.

Dat is voor mezelf namelijk ook het moeilijke, ik heb zo'n grote hekel, maar niet aan hem maar wat hij heeft gedaan. Ik hou nog steeds zo veel van hem en dat is echt tegenstrijdig, waardoor ik dus door de war raak.

Op school heb ik nog niet echt iets gemerkt of bepaalde opmerkingen gekregen, wat me een beetje gerust stelt. Toch zit ik nog wel in mijn hoofd met 'wat niet is kan nog komen' dus ik behoed mezelf, maar het feit dat ik het zelf allemaal eerst even kan verwerken is ook wel fijn.

De lessen daar in tegen gaan echt niet goed. Het einde van het jaar begint steeds dichterbij te komen, maar hierdoor ben ik totaal niet bij de lessen. Ik heb altijd al goed mijn best moeten doen om bij te blijven, maar nu in deze situatie heb ik er gewoon geen concentratie voor.

"Weetje wat jij moet doen?" Louis komt uit het niets naast me zitten, waardoor ik opschrik. Ik had hem niet aan zien of horen komen, wat nieuw is, maar daardoor schrok ik dus wel. Louis begint te grinniken, maar herpakt zichzelf snel.

"Je moet hem laten zien wat hij heeft laten rond slingeren." Ik kijk hem fronsend aan. "Ik ga je helpen met je cijfers, samen gaan we sporten zodat je een nog lekkerder lichaam krijgt en met Niall ga je shoppen om die kerel zo jaloers mogelijk te maken."

Ik laat zijn plan even op me inzinken, maar besef dat ik niets te verliezen heb. Mijn cijfers gaan er door omhoog. Een nieuwe inhoud van mijn kledingkast, daar ben ik altijd voor in de stemming en sporten zou mijn gedachten ook een plekje kunnen geven.

"Ja dat gaan we doen" voor het eerst in deze 3 dagen dat ik me echt zelfverzekerd voel en het ook kan overbrengen. Louis kijkt me trots aan waardoor ik glimlach. Met zulke vrienden moet je toch blij zijn.

Ik pak een schriftje erbij die ik van mijn moeder 3 dagen geleden heb gekregen. 'Thoughts' staat erop. Ze had me verteld dat als je in de knoop loopt met gedachten dat je het beter van je af kan schrijven. Dat je makkelijker dan het tegen iemand vertellen en toch maak je je hoofd leeg.

Ik blader naar een nieuwe pagina en schrijf het plan van Louis erin. Ook voor later is dit goed. In het geval dat het weer gebeurt, hoeft niet eens bij mij te zijn, kan het boekje steun geven. Het heeft mijn verwerkingsproces er namelijk in. Hoe ik met deze situatie omging en wat ik er tegen deed.

Ik schrijf mijn laatste zin als Niall ook bij ons aan de tafel komt zitten. Ik kijk met een kleine glimlach naar hem die ik ook weer terug ontvang.

"Heb je het je ouders eindelijk al verteld?" Begint hij dan. Ik slik een beetje beschaamd en schud mijn hoofd. Mijn ouders weten nog steeds niet wat Harry heeft gedaan, ik kan het ze nog niet vertellen. Niet omdat ik het niet wil, maar mijn schaamte zit in de weg. Ik ben bang dat ze me niet geloven dat ik niets wist van die foto. Ook komen ze er dan achter dat we verder zijn gegaan en ik weet niet hoe ze daar op zouden reageren.

"Gwenn je moet het ze echt gaan vertellen. Dit is ook voor hun een kwelling. Hun dochter is gebroken. Ze proberen je zo goed mogelijk te troosten, maar ze weten nog steeds niet waarvoor ze je troosten." Ik knik. Ik weet dat hij gelijk heeft, maar dat is juist het probleem. Ik weet dat het moet, maar hoe doe je zoiets. Hoe vertel je je ouders dat er naaktfoto's van je zijn verspreid waar jij überhaupt niets van wist?

"Als je wilt kan ik erbij zijn als steun??" Ik glimlach en knik. "Dat zou fijn zijn" zeg ik zachtjes dan. Als hij bij me is dat kan hij me een beetje pushen en kan ik het niet gaan uitstellen.

Ik ken mezelf namelijk goed genoeg dat als ik zulke confrontatie aanmoet, dat ik liever wegren dan ze aanga. Ook al weet ik dat het beter is als ik ze wel aanga.

Ik kijk naar de bladzijde die ik net vol heb geschreven. Misschien kan ik ze ook het boekje laten lezen? Dan hoef ik niets te zeggen, maar toch komt het wel persoonlijk van mij. Ze kunnen het op hun tempo lezen en zelf beslissen als ze genoeg hebben gelezen.

Ik blader naar de eerste bladzijde en lees de eerste alinea.

'Ik dacht dat hij van me hield. Ik was ervan overtuigd. Alleen liefde is de laatste tijd zeldzaam en een heel leuk spelletje. Een spelletje dat sluw gespeeld wordt. Een spelletje waar ik nu slachtoffer van ben geworden.'

Het is wel een mooie tekst ook al zeg ik het zelf. Het laat mijn kwetsbaarheid maar ook weer mijn kracht zien. Het laat een klein algemeen beeld zien waardoor als mensen dit lezen ze al kunnen beseffen wat er is gebeurd. Een tekst die misschien wel voor andere een goeie hulp kan zijn, ook al hoop ik dat niemand hier door heen gaat. Want dit gevoel dat ik de laatste tijd meedraag. Dit gevoel is verschrikkelijk.