Letters || H. S.

Part 51.

💎p.o.v. Gwenn💎

De ochtend na alles. Na Harry, na Reece, na al het drank waar ik nu achteraf heel veel spijt van heb. Ik doe mijn ogen open en ook daar heb ik meteen spijt van. Het beetje licht dat er is maakt mijn hoofdpijn nog erger. Ik kreun van de pijn en doe dan weer langzaam mijn ogen open.

Ik zie Louis en Niall nog vredig slapen waardoor ik zachtjes rechtop ga zitten. We hadden gister besloten dat het slimmer was om bij Louis te blijven slapen. Ik kijk om me heen zijn kamer door, er komt een klein lichtstrookje door zijn gordijnen. Net genoeg om de kamer een beetje te kunnen bekijken.

Ik stap uit bed en probeer om rondom Niall te lopen zonder te veel geluid te maken. Als ik eenmaal de slaapkamer uit ben kan ik eindelijk normaal lopen en loop ik naar de badkamer. Als ik mezelf in de spiegel zie begin ik spontaan te lachen. Mascara vlekken om mijn ogen alsof ik een wasbeer ben en mijn haar als een vogelnest. Prachtig beeld.

Ik haal mijn mascara van mijn gezicht, doe mijn haar in een staart en pak dan een aspirine tegen de kater. Ik weet dat het niet zo goed werkt als je niets op hebt, maar ik zou op dit moment ook niets op kunnen dus dan maar zo.

Als ik net de kamer uit wil lopen hoor ik wat gemompel. Het is uit Louis zijn kamer. Ik doe de deur een beetje open en zie dan ook Niall verbaasd om zich heen kijken. Als hij mij ziet fronst hij zijn wenkbrauwen.

"Ook goeiemorgen" zeg ik plagend en loop dan weg. Ik kom in de keuken en zet meteen koffie. Dat is het enige waar ik nu behoefte aan heb. Koffie. Ik weet niet wanneer ik eigenlijk geen behoefte heb aan koffie, maar oké.

Ik pak mijn kopje en ga op het aanrecht zitten. Dit deed ik ook altijd als ik met Harry was. Als Harry net was binnen gekomen of als we zin hadden in koffie ging ik altijd op het aanrecht zitten en dan praatte we gewoon.

Als ik hier zo aan denk merk ik aan mezelf dat ik echt emotioneel begin te worden. Waarom moest het nou zo fout gaan? We hadden zoiets moois. Het had zo mooi kunnen eindigen. Maar toch vraag ik me dan weer af hoe het zou zijn gelopen als ik er niet achter was gekomen.

Zou het dan altijd goed zijn gegaan? Of zouden we toch uit elkaar gaan? Het voelde echt alsof we voor elkaar bestemd waren. Alsof we alles zouden kunnen doorstaan. En nu is het allemaal weg als een briesje.

"Heei goeiemorgen" Hoor ik waardoor ik uit mijn gedachten word gehaald. Niall loopt de keuken binnen. Ik glimlach een klein beetje en Niall loopt naar me toe.

"Are u okay?" Ik haal mijn schouders op en kijk Niall in zijn ogen aan. "Harry zit nog zo diep in mijn hoofd. Ik word er gek van" ik zie Niall begrijpend knikken. Hij zegt niets, hij wrijft alleen over mijn benen en dat is op dit moment het beste wat hij kon doen.

"U slept well?" Vraag ik dan om naar een ander onderwerp te gaan. Hij knikt en schenkt voor zichzelf koffie in. "Ja al heb ik wel gigantische koppijn en heb in mn god geen idee meer wat ik gisteren heb gedaan" ik begin te lachen gevolgd door Niall's lach.

"Je hebt gisteren met iemand gezoend" meld ik hem en zodra het uit mijn mond komt kijk Niall me met grote ogen aan.

"NIEEEET" Ik lach om zijn reactie. "WEEL" Hij begint ook te lachen en ik zie hoe er langzaam blosjes op zijn wangen beginnen te komen.

"Was hij knap?" Vraagt hij na een lange stilte waardoor ik weer begin te lachen.

"Ja Niall. Je hebt een goeie smaak in jongens. Hij was alleen ineens weg" een soort teleurstelling ontstaat in zijn ogen. "Don't worry" stel ik hem gerust.

Ook Louis komt naar beneden. Hij schenkt een kop koffie in en neemt een slok. Dan kijkt hij naar ons. "Ook goeiemorgen Louis" grap ik en ik krijg een dodelijke blik van hem. Hij heeft zijn koffie nodig om te kunnen functioneren. En ik weet het van hem, maar daardoor kan ik juist een beetje met hem kloten.

"Morgen" zegt hij knorrend en richt al zijn aandacht weer op zijn koffie. Ik richt me weer op Niall die ook naar zijn koffie staart.

"Niall waar denk je aan?" Hij kijkt op en schud dan zijn hoofd. Hij wilt het er niet over hebben, of het is niet belangrijk. Toch blijf ik nieuwsgierig maar laat ik het maar voor wat het is.

Ik hoor boven mijn telefoon geluid maken waardoor ik naar boven ren. Zonder te kijken wie het is neem ik op.

' hoi met Gwenn.'
'Gwenn je moet me helpen' ik herken die stem uit duizende. Ik heb de neiging om meteen op te hangen en het nummer te blokkeren, maar hij klinkt echt in nood.
'Wat is er aan de hand?'
'Ik heb een ongeluk gehad, er is hier niemand in de buurt en wil niet alleen in het ziekenhuis zijn.' Moet ik dit wel doen? Ik bedoel ik heb nog steeds een zwakte voor hem, hij kan me makkelijk beïnvloeden.
'En je moeder dan?'
'Die is op vakantie naar Gemma. Please Gwenn i need u' met dir woorden wint hij me. Ik wil het niet, maar ik heb een te grote zwak voor hem. Als hij echt ik nood is kan ik hem gewoon niet laten voor wat het is, zeker niet als zijn moeder er niet is.
'Waar ben je?' Ik hoor een soort opgeluchte zucht en zie voor me hoe hij nu lichtjes glimlacht. Zodat net zijn kuiltje tevoorschijn komt. Het kuiltje wat ik altijd zo verschrikkelijk leuk vond.
'Ik lig bij mijn school in de buurt. Bij dat tussendoor paadje die ik altijd nam. Weet je waar ik bedoel?'
'Ja ik weet het. Ik kom eraan Harry...'