Letters || H. S.

Part 53.

💎p.o.v. Gwenn💎

Samen met Harry loop ik het ziekenhuis binnen. Ik ondersteun hem zodat hij wat beter kan staan, maar toch merk je aan alles dat hij niet goed op zijn enkel kan staan.

"Meneer Styles?" We horen zijn naam en kijken naar de verpleegster die hem riep. Ik sta op en help hem dan ook omhoog. Samen strompelen we naar de verpleegster die ernstig naar hem kijkt voordat ze hem een hand geeft.

Samen lopen we de verpleegster achterna die maar blijft lopen. Pas helemaal achteraan komen we eindelijk bij het kamertje aan waar we moeten wachten op de dokter. Slim om dat te doen met iemand die amper kan lopen. De verpleegster lijkt het te negeren en meld ons dat Harry even zijn broek moet oprollen, en als dat niet lukt uit doen, en dat de dokter spoedig zou gaan komen.

Na letterlijk een uur te hebben gewacht kwam eindelijk de dokter naar binnen. Harry heeft hier al de hele tijd in zijn onderbroek moeten kou lijden omdat hij zijn broek niet kon oprollen.

"Goedemiddag meneer Styles, verteld u eens wat er is gebeurd" geïrriteerd begint Harry zijn verhaal te vertellen. Hij zat al toen we een kwartier aan het wachten waren te zeuren dat het te lang duurde. Voor het eerst hadden wij een ongemakkelijke stilte. We wisten allebei niet wat we moesten zeggen, het was apart dat we ineens hadden gezoend.

Ik kan ook nog steeds niet over het feit dat ik het heb gedaan. Ja ik mis hem, ja ik hou nog van hem. Maar hij heeft me echt heel veel pijn gedaan. Hij heeft me voor schut gezet. Hij heeft mijn vertrouwen echt naar beneden gehaald.

Als Harry klaar is met zijn verhaal vraagt de dokter hem om even op het bed te gaan zitten. Ik zie hoe de dokter naar zijn enkel kijkt en soms bepaalde bewegingen doet. Harry vertrekt van de pijn en ik heb het echt moeilijk om hem zo te zien. Ik wil niet zien hoe veel pijn hij heeft.

"Ik denk dat we toch even een foto moeten maken" zegt de dokter voordat hij wat in de computer zet. Als hij daarmee klaar is kijkt hij naar ons. "U kunt door naar de röntgenkamer, met deze verwijsbrief word u als het goed is zo spoedig mogelijk geholpen. Veel beterschap nog"

Met een norse blik geeft Harry de dokter een hand en pakt de verwijsbrief aan. Weer een stuk lopen. Weer een stuk waarin ik Harry bijna moet dragen omdat hij gewoon vergaat van de pijn. Maar een rolstoel wilt hij niet, hij zou er alles aan doen om die niet te hoeven gebruiken, hoeveel pijn hij ook heeft.

We komen bij de röntgenkamer aan en Harry kan meteen bij de mevrouw achter de balie zijn verwijsbrief inleveren. Ik hoor haar zeggen dat er zometeen iemand bij hem komt, maar dat het niet bekend is hoe lang hij moet wachten.

Als Harry eindelijk weer zit pak ik koffie voor ons beiden en ga ik naast hem zitten. Ik geef Harry zijn koffie en zie hoe hij naar me kijkt. "Het spijt me" Zegt hij uit het niets en ik kijk hem vragend aan. "Het spijt me van alles. Van alle pijn die ik je heb gedaan. Het was echt niet de bedoeling en ik denk dat je me misschien niet geloof maar ik had deze foto's nooit willen delen. Je bent mijn meisje en ik ben de enige die je zo wil en mag zien" Hij zegt zo veel dat het even duurt voordat het allemaal echt bij me binnenkomt.

"Hoe kan je foto's versturen terwijl je het niet wilt?" ik vraag het zachtjes, stiekem hopend dat ik geen antwoord krijg want ik ben bang dat dat antwoord pijn gaat doen. "Ik werd onder druk gezet. Sommige jongens op mijn school waren anders dan dat ik dacht dat ze waren en ze chanteerde me dat ze jou iets aan zouden doen als ik dit niet deed. Ik wilde je beschermen want ik weet dat als ik dat niet had gedaan, dat ze dan jou wel wat hadden aangedaan." Ik kijk hem met grote ogen aan. Ik weet niet of het waar ik, maar zijn blik staat vol met tranen en alles lijkt erop dat hij echt de waarheid verteld.

"Echt waar?" Ik wil een soort zekerheid. Zekerheid dat hij me wilde beschermen, dat ik hem misschien weer kan gaan vertrouwen. "Meneer Styles?" Word er weer geroepen. Harry staat met moeite zelf op, want ik kan nu niet mee, en draait zich nog even naar me om. "Echt waar" en dan loopt hij naar de verpleegster die hem begeleid naar de röntgenkamer.

Even later komt Harry alweer terug en kijkt me met een moeilijke blik aan. "Ik denk dat het niet goed zit." Ik kijk hem aan met een medelijdende blik aan. "Komt vast wel goed, en anders dan weet je ook dat je geen mietje bent" Ik steek mijn tong voor de grap uit. Harry port me in mijn zij waardoor ik begin te lachen. Als Harry dan de verpleegster ziet die hem net ook hielp valt hij meteen stil. Ze komt voor ons staan en kijkt zonder emotie ons aan, waardoor ook niet echt af te lezen is wat er aan de hand is.

"Ik moet u helaas doorsturen naar de gipskamer. Uw heeft twee botjes in uw voet gebroken en met gips moet het op te lossen zijn. Beterschap" Ze legt nog even uit hoe we moeten lopen en dan moeten we weer een lange weg gaan voor de gipskamer.

Eenmaal bij de gipskamer aangekomen zitten we weer te wachten. "Wat zijn wij nu dan?" Hoor ik Harry zacht vragen. "Ik weet het echt niet, je hebt me echt gebroken Harry" Ik zie hem teleurgesteld naar beneden kijken. Bijna direct wordt Harry weer naar binnen geroepen en gaat hij meteen op het bed zitten zodat hij snel klaar is.

"Ik wil het wel proberen Harry, maar we moeten dan weer vanaf begin af aan. Alsof het nooit wat is geweest"