Letters || H. S.

Part 15.

💎p.o.v. Gwenn💎

Ik voel me zo dom. Ik heb gewoon nooit door gehad dat het Harry kon zijn. Het was zo duidelijk, maar toch was ik zo'n sukkel die het niet door had. Zijn naam, de bruine krullen, de tatoeages die hij heeft, ik blijf het allemaal herhalen en voel me steeds dommer worden. Het was zo duidelijk maar ik heb het gewoon niet bedacht. Geen seconde was het in m'n hoofd gekomen dat het misschien Harry was. Geen seconde dat ik überhaupt heb gedacht aan de naam 'Harry' bij H. terwijl het zo'n voorspelbare naam is. Ik dacht gewoon te moeilijk.

Door pure stress in mijn hoofd heb ik niet eens doorgehad wat ik deed. Ik ben met mijn rug tegen mijn bed aan gaan zitten, knieën opgetrokken tegen me aan en mijn hoofd in m'n handen. Huilend.

Ik weet eigenlijk niet waarom ik moet huilen, het is een soort natuurlijke reactie of zoiets dergelijks. Ik wil helemaal niet huilen. Ik weet ook niet wat ik wel wil.

Ik weet echt niet wat ik met mezelf aan moet. Moet ik Harry juist bellen? alle contact verbreken? Hem slaan? Hem knuffelen? Alle gedachten die ik heb, hebben zo ook weer hun tegenovergestelde gedachte waardoor ik door de war raak.

Ik pak mijn telefoon en toets Niall's nummer in. Ik heb hem gewoon even nodig, want ik volg het niet meer, ik volg mijn eigen gedachtes gewoon niet meer en heb zijn advies even nodig.

'Met Niall... ' ik hoor zijn bekende stem door de telefoon galmen en begin spontaan weer te huilen. Ik weet niet wat het is waardoor ik steeds moet huilen, maar ik weet wel dat het me zwak laat voelen.

'He Niall' probeer ik zonder te huilen eruit te krijgen. Aan zijn reactie te horen meekt hij het wel.

'Gwenn? What's wrong girl?' Ik snik nog een keer en haal diep adem voordat ik begin met vertellen.

'Je weet toch wel die brieven?' Ik hoor een instemmend geluidje van Niall's kant komen. 'Het is Harry. Alles komt samen. Het is zo logisch en ik ben zo dom geweest dat ik het niet door heb gehad. Hij heeft zoveel hints gegeven en ik heb het allemaal niet gemerkt toen ik Harry ontmoette. Z'n haar. De tattoo's. Z'n naam. Alles klopt gewoon en ik was te blind om het te merken.' Toen ik al begon was ik weer aan het huilen. Het raakt me op een of andere manier, maar ik snap eigenlijk niet waarom.

'Hoe weet je zeker dat het Harry is?' Ik hoor aan de manier hoe Niall praat dat hij me rustig probeert te maken.

'Ik kreeg zonet een brief. Uit het niets. En daarin stond dat hij hoopte dat t schoolfeest leuk was en of het nu goed ging met Thomas. Maar ten eerste heb ik helemaal niets verteld over het schoolfeest en ten tweede kon hij ook helemaal niet weten wat er met Thomas gebeurt was of hij had erbij moeten zijn. En wie was er bij? Harry... ik ben zo dom' weer begin ik te huilen en geef mezelf mentaal een klap omdat ik moet gaan stoppen met huilen. Het is nergens voor nodig dus waarom zou ik steeds weer moeten huilen.

'Lieve schat waarom moet hierom je huilen?' Ik moet lichtjes lachen door de manier hoe Niall nu precies zegt wat ik de hele tijd al denk. Sommige mensen zouden t gemeen vinden om dat te zeggen in deze situatie. Ik niet. Ik heb liever lekker direct en misschien een beetje gemeen soms dan dat mensen het gaan denken of met een heel lul verhaal het proberen te vertellen, maar dat ze uiteindelijk nog niet veel verder komen.

'Dat weet ik zelf ook al niet' ik begin te lachen en ik hoor Niall ook lachen.

'Moet ik even naar je toekomen?' Ik knik maar besef me dan dat Niall dat niet kan zien. 'Graag' zeg ik dan maar en besef me dan hoe dankbaar ik moet zijn met zo'n vriend.

We zeggen elkaar gedag en ik heb de neiging om mijn telefoon hard tegen de muur aan te gooien maar leg hem snel aan de kant zodat ik het niet ga doen. Dat zou zonde zijn, en ik heb ook geen geld om een nieuwe te kopen.

Al snel hoor ik beneden dat de deur word opengemaakt en hoor Niall's stem door het huis galmen, snel gevolgd door voetstappen die op de trap klinken.

Als de deur opengaat en ik Niall daar zie staan begin ik spontaan weer te huilen. Ik loop naar hem toe en hij trekt me in een knuffel waarin ik merk dat hij zijn lach in probeert te houden.
Ik trek terug en begin dan tegelijk met Niall te lachen, want het slaat nergens op dat ik nu moet huilen.

"Ik ben een emotioneel wrak" zeg ik lachend, mijn tranen wegvegend. "Klopt" lacht Niall waardoor hij een stomp tegen zijn schouder aankrijgt. Hij kijkt me quasi beledigd aan waardoor ik begin te lachen en even later hij ook weer.

Het is fijn dat hij me even goed laat voelen. Het haalt m'n gedachten er even vanaf.

"Mag ik de brief eens lezen?" Hoor ik Niall vragen. Het duurt even voordat het aankomt maar knik dan en loop dan naar m'n bureau waar ik de brief heb laten liggen. Ik geef de brief aan Niall en ga dan weer in mn veilig en vertrouwde positie tegen het bed aan zitten.

Ik zie Niall geconcentreerd de brief lezen en af en toe zuchten.

"Hij verklapt zichzelf serieus. Hij deed elke keer zo z'n best om maar onbekend te blijven en om ervoor te zorgen dat jij niet weet wie hij is maar hij verraad zijn eigen identiteit nu gewoon." Ik zucht en knik als antwoord.

"Niall wat moet ik nu doen dan?" Ik zucht en kijk naar de brief als Niall hem aan me terug geeft. Nooit gedacht dat ik zoveel stress door zoiets zou krijgen. Ik weet sowieso niet hoe ik had gereageerd als ik er achter was gekomen wie het was.

"Ik ga wel even weg, ik heb je op kunnen vrolijken dus dat is fijn, en dan kan jij Harry even gaan bellen, want hij is je wel wat uitleg verschuldigd." Ik knik terwijl ik nog steeds naar de brief aan het kijken ben. De lucht die op de brief hangt ruikt ook wel een beetje naar Harry.

"Lieverd vertel je me maandag hoe t is gelopen?" Niall bied me zijn hand aan die ik aanneem waardoor ik even later sta.
"Ja doe ik. Of het moet zo fout gaan dat ik je weer bel maar ga er niet vanuit."

Niall spreid zijn armen waar ik snel induik en voel al snel een kus van Niall op mn hoofd. Het is fijn dat dit gewoon kan zonder achterliggende gedachten. Dat is een groot voordeel van het feit dat Niall gay is.

"Zou ik even mee naar beneden lopen?" Ook al zegt Niall vaak 'nee hoeft niet' toch blijf ik het doen. Het is gewoon beleefd naar mijn mening.

Ik loop met hem mee naar de deur en zwaai dan als hij op de fietst stapt. Als hij uit beeld is loop ik naar binnen. Pak ik wat te drinken en loop ik weer naar boven.

Zodra ik in mn kamer ben pak ik de brief weer. Ik lees hem weer door en zucht dan. Eigenlijk moet ik hem wel echt bellen.

Ik pak mijn telefoon en type zijn naam in. Toch duurt het even voordat ik op het bel-icoontje druk. Iets in me twijfelt namelijk nog, ik wil namelijk helemaal niet dat het fout gaat. Ik wil zijn reden horen en het dan eigenlijk vergeten, ook al weet ik dat het niet zo makkelijk gaat als dat ik nu in mijn hoofd heb.

Ik druk op het bel-icoontje en hoor hem drie keer overgaan voor ik de prachtige zware stem hoor waar ik voor ben gevallen.
"Met Harry Styles"