Letters || H. S.

Part 33.

💎p.o.v. Gwenn💎

Ik kijk naar het bel icoontje dat op het computerscherm verschijnt. Ik ben een beetje nerveus moet ik bekennen. Het moet vast een lief meisje zijn, Harry's gezin nu een beetje kennende, maar toch wil ik wel dat ze me aardig vind en dat ze me net zo hartelijk ontvangt als Harry's moeder deed.

Ik zie hoe het bel icoon verdwijnt en zie dan mezelf en Harry in beeld. Nog geen beeld van zijn zus, maar dat is na een paar seconden al veranderd.

Ik zie een meisje in beeld met blond haar, waarvan je kan zien dat het geblondeerd is maar wat haar wel goed staat. Ze ziet er uit als een mooie vrouw. Een sterke vrouw.

'Heeii Harryyy' hoor ik haar met een vrolijke stem zeggen. Harry glimlacht naar haar en zie dan hoe haar blik naar mij wordt gericht.
'Heeii ik ben Gemma. De zus van Harry zoals je misschien al gehoord had' ze glimlacht lief naar me waardoor ik me al langzamer op mijn gemak begin te voelen.
'Heey ik ben Gwenn. De vriendin van Harry zoals je misschien al gehoord had' grap ik met precies hetzelfde wat zij net zei. Ik begin te grinniken en hoor haar aan de andere kant van de lijn ook lachen. Dat scheelt dat ze mijn humor kan waarderen.
'Ik had zoiets vernomen inderdaad' lacht ze waardoor ik ook begin te lachen. Ik voel Harry's hand op mijn heup verschijnen waardoor ik naar hem opkijk. Ik zie hem glimlachend naar me kijken waardoor ik automatisch ook begin te glimlachen naar hem.

'En gem hoe is het in Argentinië?' Hoor ik Harry dan aan Gemma vragen. Het is fijn dat ik niet steeds met haar hoeft te praten. Daardoor kan er tussen ons ook geen ongemakkelijke stilte of dergelijk vallen.

Ik luister naar hoe Gemma verteld over Argentinië. Ze doet echt goeie dingen en ik heb echt respect voor het feit dat ze zulke mooie dingen doet en daardoor andere voor zichzelf plaats. Ze helpt mensen maar woont ook bij hun, ze zet haar eigen voorkeuren, luxe, wensen hoe je het ook wilt noemen achter de behoefte om deze mensen het leven te gunnen zoals iedereen zou moeten kunnen leven.

Ik sta op wat een vragende blik van Harry oplevert. "Ik ga even drinken pakken" Hij knikt en ik loop naar de keuken waar ik twee glazen pak en dan in de koelkast kijk. Ik denk even na over wat Harry zou willen en pak dan maar cola. Cola is altijd goed dus is dat ook een veilige oplossing.

Ik loop weer terug naar de woonkamer waar Harry zit en zet het glas naast de computer.
Ik voel een kusje op mijn wang en kijk naar Harry op.

Ik hoor een lichte 'awh' vanaf de computer komen waardoor ik begin te lachen. Ik richt me weer op Gemma en hoor ook naast me Harry lachen.

'Dus Gwenn. Vertel eens wat over jezelf' ik denk even na en vertel Gemma dan hoe mijn leven een beetje in elkaar zit. Wat eigenlijk niet meer is dan eten, slapen, muziek luisteren, series en Harry. Hoe dom dat misschien ook klinkt maar dat zijn dagelijkse dingen die in mijn leven spelen.

Ik hoor haar een geluidje mompelen en glimlach dan. Als ik dan in beeld ineens een huilende vrouw zie komen schrik ik best wel. Ook aan Gemma's reactie te zien had zij dit ook niet verwacht.

Ik hoor hoe de vrouw tegen haar praten. Ze is zo emotioneel dat je kan horen dat ze moeite heeft met uit haar woorden komen. Ik kijk een beetje in paniek naar Harry die me in zijn armen neemt. Ik wil die vrouw troosten, zeggen dat wat er ook aan de hand is dat het goed komt. Maar het kan niet en dat voelt verschrikkelijk, ze zit in een ander land, spreekt een andere taal en zou nooit haar verhaal kwijt geven aan iemand die ze niet kent.

"Wat is er aan de hand?" Fluister ik naar Harry maar hij haalt zijn schouders op. Ik kijk naar het scherm waar ik zie hoe Gemma probeert de vrouw rustig te krijgen maar het lukt niet. Ze huilt zo hard en het breekt mijn hart.

Ik voel de tranen in mijn ogen opkomen en voel heel langzaam de tranen over mijn wangen lopen. Het is raar dat ik zo geraakt ben door een vrouw die ik niet ken en niet eens weet wat er aan de hand is, maar aan de manier hoe ze huilt kan je al weten dat het niet goed zit.

Als even later de vrouw wat rustiger is hoor ik Gemma wat tegen de vrouw zeggen waarna ik de vrouw zie knikken en uit de kamer zie lopen.

'Wat is er gebeurd' hoor ik Harry vragen. Ik zie hoe Gemma een traan wegveegt en dan naar ons opkijkt. 'Haar zoon is zojuist aangereden en was opslag dood. Ze heeft het allemaal zien gebeuren maar was niet snel genoeg om haar zoon weg te trekken. Sorry jongens maar ik moet echt gaan' Harry en ik knikken allebei en zeggen haar snel gedag voordat we ons gesprek afsluiten.

"Nooit verwacht dat ik zo emotioneel kon worden van een vrouw die ik niet ken en het verhaal niet eens van weet" zeg ik zachtjes, een beetje bang om de stilte te verbreken. De stilte was namelijk wel fijn, het brengt je onbewust tot rust.

"Ik weet het" hoor ik Harry ook fluisterend zeggen, waarschijnlijk om dezelfde reden als ik.

"Ik zou echt niet weten wat ik zou doen als dat bij mijn kind zou gebeuren. Ik zou mezelf zo schuldig voelen dat ik net te laat zou zijn. Ik zou mezelf nooit vergeven dat ik niet met iets eerder was."

"Ik ook niet maar soms kan je niet meer doen dan wat je al deed" Harry trekt me tegen zich aan waarna de stilte het van ons overneemt. Het is geen ongemakkelijke stilte. Het is fijn. Er hoeft niet altijd gesproken te worden voor een fijn gevoel, stilte kan dat net zo goed doen.