Letters || H. S.

Part 41.

💎p.o.v. Gwenn💎

Ik kijk hoopvol naar Thomas als hij weer binnen komt. Hij glimlacht naar me waardoor ik weet dat het goed zit.

"Je had gelijk" zegt hij terwijl hij zijn jas ophangt. Ik begin te lachen en gooi mijn handen in de lucht. "Tuurlijk had ik gelijk. Ik heb altijd gelijk" ik begin te lachen en hoor Harry naast me ook lachen.

"Dat denk je ja" lacht hij waardoor hij een speels tikje tegen zijn hoofd krijgt.

Thomas ploft naast ons op de bank en zucht diep. "Vrouwen zijn echt ondragelijk als ze ongesteld zijn. Het duurde 5 minuten voordat ze eindelijk die chocola aan nam en toen begon ze te huilen. Ik snap er niets van" ik hoor Harry lachen en besef me dat het een best goeie beschrijving van ongesteldheid is. Emoties vliegen letterlijk alle kanten op.

"Weetje Thomas" begint Harry "we zullen ze ook nooit snappen. Of het nou over ongesteld zijn gaat of in het algemeen. Vrouwen zijn wonderbaarlijke wezens" allebei beginnen ze te lachen.

"Met mannen net zo hoor" ik begin te lachen, maar ontvang een boze blik van zowel Thomas als Harry. "Wat? Jullie mogen vrouwen wel afzeiken maar zodra het over mannen gaat mag er niets gezegd worden?" Ik begin te lachen en al snel volgen Thomas en Harry.

Mijn moeder komt met een fronsende blik binnen lopen waardoor ik harder begin te lachen. "Grappig?" Vraagt ze droog en ik knik als antwoord. Ze haalt haar schouders op en loopt dan weg.

Zo'n familie momentje met Thomas en Harry voelt goed. Ik vind het echt heel fijn dat Thomas het zo goed met Harry kan vinden, en natuurlijk andersom.

Ik krijg een berichtje op mijn telefoon wat mijn aandacht trekt. Het is Niall. Ik negeer het, maar mijn telefoon blijft maar trillen van de berichtjes. Niall is zo'n persoon die een verhaal in 50 berichtjes verteld in plaats van 1 lange.

Harry en Thomas zijn in gesprek geraak over sport of dergelijk waardoor ik even op Niall kan antwoorden.

'Heei Gwenn.
Ik zat zo te denken.
Waarom moeten wij nu al gaan kiezen wat voor opleiding we hierna willen.
Ik bedoel, ik ben 17.
Ik ben nog jong. Ik weet niet wat ik wil doen de rest van mijn leven.
Het strest me een beetje'

Ik laat de berichtjes snel even aan Harry lezen en hij begint te grinniken. 'Drama queen' vormt hij met zijn mond waardoor ik begin te lachen. Harry richt zijn aandacht weer op Thomas waardoor ik me weer op mijn telefoon richt.

'No stress schat.
Alles komt goed, we komen er wel uit.
Ik ga jou helpen tot je je perfecte vervolg opleiding hebt gevonden.
We zijn jong maar we kunnen nog altijd genieten van het leven. Het is niet dat je hierna niet meer een leven hebt.
Het komt echt allemaal goed'

Ik zie voor me hoe Niall deze berichtjes leest. Waarschijnlijk op zijn bed, naast hem een kop koffie, muziek in zijn oren en langzaam huilend meezingen omdat hij zich een beetje verdrietig voelt.

Niall haat volwassen worden, verjaardagen en alles wat met ouder worden te maken heeft. Tenminste hij haat het misschien niet maar hij wil het zo lang mogelijk uitstellen. Ik ben in dat opzicht totaal het tegenovergestelde van Niall.

Ik kan niet wachten tot ik kan gaan studeren en verder kan gaan studeren. Ik wil geschiedenis gaan studeren zodat ik daar later les in kan gaan geven. Ik wil beginnen met werken. Ik wil zodra ik er klaar voor ben op mezelf wonen. Ik wil mijn huisje, boompje, beestje en ik kan niet wachten tot ik dat heb.

Ik heb altijd mijn dromen voor een tijd. En als die tijd aanbreekt komen er weer nieuwe, dat is in mijn mening het mooie van opgroeien. Je maakt de dingen mee waarvan je als klein meisje droomde. Je doet de dingen waar je als klein meisje om giechelde. Al dat soort dingen

Ik snap dat het ook confronterend is dat je ouder wordt, want je krijgt je verplichtingen en er worden dingen van je verwacht. Maar je kan ook de dingen doen die je altijd wilde doen, maar die niet konden of niet mochten.

Je kan laten zien dat je de wereld aankan en dat je voor jezelf kan zorgen, ik wil laten zien dat ik niet meer dat kleine meisje ben maar dat ik voor mezelf kan zorgen, maar zover ben ik nog niet. Daarom heb ik totaal geen stres voor het volwassen worden, als je alleen maar stres daarvan krijgt dan geniet je niet meer en als er iets is wat ik nooit wil loslaten is het, het feit van het kunnen genieten van alles om je heen.

"Joehoe Gwenn?" Ik word uit mijn gedachten gehaald door Thomas. "Sorry ik was helemaal in mijn gedachten, wat is er?" Ik zie hem een beetje lachend naar Harry kijken. Ik leun wat meer naar hem toe en hij legt zijn arm om me heen.

"Er is niets, je was alleen zo voor je aan het uit staren dat het een beetje eng begon te worden" ik begon te lachen en kan me voorstellen hoe het eruit heeft gezien.

"Waar dacht je aan?" Vraagt Harry zachtjes. Ik denk dat Thomas het helemaal niet heeft gehoord aangezien hij opstaat en wegloopt.

"Niall had het erover dat hij het zo verschrikkelijk vind om volwassen te worden en toen dacht ik eraan hoe ik dat juist geweldig vind. Hoe ik ervan hou om mijn dromen die ik als klein meisje had waar te kunnen maken." Ik zie Harry met een liefdevolle glimlach naar me kijken.

"Als je zo praat word ik alleen nog maar verliefder op je. Dan zie ik weer in wat voor zelfstandige sterke vrouw je bent" ik begin te blozen en geef hem een klein kusje.

"Je bent en blijft mijn zelfstandige sterke vrouw, wat er ook gebeurt. Ik ga voor je vechten, ik ga voor ons vechten" ik weet niet waar het vandaan kwam dat hij het zei maar ik vind het fijn dat hij zo zijn liefde aan me uit.

"Ik ga precies hetzelfde doen" fluister ik zachtjes aan hem. Samen zijn we een sterk kopel, eentje die bijna niet te breken is of er moet iets heel geks gebeuren. Ik denk dat ik gewoon mijn soulmate bij Harry heb gevonden en ik mag van geluk spreken dat ik dat al op zo'n jonge leeftijd heb gevonden.