Letters || H. S.

Part 18.

💎p.o.v. Gwenn💎

Als ik langzaam mijn ogen weer open heb ik meteen door dat er iets mist. Of eerder gezegd, iemand. Ik draai mijn hoofd om naast me te kijken en zie inderdaad zoals ik al had verwacht dat Harry daar niet ligt. Ik raak lichtelijk in paniek dat hij me niet nu al in de steek laat of niet meer terugkomt na gisteren.

Het was eigenlijk niet iets wat ik normaal gesproken zou doen, na nog geen half uur hadden we al voorspel, dat is niet iets wat naar mijn mening echt normaal is. Ik heb er geen spijt van of zoiets dergelijks, ik zou het alleen de volgende keer niet weer zo doen.

Ik ga recht overeind zitten en voel langzaam de tranen in mijn ogen zich verzamelen. Hij zou toch niet echt weg zijn gegaan? Ik kijk om me heen om te kijken of er misschien iets van een briefje ligt, maar ook dat ligt er niet. De tranen beginnen langzaam over mijn wangen te lopen en als laatste hoop kijk ik of ik op mijn telefoon niet misschien een berichtje van Harry heb. Maar ook daar zie ik geen berichtjes van Harry, alleen maar van Niall die vraagt hoe het is afgelopen.

Ik kan me niet meer inhouden en alle tranen lopen over mijn wangen, heb ik me nou echt gewoon laten gebruiken door iemand. Hij was zo serieus gisteren toen hij voor de deur stond, maar blijkbaar was het allemaal niet zo. Hoe kon ik zo dom zijn om hem meteen te vertrouwen.

Langzaam hoor ik de deur van mijn kamer opengaan en ik verberg mijn betraande gezicht in mijn deken. Ik hoor de voetstappen dichterbij komen. Ik probeer mijn gesnik te verbergen zodat de persoon het niet door heeft maar het lukt me gewoon niet. Ik hoor dat iets neergezet wordt en even later voel ik de lichaamswarmte van de persoon rondom me.

"Waarom huil je liefje?" ik hoor aan de zware stem dat het Harry is. Ik kom onder de dekens vandaan om te kijken of het hem echt is en als ik zijn mooie bruine krullen zie en zijn prachtige groene ogen weet ik zeker dat hij het is. Ik knuffel me tegen hem aan en voel hoe Harry mijn tranen wegveegt.

"Ik...ik dacht dat je weg was" Ik snik nog een paar keer na en voel dan hoe mijn tranen stoppen. Ik ben opgelucht dat mijn gedachten niet kloppen en dat Harry hier nog gewoon is.

"Hoezo dacht je dat liefje?" mijn gezicht zit verstopt tegen zijn borst aan maar Harry plaatst zijn wijs- en middelvinger onder mijn kin en duwt langzaam omhoog zodat ik hem wel aan moet kijken.

"Weet ik niet...ik werd gewoon wakker zonder je naast me en zag geen briefje of berichtje en ging automatisch eigenlijk van het ergste uit" ik slik, nu ik dit zo zeg bedenk ik me eigenlijk pas dat het best hopeloos kan overkomen. Ik denk dat Harry het niet zo opvat, maar toch kan ik het wel begrijpen als hij het zo opvat.

"Je weet dat ik niet ben zoals de jongens van deze tijd he?" Hij drukt een klein kusje op mijn lippen en ik knik. "I know, ik raakte gewoon in paniek of zo" Harry glimlacht lief naar me waardoor ik automatisch terug glimlach.

"Ik had een ontbijtje voor je gemaakt, je moeder heeft me wel een beetje geholpen met wat waar ligt" Langzaam worden z'n wangetjes een beetje rood waardoor er een grote glimlach op mijn gezicht verschijnt. Hij is zo cute als hij zo doet. Ik geef hem een klein kusje en bedank hem. Dat was hij dus aan het doen waardoor hij niet naast me lag.

"echt lief van je" ik pak het bord van hem aan. Hij heeft overal aan gedacht, een eitje, sinaasappelsap, bagels, croissantje, noem maar op.

"Wat zei mijn moeder toen ze je zag?" Ik neem een slokje van mijn sinaasappelsap en kijk hoe Harry een beetje ongemakkelijk in zijn nek begint te wrijven waardoor ik grinnik. "Ze uhm...ze vroeg hoe er ineens een wilde Harry in haar huis rondliep zonder shirt, en toen legde ik haar dus uit dat ik je gister had gevraagd mijn vriendin te zijn en dat je we toen op je kamer zijn gaan praten en je op mijn schoot in slaap was gevallen en ik je niet wakker wilde maken en toen uiteindelijk ook in slaap gevallen was" Ik moet lachen door zijn verhaal, ik kan al bijna voor me zien dat hij rood zou worden en snel met een ander verhaal moest opkomen, want hij zou niet kunnen vertellen wat we gisteren nou echt hadden gedaan.

"En toen zei ze?" Harry begint meteen te lachen als ik mijn vraag stel waardoor ik al weet dat er iets raars gaat komen, mijn moeder kennende. "Ze zei, zolang je haar laat slapen is zij tevreden maar laat me alsjeblieft nooit meer zo schrikken. Ik had je bijna geslagen met een honkbal knuppel maar je had geluk dat ik je herkende door je bruine krullen." Ik verslik me in mijn drinken door het lachen. Harry klopt op mijn rug en ik begin heel hard te lachen.

Het is iets wat echt waar is. Je moet mij niet wakker maken als ik eenmaal slaap, maar je moet ook niet onverwachts zonder dat mijn moeder het weet dat iemand er is beneden zijn. Niall heeft daardoor al een keer een honkbalknuppel tegen zijn hoofd gekregen.

"Dankje voor het ontbijtje" Lach ik naar hem. "Je hebt je leven op het spel gezet ervoor" Ik steek mijn tong naar hem uit en hij begint ook te lachen.

"Maar uhm... vond je het gister fijn?" Ik verslik me door de onverwachte vraag van Harry. Ik knik en eet mijn mond leeg voordat ik hem antwoord geef. "Ik zou het alleen normaal niet zo snel doen." Ik zie hem vragend kijken waardoor ik weer verder praat. "Nou we hadden nog maar net en uhm, even later lag ik al naakt voor je. Das niet echt iets wat ik normaal doe"

"Heb je er spijt van?" Ik schud mijn hoofd en zie een soort opluchting bij Harry. "Nee geen spijt, ik zou het de volgende keer alleen niet zo doen" Ik zie hem als antwoord knikken en een hap van z'n croissantje nemen. "Snap ik" Zegt hij als hij zijn mond leeg heeft. Ik knuffel me tegen hem aan en zie hoe hij het bord wegzet en dan gaat liggen. Ik leg mijn hoofd op zijn borst en geniet van de rust die nu plaats vind.

Het is fijn dat ook zo, zonder iets te zeggen of te doen, we kunnen genieten van elkaars gezelschap en gewoon rustig aan kunnen doen. Je hoeft niet altijd te praten en het is fijn dat hij dat ook door heeft, tenminste ik denk dat hij dat door heeft.