Letters || H. S.

Part 23.

💎p.o.v. Gwenn💎

Ik ga langzaam rechtop zitten en klein dan naar Harry die vredig ligt te slapen. Hij is zo mooi dat mijn hart er gewoon pijn van doet. Ik kijk met een grote glimlach naar hem en volg met mijn vinger de vormen van zijn gezicht. Hij heeft zo'n grof gezicht maar tegelijkertijd straalt het zachtheid uit. Het is alsof hij een soort combinatie is van hard en zacht.

Ik volg langzaam de vorm van zijn lippen en voel dan ineens zijn lippen een kusje op mijn vinger drukken. Ik begin te grinniken en verplaats mijn hand naar zijn haar waar ik langzaam in begin te kriebelen. Er ontstaat een glimlach op zijn gezicht en ik zie hoe hij zijn lichaam verplaatst.

Ik leun tegen de muur aan en Harry lag gewoon op mijn bed tegen me aan, maar nu ligt hij half op me met zijn bovenlichaam zodat ik goed bij zijn haar kan kriebelen. Zijn armen klemmen zich rondom mijn heupen en ik kan de glimlach die steeds groter wordt er gewoon niet afkrijgen.

"Lieverd kom je eten??" Hoor ik ineens van beneden komen. Ik kijk op de klok en zie dat het 17:34 aangeeft waardoor ik zucht. Ik hoor Harry diep zuchten en zie hoe zijn ogen langzaam open gaan. Meteen is er een grote glimlach op zijn gezicht waardoor ik automatisch ook begin te glimlachen.

Ik geef hem een klein kusje waarna hij rechtop gaat zitten "we gaan eten" meld ik Harry en ik zie hem knikken. "Ik hoorde het" hij staat langzaam op gevolgd door mij. "Weet je moeder trouwens wel dat ik mee-eet?" Ik knik als antwoord. "Ik had haar een berichtje gestuurd toen je in slaap was gevallen, ik wilde je niet wakker maken. Je lag zo lief" Ik sta recht voor Harry en nu is goed te merken hoeveel lengteverschil tussen ons zit. Het is wel grappig want ik ben echt best wel klein en Harry is juist best wel groot.

Ik ga op mijn tenen staan en geef hem een kusje. Ik loop voor hem uit naar beneden en zie daar dan iedereen al aan tafel zitten. Ik geef allebei mijn ouders snel een kus en ga dan naast Harry aan tafel zitten.

We eten simpele macaroni, maar Harry lijkt het echt heerlijk te vinden. Normaal is hij nooit zo stil maar er komt nu geen woord uit hem en het is niet omdat hij verlegen is of zo want hij kent mijn ouders al.

Er word niet veel gepraat tijdens het eten, maar het is wel fijn. Het is namelijk niet zo dat we stil zijn omdat er een ongemakkelijke sfeer hangt maar puur omdat iedereen zo ook kan genieten, van het eten en van elkaar. Het voelt gewoon goed, het hoeft niet altijd speciaal te zijn. Er hoeft niet altijd gepraat te worden, alles wat nodig is is de aanwezigheid van deze mensen om me heen en ik ben al gelukkig.

Ik kan net zo gelukkig worden van het gezelschap van de mensen om me heen als andere mensen misschien kunnen worden van cadeau's. Ik ben niet een meisje die je weer blij kan maken met een duur cadeau, als je mij alleen maar laat zien dat je om me geeft en blij wordt in van mijn gezelschap is dat genoeg voor mij. En dat klinkt heel cliché en misschien als iets dat elk meisje zou zeggen die eigenlijk smeekt om een duur cadeau, maar bij mij is dat echt het laatste zou willen. Ook al geef je me een brief, waar zo'n iemand niet naar zou omkijken, zou ik daar blijer van worden dan van een dure ketting of zoiets dergelijks.

Als ik klaar ben met het eten zie ik dat ik als eerste klaar ben. Ik drink nog even rustig mijn drinken op en kijk dan naar de mensen om me heen, iedereen lijkt vrede te hebben met de rust die er hangt.

Ik leg mijn hand op tafel en voel na een tijdje Harry's hand die van mij vast pakken. Ik kijk naar hem en geef hem een liefdevolle glimlach. Hij glimlacht terug en meer is er niet nodig. Soms kunnen blikken meer zeggen dan duizend woorden.

Als iedereen klaar is met eten help ik mijn moeder met de afwas terwijl ik Harry met Thomas hoor praten over een spelletje of zoiets.

"Je vindt hem echt leuk he?" Hoor ik mijn moeder vragen als ik net het eerste bord wil afdrogen. "Ja" zeg ik zachtjes en ik voel hoe ik kleine blosjes op mijn wangen krijg. "Hij is een goeie jongen. Je mag echt van geluk spreken" ik kijk haar dankbaar aan en mompel een kleine 'dat weet ik' in mezelf.

Ik weet namelijk dat ik ook echt van geluk mag spreken. Hij is zo lief, zo mooi, zo ruw en tegelijkertijd zo zacht dat ieder meisje wel voor hem zou kunnen vallen. Hij zou bijna elk meisje uit de wereld kunnen krijgen. Elk meisje, maar toch kiest hij voor mij. Het meest simpele meisje, eigenlijk niets speciaals aan mij. Niets wat naar boven springt waardoor ik anders ben dan al die andere miljoenen meisjes, maar toch, toch kiest hij voor mij.

Ik snap er helemaal niets van maar dat is iets wat ik aan hem over moet laten. Het is namelijk iets wat ik zelf misschien nooit in zou zien. Net zoals hij nooit in zou zien hoe perfect hij is voor mij. Hoe zijn grote handen perfect mijn kleine handen warm kunnen houden. Hoe zijn grote grove gezicht het tegenovergestelde van mijn zachte gezicht is. Hoe hij mijn beste en slechtste kant naar boven kan halen. Het is net alsof ik nu al mijn partner voor life heb gevonden. Alsof alles op zijn plaats valt. Dat het universum al had besloten dat wij twee gemaakt zijn. Alsof we alle geluk van de wereld al gegund zijn op zo'n jonge leeftijd.

Ik kijk achterom mijn schouder naar Harry die daar met Thomas aan het stoeien is. Ja ik kan echt van geluk spreken.

💎💎💎
Heeii mensen. Ik wilde jullie even zo een berichtje sturen, want ik ben jullie zoooo zoooo dankbaar. Dit boek heeft nu al iets meer dan duizend reads en misschien is dat niet zo speciaal maar voor mij wel.

Ik heb nog nooit zo snel met een boek duizend reads gehad en ik ben dan nu ook zo trots op mezelf. Ik hou zelf ook echt van dit boek en hoop dat jullie het ook leuk (blijven) vinden.

Ik hou van jullie en nogmaals zooo erg bedankt❤❤