Mas Bagay Tayo (JulNiel completed)

MBT 2

Pinili kong dumaan sa mas tago at liko likong daan ng eskinita sa likod ng paaralan ng West High. At kahit gustuhin ko man huwag dumaan sa kalsada dahil sa walang kwentang dahilan ay doon pa rin ako tumuloy. No choice.

" Shit! Yung papel! Nakakainis! "

Naihalamos ko ang kamay sa mukha ko ng inilipad sa gitna ng kalsada ang hawak kong papel. Hindi basta basta nakalagay doon. Kailangan kong kunin yun!

" Tsk. Bahala na nga! " Wala na akong nagawa kung hindi ibuwis ang buhay ko papunta sa gitna ng kalsada.

Once, I lose it. I won't ever forgive myself. That stupid piece of paper is not simply a scratch paper, it values my life.

Tatawid na sana ako pabalik matapos kong pulutin ang papel nang lumitaw ang mabilis na tumatakbong kotse sa direksyon ko. Hindi ko maigalaw ang paa ko na para bagang sementado ito sa gitna. Naestatwa ako at hinayaan ang sarili sa ganoong posisyon. Wala akong magawa. I think my journey ends up here.

I can't ask for help. I'm on a horrid shock. I don't think someone would sacrifice his life to save me out of this.

"Juliaaa! Tabiii! " Para akong tuod na nanigas sa gitna ng kalsada. Wala akong sapat na lakas para makapag isip ng matino.

Bumangon ako mula sa pagkakatapon ko sa tabi ng kalsada. Hindi agad ako nakatayo ng maayos, salamat sa pag alalay ng bakod sa likod ko. Hinayaan ko ang misteryosong lalaki upang makapagrecover sa nangyari. Or should I say I am the one who should recover.

Pinagpagan ko ang palda kong nadumihan at inilagay sa tainga ang gulo gulo kong buhok. Pinulot ko ang tumilapong bag ko sa lupa.

Hindi nagsasalita ang lalaki kaya nagpasya na akong umuna. Kinagat ko ang labi ko bago tumikhim.

" Salamat " Iyon lang ang salitang tanging naglalaro sa isipan ko para sabihin. Huminga ang lalaki ng malalim sa madilim na parte ng kalsada.

Hindi ko na rin namalayan ang mabilis na pagdilim ng kaulapan dahil sa mga nangyari.

" O-okay... Ayos ka lang ba? Wala bang masakit sayo? " Untag niyang nagpaisip sa akin. May masakit nga ba sa akin? May natamaan ba sa'kin?

I must not say this but I'm relieve by his mellow fascinating voice. I would be more relieve if he gonna introduce himself. This is more insane, than I could think.

" W-wala... Okay na ako. Salamat ulit. " Mahinahon kong sabi ng mapagtanto ko ang sagot. Wala akong nararamdamang masakit ngayon sa akin dahil sa pagliligtas niya. Gusto ko siyang pasalamatan ng paulit ulit at yakapin ng mahigpit sa kabayanihang ginawa niya. I am still alive after all.

Hindi pa rin siya umaalis sa puwesto niya kaya nagtaka ako at tila may kung anong natural na pakiramdam ang tumutukso sa akin upang kilalanin siya. Oh, no. This can't be true, Julia. He only saves you for Pete's sake nothing else involved. Pinilit ko iyong itatak sa utak ko. He's not a night shining armor to be called.

" Kung may mas masakit sayo, I can bring you to the doctor! Just tell me! " Nataranta siya at agad sinisiyasat ang lahat sa akin. Ano ba yan okay na sana ang momentum, e!

I never let someone holds nor touches me like exactly what he is doing right now. He's nasty but naive.

" What a joke? Hindi ba obvious? Of course, Im fine. Buhay ako, hindi pa ba sapat yun! " I burst out to be back on my natural character.

Nagulat siya sa biglang pag iba ng tono ng pananalita ko. Natigilan siya at agad humakbang upang bumalik sa dati niyang pwesto. That is where you should be, a little more space from me.

Mariin ko siyang tinitigan nang maramdaman ko ang unti-unting pag-init ng pakiramdam ko. What's this?

"Uh. I see!" He answers shortly the moment he recovers.