Miss Wanna Be Superstar

Epilogue

Elle's POV:
"Chronic leukemia? That's bullshit!" Narinig ko ang tawanan ng mga tao na nakikinig sakin and I felt proud. "Sabi sakin ng mga doctor, I wouldn't last a month. And here I am, standing in front of you for a whole damn year, still alive."

Narinig ko na naman ang tawanan at nangingibabaw pa ang kay Louise, "But let's cut the jokes off, it was a miracle. I am a living miracle of God." Natahimik ang lahat at tinignan ko sila isa isa.

"And when everybody thought I'm going down? Then watch me rise up again. Because let me tell you this, I can be who I want to be because I have Him. I have God with me." Sabi ko at pumalakpak naman sila kaya ngumiti ako.

It's true... all I needed was faith and everything will be okay.

Naging headlines ako ng iba't ibang news at na-broadcast ang story ko, they were all inspired on how I change myself and got back. But the important thing here is we learned, we all did. It's okay to be lost along the way, but you gotta find your way back. 

"I am Elle Smith, and you'll still see me rock the world."

Because I am more than music and voice.
********
Rosita's POV:

Napatitig ako sa kawalan habang iniinom ang kape ko- "Huh?" Tanong ko sa sarili ko ng may nakita akong lalaking nakahiga sa pavement. Don't tell me na patay na sya?! Pati pala sa Europe uso ang ganito?

"Yohooo! Excuse me." Paggising ko sa kanya at sinipa ko pa ang isa nyang paa pero ayaw nya pa ding tumayo.

HALAAAA! BAKA PATAY NA NGA 'TO HUHU!

Dahan dahan akong lumuhod sa harapan nya at hinawakan ang dibdib, "Hoy, anong ginagawa mo?!" Napatayo agad ako at umupo naman ang lalaki-

"ROSITA?!"

"MIGUEL?!"

Tumayo na sya at pinagpagan ang pantalon nya, "Sorry, gumagawa kasi ako ng video about good samaritan pero nakatulog ako kasi kanina pa walang tumutulong sakin." Napangiti naman ako sa sinabi nya, ang bait talaga ng isang 'to.

"Kamusta ka na pala? Since when ka pa pumunta dito?" Tanong ko habang naglalakad kami papunta sa coffee shop na tinatambayan ko kanina. "For about two years, how about you?"

Tumingin ako sa langit at ngumiti, "Two years din, I wanted a fresh start." Sabi ko at tumingin naman sya sakin, so I shrug. "It's true, moving on was hard but when you love someone, you should know how to let go."

"Maybe they're not for us, right?"

"Yeah, maybe."

And we stayed like that for an hour.... until it turned into days.... then we started hanging out for years...

*********
Elle's POV:
Napahawak ako sa tyan ko at ang isang kamay ay sa bibig. Nakaalalay sakin si Silberyo na umiiyak at parang namatayanan na. Pinunasan ko ang bibig ko dahil baka may suka pang natira at binatukan sya. Napaka-OA!

"Will you stop it?!" Naiinis kong sagot habang pilit syang tinutulak palayo sakin pero pilit pa din syang bumabalik sa likudan ko.

"But whyyyyy, huhuhu."

"Hoy, naba-bading ka na ba?"

Nakasimangot syang yumakap sa likod ko at siniksik ang mukha nya sa leeg ko, "Ikaw kasi e, huhu."

Pinanood ko lang si Silberyo na magwala sa sahig at ako naman ay nakahawak lang sa tyan ko, hindi ba talaga sya titigil- "ANAK TOTOO BA, HUHUHUHU!" Napatingin naman ako sa kakapasok lang na sila Mama.

Kung makapasok sa bahay namin ni Silberyo, akala mo bahay din nila.

"ANAK BAKIT HINDI MO AGAD SINABI?!"

"ATE, ANG SAMA MO! HUHU."

"TIGNAN MO NA! TIGNAN MO NA! PATI SILA MAMA NAIIYAK."

Nakakairita sila ah, "E sa buntis nga ako e!"

*****************
THE END!