Zakkum Çiçeği ~BİTTİ~

~|21. BÖLÜM|~ : 'Umrumda bile değilsin.'

Öhömm... Şunu başta belirtmek istiyorum ki kesinlikle ama kesinlikle bölüm sonuyla ilgili teoriler ve olası mantık çerçevesi dahilinde olmayan yorumlarınıza bana sövmeme sınırı getiriyorum. Yaşanan olaylar tamamen kurgusal olup, GERÇEK kişi ve olaylarla hiçbir alakası yoktur. Yazar mesuliyet kabul etmemektedir.
İyi Okumalar...

🍂🍂🍂🍂🍂

Minderde uzanmış, sosyal medya hesabında geziniyordu Aliye. Keşfette karşısına çıkan bir gönderiyle gülümsedi.

"Nedir o?" dedi yanına uzanan Cihan.

İrkilerek kalkan Aliye ilk etrafına baktı gören olup olmadığını anlamak için. Yüreğinin atışı göğüs kafesinde kalmakla yetinmemiş, kulak zarına dayanmıştı koca bir delik açmak için.

"Herkes odasında," dedi Aliye'nin çekingen hâline gülümseyen Cihan.

"Olsun uzanma öyle...
dibime," diye kızdı Aliye az ötesine otururken.

Aliye'yi tutup yanına çekti Cihan tekrar uzanması için.

"Cihan!" diye çıkıştı Aliye ise gülmemek için dudaklarını ısırırken.

"Neye güldün? Yanımdayken söyle."

Telefonu aralarına koyarak son izlediği videoyu açtı Aliye.

"Bebek bu," dedi Cihan şaşırarak.

"Evet, bebek."

"Nesine güldün?"

Videoyu ikinci izleyişinde de gülümseyen Aliye, Cihan için üçüncü kez de açtı.

"Bak bak ellere bak. Cihan?"

Gözü Aliye'nin gülen yüzüne dalmış olan Cihan cevap vermekte birkaç saniye gecikti.

"Zehra ablanın bebekleri de böyle mi olur?"

"Daha da güzel olurlar."

"Ya... ciddi misin?"

Gülümsedi Cihan. Ablası günlük yazmayı okudukları yerden birkaç uzun sayfa sonra bırakmıştı. Yazdığı yere kadarında da ise gerçekleri yazmasını bekledikleri hâlde günlük tarzı yazmaya devam etmişti. Pişmanlık ve hatalarından yakınmış, sevgi ve özlemini yaşamıştı satırlarca.

Doğrulup arkasındaki duvara yasladı sırtını Cihan. Ablası Cenk'i gerçekten seviyordu. Yazdıklarında bunu hissettirmişti. Kayınvalidesinin baskıları altında zaten öfkeli olan karakterinin durdurulamaz nefretinden korksa da seviyordu. Eniştesinin gözlerinde de görmüştü karşılığını.

Fakat yine de Cenk'in boğazına yapışmak istiyordu. Nefessiz kalana dek parmaklarının arasında sıkmak, bedenini kemik üzerinde et kalmayana dek yakmak istiyordu. Ama ablasını yarım bırakmazdı.

Aliye'nin dediği gibi yapmaya devam edecekti. Günlüğü bitirdiğinde aldığı yere koymuştu. Bilmiyormuş gibi davranacaktı. Onu gizlice koruyacaktı. Sakladıklarının ardına düşmeyecek, bundan sonra acı çekmesine müsaade etmeyecekti.

"Sence ne zaman söyleyecek?"

"Neyi?" dedi daldığı düşüncelerinden sıyrılan Cihan.

"Hamile olduğunu."

"Cinsiyetlerini öğrendiğinde."

Gözlerinini istemsizce devirdi Aliye. "Onu biz de biliyoruz. Ne zaman öğrenir cinsiyetlerini?"

"Sence bu sorunun cevabını verebilecek miyim?"

Oflayarak kalktı Aliye ayağa. "Hiç konuşulmuyorsun Cihan!" diyip çıkmaya yeltendi.