Zakkum Çiçeği ~BİTTİ~

~|7.BÖLÜM|~ : 'Kimse Benden Özür Dilemez.'

"Ne buldun?"

Karısının meraklı gözlerine tebessümle bakan Davut, telefonunu çıkardı cebinden. Benan'ın açık bekleyen avucuna koyacakken son anda vazgeçmişti.

"Önce sen söyle. Neden babanın evinden başlamamı istedin?"

Uyuduğunu bildiği halde oğlunun beşiğini sallamaya başladı Benan.

"Ne bileyim. Babam bana hep gizemli gelmiştir. Bu ailede bir gizem varsa başı o çekiyordur diye düşündüm."

Karısının ön sezilerine çocukluğundan beri hayran olan Davut gülümsedi. "Haklı olabilirsin."

Anlamaz bir bakış atan Benan, şifresi açılan telefona indirdi bakışlarını.

"Bu bir adres." dedi aşina olmadığı yol tarifini ikinci kez okurken.

"Evet, ama onu ilginç yapan banyonun kapı kirişindeki oyukta saklanmış olması. Gündüz gözüyle, herhangi bir temizlikte görülebilecek durumdaydı."

Kaşlarını istemsizce çatıldı Benan'ın. "Yani bu adreste ne gizliyse anneminde haberi olmuş olabilir?"

Kocası tarafından onaylandığı anda başına giren korkunç ağrıyla elleri arasına gömdü kafasını.

"Davut... Bu ne demek?"

Telefonunu diğer avuç içine vuran Davut, düşünürken gözlerini olabildiğince kıstı.

"Bu neden sadece aile büyüklerinin ben dahil tüm çocuklarından gizli konuştuğunu, ayrı eve çıkmak isteyenin yan evlere geçmeye zorlandığını açıklıyor demek olabilir güzel gözlüm. "

Civarlarında bu kadar boş ev varken yakın akrabalarını hep reddetmişti büyükler. Yüz göz olmamak gerektiğini söyleselerde, sadece Kızılhan kardeşler dışında kimseyi almamaya özen gösteriyorlardı. Sanki korktukları bir şey vardı. Gizledikleri, korumaya çalıştıkları bir şey.

"Peki sen?" dedi eksik parçaları birleştirmeye çalışan Benan. "Sen neden şimdi araştırmaya başladın? Neden?"

Karısının ellerini avuç içlerine aldı Davut. Kızacağını biliyordu. "Benan... Ben uzun zamandır araştırıyordum aslında."

Hayalkırıklığıyla başını geriye attı birkaç saniyeliğine. Kocası ne zaman en başından ona güvenmeyi öğrenecekti?

"Bak kızma Benan'ım. Araştırmaya başladığımda beni durduracaktın ve ben hiç bu kadar ilerlemeyecektim."

"Olsun. Yinede söylemeliydin. Bana güvenmeliydin."

Avuçlarındaki elleri hiç bırakmamacasına sıktı Davut.

"Sana güveniyorum. Sadece senin de bana güvenebilmen için kanıta, bir ipucuna ulaşmam gerekti. En çok senin desteğine ihtiyacım vardı çünkü."

Kocasına kıyamadı Benan her zamanki gibi. "Başka kim biliyor."

"Ali Ömer."

"Nasıl başladınız bu işe?"

Bir başka görüntüyü açtı Davut. Ailenin erkekleri ve Hacer hanım tek başlarına bahçede oturuyorlardı.

"Ne bu? Sadece oturuyorlar."

"Dikkatli bak."

Herbir ayrıntıyı tek tek inceleyen Benan yine bir şey görememişti.

"Halamın eteğinin uçlarına bak."

Hacer hanım'ın eteğine indirdi bakışlarını, görüntüyü büyüterek.

"Çamur var."

"Şimdi babanın gömleğinin manşetlerine bak."