ARAF

Ben De Seni Seviyorum!

@ZeynepGlSolmaz Aslan ve Ahu'nun kavgasında bir tahminde bulunmuştu. Belki birçok kişi de düşündü bunu ama benimle paylaşmadığı için bilemiyorum elbette 🤷‍♀️ sorularının cevabı bölümün içinde hayatım 🤗 nokta atışlarını her zaman sevmişimdir 😍

•••

Titreyen ellerimi pantolonumun ceplerine sokuyorum. Hastanenin sessiz koridorlarında benim güçsüz adımlarımın sesi öyle net duyuluyor ki. Kendimi her zamankinden daha güçsüz daha çaresiz hissediyorum son günlerde. Yaşadığım acılar katlanarak büyüyor sanki. Sanki Allah dünyanın bütün günahlarının bedelini ödetiyor bana.
Aylarca kaldığım ve bu sırada ezberlediğim koridorlarda bu sefer onun için yürümek etlerimi kopartıyorlar gibi canımı yakıyor. Koluna girdiğim adamın güvenli kollarından destek almak ister gibi daha fazla sıkıyorum. Nihayet köşeyi döndüğümüzde vücudumun vereceği tepkiyi kestiremediğinden o da daha sıkı sarıp sarmalıyor beni.

Gözlerimi ayaklarımdaki botlara çeviriyorum. Elimi kaldırıp orada olduğunu bildiğim cama yaslıyorum ve o camın soğuğunun beni titretmesine müsaade ediyorum. Soğuk iyidir diyorum. Diri tutar.

Tutmuyor.

Buzun üzerinde de yatsam soğuk hiç ama hiç yardımcı olmuyor bana. Elimi camdan çekmeden açıyorum gözlerimi. İlk anda görüyorum onu. Kabloların arasında yaşamaya çalışıyor. Makine kapandığı an bizden gideceğini düşünmemeye çalışarak uzatıyorum elimi ona doğru. Göremiyor.
Nefesim sıklaşıyor. Soğuğa rağmen deli gibi titriyorum. Belimdeki el baskısını dağa da artırıyor ama bu beni ayakta tutmaya yetecek kadar güçlü değil. Ufak bir krizin kapıda olduğunu anladığımdan daha derin nefesler almaya çalışıyorum.

Alamıyorum.

Kendimden geçmek üzereyken son bir kez daha görüyorum onu. Yaşamaya çalışır gibi. Ayakta dur, benim için der gibi.

Duramıyorum.

•

Ufak bir çığlığın ardından nefes nefese uyandığımda bunun yalnızca bir kabus olduğunu anlıyorum. Her uyuduğumda olduğu gibi. Dikiz aynasından garip garip bakan adamın bakışlarını görmezden gelmeye çalışarak siyah Mercedes'in camını sonuna kadar açıyorum.

Yağan kara aldırmadan başımı camdan çıkarıp buz gibi havayı içime çekiyorum. Aradan geçen zaman sanki gökyüzünün kokusunu bile değiştirmiş gibi hissediyorum.

Siyah Mercedes sahil yoluna döndüğünde zamanımın azaldığını hissediyorum. Dört yıl önce arkama bakmadan kaçıp gittiğim eve dönmek hem de bu şekilde dönmek korkutuyor beni, üzüyor belki biraz da.

Arabanın iyice yavaşlamasıyla anlıyorum geldiğimizi ve heyecandan terleyen ellerimi siyah elbisemin eteğine siliyorum. Simsiyah arabaların içinde kendi yerini bulan araba yavaşça duruyor. Durduğu gibi de açılıyor kapım bir başka siyahlı tarafından.

Bahçedeki yoğun araç kalabalığından bulduğum boşlukla ilerlemeye çalışıyorum. Her şey bir başka geliyor sanki gözüme. İçeride neyle karışılacağımın bilinmezliği aklımı kurcalarken aynı dört sene öncesi gibi olan bir ayrıntı çekiyor dikkatimi.

Henüz evin merdivenlerine dahi gelmeden açılan büyük sokak kapısı ters yüz olan hayatımızda aynı kalan bir parça gibi ışıldıyor. Kapıyı açan kadını gördüğümde onun da değişmediğini yalnızca biraz yaşlandığını fark ediyorum. Hak veriyorum kadına. Zordur bu evin kahrını çekmek. Deler geçer insanı.