sıcak ve soğuk buluşunca
ateş ve buz karışınca
karla güneş değince
ilk nefesi alınca, son nefesi verince
sevinçten ağlayinca, çaresizlikten gülünce
bırakıp gidince, geride kalınca
buz mu erir ateş mi söner?
Bölümün adıyla alakası yok. Sadece akrep burçlarına armağan olsun diye 😉
İyi yaşlar. Huzur, bereket, mutluluk, sevdiklerin seninle olsun @mineclp
💙💚💛🎂💜💝💚
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Karan)
----------------------------------------------- Emre “Konuş Ayaz yoksa daha beter hale getiririm seni ve o zaman istesen de konuşamazsın” Ayşen kendini unutturmayarak “Katiyen olmaz! Bu şerefi kimse elimden alamaz” dedi ve Emre'nin sesine yansıyan korkusu belli olarak “Anne” diye Ayşen’i uyarmasıyla, kadının neredeyse kahkaha atarak zevk alırcasına söylediği ve Ayaz’ın söylemek istemediği kelime kulağımda aynı anda farklı etki bırakarak yankılandı.
“Hala hamileymişsin!”
__________________________________
CEMRE
Hiçbir şey duymuyor hissetmiyordum. Sadece mesaj… Telefonuma gelen mesaj sesi benim için bu hiçlikte her şeydi. Burdan kaçıp kurtulmamı hatırlatan sesti. Telefonu çantadan çıkarmak için verdiğim çaba, elime telefonu alıp mesajları açmaya çalışmam… Biliyordum mesaj Karan'dandı ve geldiğini yazmıştı ama emin olmalıydım. Her şeyden emin olup bir daha böyle bir anı yaşamamalıydım. Yaşayacaksam ölmeliydim. Kusmak gibi basit bir eylem bile iradem dışında geliştiği için sinirlerimi gerip ağlamama sebep olurken hala hamileydim ve bunun farkında bile değildim. Bu kadar aptal olamazdım. Hayır, kendimi suçlamamalıyım. Bu kadar aptal olabilirim çünkü her şeyi bilmek gibi bir meziyetim olamaz ama bunca insanın arasında yaşadığım şeyin tarifi yok. Ne kadar onlara kızgın olsam hatta affedemeyecek gibi hissetsem de annem, babam bu odada ve benim biriyle birlikte olduğum gerçeği bir yana hamile olduğumu öğrenmeleri utanç verici.
Reşit olabilirim, kendi kararlarımı kendim veriyor olabilirim ki şimdi bu düşünceye bu halde olmasam kahkahalarla gülerdim, bir süre öncesine kadar annemle yaşadığım evi ben geçindiriyor olabilirim ama ben onların çocuğuyum. Kaç yaşına gelirsem geleyim çocuklarıyım ve onlar benim annemle babam. Gelen mesaja bakmak istememin bir sebebi de bu zaten. Başım ne kadar aşağıda olursa onlarla o kadar yüz yüze gelmeyeceğim.
Gözlerimde biriken yaşlar akacak korkusuyla kırpmaya korkuyorum ama görüşüm bulanık olduğu için elimde titreyen telefonda Karan yazısını geçtim K harfini görsem kendimi dışarı atacağım ve nihayet göz kapaklarımın baskısı olmadan ilk yaş kendini bırakınca ‘Geldim’ yazısını seçebildim. Telefonu çantaya koymak için uğraşmadan kapıya doğru ilerlerken dizlerimin titrediğini ve her an oyundan kaçabileceklerini hissettim. Gözlerimi kapatıp derin bir nefes almak için kendime izin verdiğimde Emre yanıma gelip bir eliyle kolumdan tutarak boştaki kolunu belime sarıldı.
Dizlerime kuvvet verecek dayanağı bulmuştum. Öfkem! Aradığım destek buydu. Öfkeme sarıldım ve bütün gücümle Emre'yi itip ayakkabılarımı çıkardım. Konuşmaya gerek yoktu. İsteklerimi söylemeye gerek yoktu çünkü buradaki herkes saygı duymayıp aksini yapmak için çabalıyordu. Dokunma desem de dokunacaklar, git desem gelecekler, aldatıldım desem sen yanıldın diyeceklerdi. Koşar adım dışarı çıkıp kendimi Karan’nın arabasına attığımda artık güçlü olmama gerek kalmamıştı. Ben gidelim bile demeden Karan aracı hareket ettirdiğinde yan aynadan koşarak bahçeye çıkan Emre'yi gördüm. O da beni kandırmıştı.
