Annem yemeğin hazır olduğunu söyleyince köpekçiğe -en kısa zamanda ona bir isim bulmalıydım- mamasını ve suyunu verip mutfağa geçtim.
Ellerimi yıkayıp yerime oturup çorbamı içmeye başladım.
Annem âniden "Dylan tam bir ideal damat adayı!" diye şakıyınca çorba boğazımda kalmıştı.
Ben öksürmeye başlarken annem gülüp arkama vurmaya başladı.
"Helal helal! Eğer bu sözlerime böyle bir tepki verdiysen onun hakkında konuşmaya başlarsam ölüp gidersin." Kahkaha attığında kocaman açtığım gözlerimle anneme baktım.
Dylan anneme büyü falan mı yapmıştı yoksa?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Alone
FanficGönderen: Bilinmeyen Kalbine açılan yaraları iyileştiremem belki, ama o yaraların tarif edilemez acısını beraber yaşamamızı sağlayabilirim. Yada yaralarını papatyalar ile donatabilirim; belki acısı az da olsa azalır diye...
